1949 Μαντού

Ημουν 3 χρονων και πείναγα. Και στα 4 πείναγα.
Μέχρι που στα 5 πλάκωσε στο νηπιαγωγείο μια Ιατρική μονάδα (της UNRRA ;).
Μας είχαν κάνει «εμβόλιο» Μαντού (ετσι το λέγανε το τεστ) για φυματίωση.
Θυμάμαι την μέρα που ήρθαν για τα αποτελέσματα.
Μας είχαν στη σειρά με γυμνό το στήθος (μην φανταστείτε κανα στήθος Βαρτζενέγκε. Στήθος κοτόπουλου μάλλον.  Ζύγιζα δεν ζύγιζα 10 και κάτι κιλά).

Φώναζαν λοιπόν ένα ένα τα ονόματα και πηγαίναμε να μας ελέγξουν
-Papadopoulo
Πήγαινε το Παπαντόπουλο. Τον εξετάζανε.. Βλέπανε ότι ήταν καλά και κάτι λέγανε στη γλώσσα τους στην γραμματέα τους, που δεν το καταλάβαινα. Ας πούμε: Negative.
Ομως μου είχε κάνει εντύπωση το πρόσωπό τους όταν βλέπανε το αποτέλεσμα και λέγανε εκεινο το «νέγκατιβ». Κάτι σαν λυπημένο. Σαν να ψάχνανε κάτι και να μην το έβρισκαν.
Στενοχωριόμουν κι εγώ.
Μέχρι που ήρθε η σειρά μου!
-Kakto Kaktopoulo

Βηματισα σταθερά, όλο ελπίδα, προς το μέρος τους.
Με εξετάζουν και…΄
Φυσικά, Όπως το είχα σκεφτεί:
Ημουν διαφορετικός από τους άλλους!
Τα πρόσωπά τους άστραψαν. Ηρθαν όλοι απάνω μου και κοίταζαν το εύρημα.
Δεν είπαν «νεγκατιβ» Μάλλον «ποζιτιβ» θα είπαν.

Κοίταξα αφ’ υψηλού τη χλέμπα τους συμμαθητές μου που με έβλεπαν με δέος και ζήλεια.
Ημουν ο πρώτος. Ο ξεχωριστός του νηπιαγωγείου.

Δεν ξέραμε τίποτα για φυματίωση.

Αλλοίμονο το τίμημα της δόξας ήταν νοσηλεία και εντατική ιατρική φροντίδα και αλλεπάλληλες ενέσεις "κατα ριπάς" στον ποπό.

Και πάλι μάγκες!

2009 Heil Hitler

Με το που μπήκε στο θάλαμό μας άρχισε να μας μιλάει με πάθος για τα πιστεύω του.
Θα χειρουργείτο κι αυτός, όχι όμως για καρκίνο, όπως εγώ. Αρα είχαν μεγάλες ελπίδες η Ομόνοια, το Μεταξουργείο, η Κυψέλη να τον ξαναδούν τα βράδια να κυνηγάει αλλοδαπούς, μετανάστες. Οι μαύροι ήταν ο αγαπημένος του στόχος.

Μου απαριθμούσε τα κατορθώματα του με τους βρωμοαράπηδες τόσο παραστατικά, που απορούσα που βρίσκει αυτή τη ζωντάνια και τη λεβεντιά.

Σε μια στιγμή μάλιστα σηκώθηκε από την καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι μου και χαιρέτισε πατριωτικά, χιτλερικά, νεοναζιστικά.

Τον αποθανάτισα (φωτό).

Κι αμέσως μετά από μερικά δευτερόλεπτα μπήκε στο θάλαμο μια γυναίκα.
Μας πλησίασε και του είπε «Καλημέρα» με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Σάστισε. Καλημέρα, ψέλλισε.

-Η γυναίκα μου του είπα.

(που κατάγεται από την υποσαχάριο Αφρική και είναι πιο μαύρη από το κατράμι)

Τζημ

-Χελόου Τζημ
-Χελόου Τζων
Συναντιόμασταν συχνά με τα ποδήλατά μας πηγαίνοντας στο Πανεπιστήμιο, στο Χιούστον.
Ηταν ένα συμπαθητικό γεροντάκι. Μιλούσαμε για τα διάφορα και δεν τον είχα ρωτήσει τι κάνει στο Πανεπιστήμιο. Τον έκοβα για τεχνίσιαν, για μαραγκό, για ηλεκτρολόγο. Θυμάμαι που είχε προσαρμόσει στα γυαλιά του ένα μικρό οδοντιατρικό καθρεφτάκι για να κοιτάζει πίσω.
Κι ήρθε μια μέρα που ο πρύτανης δεξιώθηκε τους καθηγητές. Περνούσαμε μπροστά του, μας χαιρετούσε κλπ κλπ. Στην ουρά λοιπόν περίμενα να φτάσω κι εγώ, όταν είδα το ψηλό  Τζημ   γραβατωμένο με τα καλά του, δίπλα στον πρύτανη.
Αμάν! Πρέπει να είναι σπουδαίο πρφοσώπατο ο Τζημ.  Ελα όμως όταν πλησίασα ανακάλυψα ότι ο Τζημ ήταν ο Πρύτανης!
-Χελόου Τζων
-Σόρρυ Τζημ
-Σόρρυ γιατί;
Τι να του πω; Για τις κουρσσάρες, τους οδηγούς και τον τουπέ των πρυτανικών αρχών των Ελληνικών ΑΕΙ?