21:
Αυτές οι παιδικές αναμνήσεις για τσάντες και τέτοια και κάπου λέω να το β(γ)άλω κι αυτό:
Αυτές οι παιδικές αναμνήσεις για τσάντες και τέτοια και κάπου λέω να το β(γ)άλω κι αυτό:
Για
μια κούκλα. Φτιαγμένη με κουρελάκια από ένα κοριτσάκι.
Η πρώτη της κούκλα. Ορφανό από μητέρα και μια μέρα την πήρε ο πατέρας της για να πάνε στην πρωτεύουσα Καμπάλα στην αδελφή του, την θεία της.
Δυο ώρες δρόμο. Και το κοριτσάκι καθόταν μπροστά στη μηχανή σφίγγοντας στην αγκαλιά της τη κουκλίτσα της.
Κι όταν γύρισαν είδε ότι η κουκλίτσα δεν ήταν μέσα στη τσάντα του μπαμπά.
Και δεν την ξανάδε. Κι ούτε κανείς ξαναμίλησε γι αυτήν. Και δεν τη ζήτησε, ούτε την αναζήτησε.
Η πρώτη της κούκλα. Ορφανό από μητέρα και μια μέρα την πήρε ο πατέρας της για να πάνε στην πρωτεύουσα Καμπάλα στην αδελφή του, την θεία της.
Δυο ώρες δρόμο. Και το κοριτσάκι καθόταν μπροστά στη μηχανή σφίγγοντας στην αγκαλιά της τη κουκλίτσα της.
Κι όταν γύρισαν είδε ότι η κουκλίτσα δεν ήταν μέσα στη τσάντα του μπαμπά.
Και δεν την ξανάδε. Κι ούτε κανείς ξαναμίλησε γι αυτήν. Και δεν τη ζήτησε, ούτε την αναζήτησε.
-Μα
γιατί;
Γιατί
ήταν ορφανό και δεν έπρεπε να ενοχλεί κανέναν, ούτε τον πατέρα της ούτε την μητριά
της.
Και
πόσο ήθελε να υπήρχε μια φωτογραφία αυτής που ποτέ δεν γνώρισε, για να της πει
το πόνο της.
Είδε
εχτές που αγόρασα το φτυαράκι μου και το κουβαδάκι μου στο Τζάμπο και θυμήθηκε
τη κούκλα της, που την είχε φτιάξει μόνη της από κουρελάκια. Η πρώτη της κούκλα, που ποτέ δεν την ξέχασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου