Χαμένα ένσημα

Γς said

31 Μαΐου, 2016 στις 10:50

Μια ανάλογη απορία είχα κι εγώ πιτιτσιρικάς για μια γριούλα στη γειτονιά του ξαδέλφου μου στο τέρμα Ιπποκράτους [με τις μονοκατοικίες του τότε].

Αν η κυρά Χρυσούλα πήγε στον Παράδεισο.
Κι ήταν άγια γυναίκα. Μας άφηνε να τρώμε τζάνερα από τον κήπο της και μας φίλευε γλυκό του κουταλιού περγαμόντο και άλλες λιχουδιές.

Και ήταν το σπίτι της σαν μοναστήρι. Τίγκα στα εικονίσματα και τα καντήλια. Καμιά φορά μας σταύρωνε με άγιο μύρο και μας θυμιάτιζε κιόλας.

Μέχρι που της έστριψε ξαφνικά λίγο πριν τινάξει τα πέταλα.
Την θυμάμαι να ουρλιάζει, να βρίζει αισχρά και να μουντζώνει τον ουρανό.

Τόσα ένσημα μιας ζωής χαμένα…