Ημουν 3 χρονων και πείναγα. Και στα 4 πείναγα.
Μέχρι που στα 5 πλάκωσε στο νηπιαγωγείο μια Ιατρική μονάδα (της UNRRA ;).
Μας είχαν κάνει «εμβόλιο» Μαντού (ετσι το λέγανε το τεστ) για φυματίωση.
Θυμάμαι την μέρα που ήρθαν για τα αποτελέσματα.
Μας είχαν στη σειρά με γυμνό το στήθος (μην φανταστείτε κανα στήθος Βαρτζενέγκε. Στήθος κοτόπουλου μάλλον. Ζύγιζα δεν ζύγιζα 10 και κάτι κιλά).
Φώναζαν λοιπόν ένα ένα τα ονόματα και πηγαίναμε να μας ελέγξουν
-Papadopoulo
Πήγαινε το Παπαντόπουλο. Τον εξετάζανε.. Βλέπανε ότι ήταν καλά και κάτι λέγανε στη γλώσσα τους στην γραμματέα τους, που δεν το καταλάβαινα. Ας πούμε: Negative.
Ομως μου είχε κάνει εντύπωση το πρόσωπό τους όταν βλέπανε το αποτέλεσμα και λέγανε εκεινο το «νέγκατιβ». Κάτι σαν λυπημένο. Σαν να ψάχνανε κάτι και να μην το έβρισκαν.
Στενοχωριόμουν κι εγώ.
Μέχρι που ήρθε η σειρά μου!
-Kakto Kaktopoulo
Βηματισα σταθερά, όλο ελπίδα, προς το μέρος τους.
Με εξετάζουν και…΄
Φυσικά, Όπως το είχα σκεφτεί:
Ημουν διαφορετικός από τους άλλους!
Τα πρόσωπά τους άστραψαν. Ηρθαν όλοι απάνω μου και κοίταζαν το εύρημα.
Δεν είπαν «νεγκατιβ» Μάλλον «ποζιτιβ» θα είπαν.
Κοίταξα αφ’ υψηλού τη χλέμπα τους συμμαθητές μου που με έβλεπαν με δέος και ζήλεια.
Ημουν ο πρώτος. Ο ξεχωριστός του νηπιαγωγείου.
Δεν ξέραμε τίποτα για φυματίωση.
Αλλοίμονο το τίμημα της δόξας ήταν νοσηλεία και εντατική ιατρική φροντίδα και αλλεπάλληλες ενέσεις "κατα ριπάς" στον ποπό.
Και πάλι μάγκες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου