Διάλυμα ολίγων λεπτών

Γς said

27 Σεπτεμβρίου, 2014 at 05:50

Ο στεγνοκαθαριστής μου έκλεισε χτες νωρίς το απόγευμα το μαγαζί του, στις 7, και δεν μπόρεσα να πάρω το κουστουμάκι μου.
Και πρέπει να είμαι τώρα το πρωί στο γάμο (και βαφτίσια) της κολλητής της κόρης μου (που είναι και κουμπάρα) στον Λουμπαρδιάρη.

Και πάω δίπλα σε ένα φωτοτυπικό και ζητάω ένα χαρτί για να αφήσω ένα σημείωμα στον εξαφανισμένο καθαριστή.
Και μου δίνει ένα κομματάκι χαρτιού που ούτε τηλέφωνο δεν μπορούσες να σημειώσεις.
Το έγραψα με μικρά γραμματάκια για να χωρέσει και το έδωσα στην υπάλληλό του να μου το μεγεθύνει σε μια κόλα Α4.

-Πόσο κάνει.
-10 λεπτά. Λέει ο τύπος.

Αδειάζω τη τσέπη μου:

-Ω, γμτ. Είναι 9 λεπτά. Να σου οφείλω ένα λεπτό;
-Μα τι λέτε κύριε!

[και νόμισα ότι εννοούσε, “Μα τι λέτε τώρα; Για ένα σεντ;” , Αμ δε]

-Σας ζητήσαμε 10 λεπτά και μας δίνεται 9;
-Σοβαρολογείτε;
-Ναι!
-Δεν μπορώ να το πάρω με 9;
-Όχι!

Του έδωσα ένα εικοσάρικο και μου μέτρησε 19 ευρό και 90 λεπτά.
Γυρίζοντας σπίτι το έλεγα στον φίλο μου τον Παναγιώτη στο μαγαζί του, που άνοιξε το ταμείο του και μου έδωσε μια χούφτα σέντσια.

-Πήγαινε του τα!
Τα πήγα στον τύπο και του τα πέταξα στον μπάγκο του:

-Πάρε να’χεις!

Και θα το επαναλαμβάνω κάθε φορά που θα έχω αρκετά λεπτά του ευρό στην τσέπη μου.