Κάζα, καζίνο, καζινό

Ο Δημήτρης Ταμπόσης μπροστά στον πρώτο πάγκο με τα Καζινό γλυκά του

Gpointofview είπε

7 Μαρτίου, 2014 στις 09:12

>Τώρα για τους οποιοιδήποτε συνειρμούς περί των λέξεων “έκδοση” και “οίκος” θα έλεγα πως οφείλονται σε αδυναμίες της ελληνικής γλώσσας αλλά θυμήθηκα το σπιτάκι (casino) στα ιταλικά και την Irene

[Α κάζα ντ Ιρέενε]

Κάποια στιγμή. αρχές των 50ιζ σταμάτησε ο μπαμπάς να δουλεύει οδηγός στα λεωφορεία Αθήνα-Γιάννενα και σπάνια πια έβγαινε από την Αττική. Αλλά και τότε δεν πήγαινε πολύ μακριά. Κάτι Χαλκίδες, κάτι Κορίνθους, κάτι Λουτράκια. Ειδικά στο Λουτράκι οι παρτίδες που είχε ήταν τέτοιες που του επέτρεπαν να με παίρνει μαζί του.

Εχω περάσει όμορφες στιγμές εκεί. Στο κτήμα Διφωνή, που το διέσχιζε και το τρένο. Κι ήταν ένα Λουτράκι όνειρο. Είχε μείνει σχεδόν ανέπαφο από τον πόλεμο και τον εμφύλιο. Με τα λουτρά του, τα κυριλέ εστιατόριά του στην παραλία (με εκείνες τις φέτες κρέας, μαμάα μου. Ας όψεται  η πείνα μας). Μέχρι και Καραγκιόζη βλέπαμε με τα φιλαράκια μου εκεί.

Αυτό όμως που σίγουρα είχε αλλάξει ήταν η διαδρομή. Ο πόλεμος είχε αφήσει τα σημάδια του. Τα γκρεμοτσακισμένα βαγόνια, σιδερένιοι σκουριασμένοι σκελετοί, παντού.

Πικρές αναμνήσεις.

Αλλά και γλυκές: Γλυκά Kαζινό

"Η δεκαετία του 30 είναι η μπέλ επόκ για το Λουτράκι. Μόλις έχει αρχίσει να συνέρχεται από έναν καταστρεπτικό σεισμό και σε όλα τα επίπεδα πνέει ένας δημιουργικός άνεμος. Το 1931 ιδρύεται το πρώτο Ελληνικό καζίνο στο λουτράκι. Το 1933 ο ζαχαροπλάστης Δημήτρης Ταμπόσης αρχίζει να δημιουργεί τα γλυκά καζινό με αγνά ντόπια υλικά. Την δεκαετία του 50 τυποποιεί αρκετές από τις γλυκιές δημιουργίες του με το χαρακτηριστικό λογότυπο. Είναι αδύνατον όποιος έχει σταματήσει σε κάποιο κατάστημα του Ισθμού της Κορίνθου τις επόμενες δεκαετίες, να μην έχει φάει ή να μην θυμάται τα γλυκά με το κόκκινο λογότυπο."