♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫
Napoli? Gli occhi, gli occhi!
Λιόκι, λιόκι μας έλεγαν. Να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα δηλαδή.
Και πήγαμε. Λίγο μετά το
Σαλέρνο πετάχτηκαν από το πουθενά οι καραμπινιέροι με τα κουμπούρια τους. Δεν
καταλάβαιναν Χριστό. Ανοιξαν καπώ, πορτ
μπαγκάζ, έψαξαν τα πάντα. Και μας άφησαν, όπως είχαν έρθει, να συμμαζεύουμε τα
πράγματά μας στις βαλίτσες. Ελεγχοι ρουτίνας για τη Μαφία και τέτοια.
Και να ο Βεζούβιος δεξιά
μας με τον κρατήρα του (που έχει μέσα έναν άλλον μικρότερο. Τον είχα δει κάποτε
από το αεροπλάνο).
Νάπολη σου ερχόμαστε!
Και με έπιασε το καλλιτεχνικό μου:
Ο ντόλτσε Νάπολι, ο σουόλ μπεάτο
όβε σορίντερε, βόλε ιλ κρεάτo
Είχα πιάσει τη Σάντα Λουτσία και της έδινα να καταλάβει.
Φτιαγμένος ρε παιδάκι μου!
Και φτάνω στο τέλος όπου τα έδωσα (θα τα έδινα!) όλα.
βενίτε αλ άτζιλε
μπαρτσέτα μία
Σάντα Λουτσία,
Και παίρνω αναπνοή για το φινάλε:
Σάντα Λουτσία!
Δεν το είπα εγώ. Το είπε αυτή
Και μάλιστα καθόλου φιναλικά. Καθόλου μελωδικά. Ετσι ξερά.
Σάντα Λουτσία.
Κι έμεινα σαν τον Σπίντυ Γκονζάλες που έχει ξεφύγει στη στροφή και μένει
ακίνητος στο κενό πάνω από το βάραθρο
♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫♫
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου