Το ζεϊμπέκικο

Γς said

28 Μαΐου, 2016 στις 05:49

117:

>Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός.
Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων• είναι προσβολή γι’ αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί.

Σε κάποιο κέντρο, πριν καμιά σαρανταριά χρόνια, που κάποιος σύλλογος, μικρασιάτικος είχε τον ετήσιο χορό του.
Φάγαμε, γελάσαμε. Ωραίες παρέες, ωραία μουσική.
Κι άρχισαν τα σαχλά, κομπαρσίτες και τέτοια. Και γέμισε η πίστα παππούδες και γιαγιάδας.
Μετά όμως κάτι νησιώτικα, καλαματιανά και έφτιαξε το ματάκι μας με τα καλλίγραμμα νιάτα.

Και μετά μυσταγωγία.
Η πίστα άδειασε κι άρχισαν να την κεντάνε δυο τρεις χορεύοντας ζεϊμπέκικο.
Μέχρι που ξαφνικά μπήκε αυτή. Και την άφησαν μόνη.

Κι ήταν ένα ζεϊμπέκικο, όλο αίσθηση και πάθος. Αργά καλοζυγισμένα βήματα, στροφές, λικνίσματα.
Μας είχε μαγέψει.

Κι απάνω που τελείωσε και σκεφτόμουν ζηλότυπα αυτόν που την έχει και την χαίρεται, να’ τον. Ο άντρας της.
Βαδίζει με αργά βήματα προς το μέρος της. Και αφού της αστράφτει μια τριφασική σφαλιάρα την βουτάει και την τραβάει έξω απ την πίστα.

Και μου΄ χε μείνει αυτό το «γιατί»
Με αυτά που έγραψες το ξαναθυμήθηκα και σαν κάπως να άρχισε να διαλύεται.