Η Μαρία

Γς said

16 Ιουλίου, 2016 στις 04:09

Ταιριαστό ζευγάρι οι φίλοι μας Βαγγέλης και Μαρία.

Κοντά δέκα χρόνια παντρεμένοι. Τι αγάπη ήταν αυτή;

Εμεναν στο Κορωπί. 

Και χτες το απόγευμα εκεί στην εκκλησία ένα τσούρμο κοριτσόπουλα, συμπατριώτισσες της, ήρθαν για να την αποχαιρετήσουν. Κι ήταν ο αδελφός της, παπάς στην Παιανία, που έκανε την εξόδιο ακολουθία.

Να κλαίει για την κόρη της η πεθερά της κι οι φίλες της να ψέλνουν αγγελικά στα ουγκαντέζικα την ώρα που την κατέβαζαν.

Η Μαρία που θα την βλέπουμε τώρα πια από τα βίντεό της στο ΓιουΤιούμπ με τον Ευάγγελο δίπλα της [στο 2:30]

Ομοιοπαθητική

Γς said

18 Ιουλίου, 2016 στις 00:25

Ζέστη ε;

Και γι αυτό έχει άποψη η Anna Silia στο ΦΒ:

Βάλτε «καυτά» σορτσάκια…

Φάτε καυτερές πιπεριές…
Μοιράστε ζεστά χαμόγελα…
Κάνετε θερμές χειραψίες…
Δείτε βίντεο με τις πυρκαγιές δασών…
Δείτε ταινίες με περιπέτειες στην Σαχάρα…
Ακούστε το «Κάψε , κάψε, τι να κάψεις» του Καζαντζίδη…
Τραγουδήστε το «Φωτιά στα Σαββατόβραδα»…
Στην ανάγκη, κάνετε… καυτό σεξ…
————————————————
Πρόχειρες οδηγίες, για να αποσπάσετε το μυαλό σας από τον… καύσωνα… Να ξεχαστείτε βρε αδελφοί…
Δροσιστείτε δια της… Ομοιοπαθητικής…

Μια πόρτα

Γς said

12 Ιουλίου, 2016 στις 13:19

46:

Και μιας και μιλάμε για σκάλες, να μιά στο Κόθρι της Ανδρου που είδα προχτές.

Την ανεβαίνεις και τρως πόρτα.
[που δεν υπάρχει]

Opsonization

Leonicos said

12 Ιουλίου, 2016 στις 10:45

Ζήτω τα ψώνια!

Πολύ μου άρεσε η αναγνώριση του ψώνιου ως δικαιώματος.

Εγώ έχω πολλά. Βέβαια, δεν πιστεύω πια πως είμαι όμορφος, έξυπνος και καλλιεργημένος. Υπάρχουν καλύτεροι. Με είπαν ‘εξαιρετικό δάσκαλο’. Υπάρχουν καλύτεροι. Κι εραστές ακόμα… θα υπάρχουν καλύτεροι.

Έχω μια επιθυμία, ν’ αποκτήσω μια βαρκούλα με κουπιά. Δεν κατάφερα να την ικανοποιήσω. Τώρα, ούτε νοικιασμένη δεν μου εμπιστεύονται. Βέβαια, υπάρχει η λύση της λεκάνης ή της μπανιέρας, που την είχα ανακαλύψει μικρός. Τη γεμίζεις νερό και με μερικά κομμάτια ξύλο διαφόρου μεγέθους, γίνεσαι ναύαρχος. Αλλά είμαι πολύ σοβαρός για να το κάνω τώρα.

Επειδ’ή θα μου άρεσε να πετάω σαν πουλί και να πέφτω με αλεξίπτωτο, είχα βρει κάτι ανάλογο κάνοντας μακροβούτια και παρακολουθώντας τη ζωή των άλλων (ψαριών και καβουριών) ανάμεσα στα βράχια υποβρυχίως. Τώρα… δεν τολμάω πια να βάλω το κεφάλι μου κάτω από το νερό.

Μου έμεινε το γράψιμο. Αφού έχω ακόμα τα δέχτυλά μου και τα πληκτρολόγια δεν έχουν απαιτήσεις καλλιγραφίας, αυτό το ικανοποιώ ακόμα. Τουλάχιστο με τίμησε μερικές φορές ο Σαραντάκος, βάζοντας κι εδώ κάτι δικό μου.