Ευτυχήματα

Είχα και  δυό ευχάριστα ατυχήματα.

Το ένα το προκάλεσε ένας πιτσιρικάς που τον είχε αφήσει μόνο του μέσα στο αυτοκίνητο ο πατέρας του. Κατά λάθος έλυσε το χειρόφρενο ή/και την ταχύτητα και άρχισε να τσουλάει. Ευτυχώς που σταμάτησε πάνω μου πριν πάρει μεγάλη φόρα στην κατηφόρα της οδού Εθνικής Αντίστασης στην Καισαριανή.

Το άλλο το προκάλεσα εγώ με τον σκαραβαίο μου πριν 30 χρόνια στη διασταύρωση της Κωνσταντινουπόλεως με το τρένο. Ηταν φοβερή η κίνηση πρωί πρωί και μόλις άρχισαν να πέφτουν οι μπάρες έμεινε ένα Φίατ μπροστά μου πάνω στις ράγες. Είπα να ανοίξω την πόρτα για να γλυτώσω αλλά βλέποντας το τρένο να είναι ακόμα λίγο μακριά έβαλα την πρώτη και αργά αλλά σταθερά τσούλησα το καινούργιο Φίατ και φύγαμε από τις ράγες.
Και πόσο όμορφα ακουγόντουσαν τα φανάρια που έσπαγαν!

Το μηχανάκι

Γς said

31 Ιανουαρίου, 2013 στις 00:18

168:

:>δηλώνουμε υποψήφιοι για ατύχημα γιατί έχουμε αφήσει την μοίρα μας (και κυρίως των γύρω) στην τύχη.

-Τον είδες; Πως οδηγούσε έτσι; Και δεν είχε και φώτα.
-Ποιος;
-Αυτός με το μηχανάκι που πέρασες δίπλα του.
-Μηχανάκι; Ποιο μηχανάκι;

Πριν δύο ώρες. Βράδυ. Σκοτάδι, πίσσα. Και ήθελα να φορέσω τα γυαλιά μου, αλλά δεν το έκρινα απαραίτητο.
Παρά τρίχα γλύτωσε και σε λίγο θα πάει στο κρεβάτι του. Σε κανονικό κρεβάτι.

Θανατηφόρο

Κάποτε πρέπει να γράψω βιβλίο για τα αυτοκινητιστικά κατορθώματα της γιατρίνας μου . Ενα από αυτά ήταν και ένα θανατηφόρο, που πηγαίνοντας στο Νοσοκομείο της ένα πρωί καθάρισε μια γριούλα στη Βουλιαγμένης.

Από την πρώτη στιγμή έτρεξα και προσπαθούσα να δω τι θα κάνουμε. Δυσκολεύτηκα να βρω τους δικούς της. Τελικά εντοπίσαμε έναν σύζυγο που την είχε παρατήσει και συζούσε χρόνια με μια νεότερη.
Προσπάθησα να του το φέρω με το μαλακό για να μην στεναχωρηθεί, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. Κόντεψε να του έρθει νταμπλάς από τη χαρά του, που γλύτωσε και την διατροφή που της έδινε.

Τελικά μετά από πολύ καιρό, δικηγόρους, αναβολές κλπ κλπ. η δικιά μου αθωώθηκε (κάτι μήνες με αναστολή). Εφταιγε το θύμα! Τες πα.

Περασμένα ξεχασμένα. Όχι όμως και ο ‘σύζυγος’. Ακόμα έχω στα αυτιά μου τις σπαρακτικές του κραυγές στο δικαστήριο:

-Εχασα το κορίτσι μου κύριε πρόεδρε!

Ονειρο

Ουφ, τι εφιάλτης ήταν κι αυτό πάλι; Θα τα γράψω πριν τα ξεχάσω εντελώς.

Μόλις ξύπνησα και κοίταζα μες το σκοτάδι της νύχτας που ποιος ξέρει πόσο θα κρατήσει και πώς θα είναι μετά όταν η γη θα ξαναμπεί στη τροχιά της, τραυματισμένη και με αλλαγμένες όλες τις παραμέτρους της.

Όλα άρχισαν λέει από μια κοιλιά που έκανε ο χρόνος που με έφερε στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων. Ημουν μπροστά όταν έγινε η έκρηξη. Ανήμπορος να κάνω κάτι, έπαιζα τον ρόλο του έλληνα μάρτυρα από μια άλλη εποχή.
Το υλικό ήταν μια μικρή ντάνα χαρτοταινίες και δράστης ένας πιτσιρίκος που προσπαθούσε ανεπιτυχώς να τους βάλει φωτιά με έναν πλαστικό αναπτήρα Μπίκ. Και δεν τα κατάφερνε. Ελα όμως που έπρεπε να γίνει. Γι αυτό κιόλας ήμουν εκεί.

Και ξαφνικά έγινε η έκρηξη που με πέταξε κάνα δυο χιλιάδες χρόνια μακριά στην εποχή μας.
Η γη είχε πάθει την πλάκα της. Η Μαδαγασκάρη είχε ξεκολλήσει και είχε χτυπήσει τη Νότιο Αμερική, λίγο έξω από την Αργεντινή.
Κι εδώ στα μέρη μας φοβερές ανακατατάξεις των τεκτονικών πλακών στη Μεσόγειο και μετά η διαπίστωση ότι όλα αυτά ήταν όνειρο.

Σηκώθηκα καθάρισα ένα ακτινίδιο. Τελειώνουν και να μην ξεχάσω να πάρω από την Λαϊκή σήμερα. Μόνο που προβληματίζομαι αν θα πάρω και σπανάκι, μιας και το απόγευμα η κυρά μου έχει Διοικητικό Συμβούλιο με τις άλλες θεούσες στο Σύλλογό τους και ποιος θα το καθαρίσει.

θάλαμος νοσηλείας

Γς said

11 Φεβρουαρίου, 2013 στις 16:04

Ούτε ωράριο, ούτε όριο αριθμού επισκεπτών τηρείται.

Στον Ερυθρό με εγκεφαλικό περιστατικό, που δόξα τω θεώ, γιατρεύτηκε.
Ένας πολύ μικρός θάλαμος με 6 κρεβάτια.

Και με το που φέρανε ένα αλβανό άρχισαν οι επισκέψεις. Δεν ήταν μόνο το πλήθος (νόμιζες ότι ερχόντουσαν με πούλμαν) αλλά μίλαγαν δυνατά (και αλβανικά, που δεν μπορούσα να προβλέψω τη ροη της λογοκαλασνικοφωνίας τους).

Προφανώς έλεγαν για τα νέα τους μια και συναντηθήκαν εκεί πάνω από τα πάσχοντα κεφαλάκια μας. Νύχτα μέρα. Μμερικοί παρέμεναν και συνεχώς εκεί. Ετσι με τον τσαμπουκά τους.

Τα είχα παίξει μέχρι που η γυναίκα μου το έψαξε και με πήγαν σε άδειο δίκλινο, που το δικαιούμουν (!) και συνήλθα. Διαφορετικά πολύ αμφιβάλω αν θα είχα καν επιβιώσει.

Μια άλλη φορά στο Σισμανόγλειο, στο θάλαμο βραχείας νοσηλείας με καρδιολογικό επεισόδιο έφεραν στις 2 τη νύχτα κάποιον μαζί με όλο του το σόι.

Ξύπνησα από τις αγριοφωνάρες ενός. Τον παρακάλεσα να σταματήσει. Μου απάντησε προκλητικά.

Και πετάγομαι σφαίρα να τον πνίξω τον φούστη, παίρνοντας σβάρνα τα στατώ με τους ορούς που είχα ξεχάσει ότι μου είχαν βάλει.

Αντε μετά να εξηγήσεις στους ξένους τι είναι θάλαμος νοσηλείας στο Μπουρδελιστάν