Είμαι ένα ορφανό γατάκι…

ΕΦΗ-ΕΦΗ said

26 Ιουλίου, 2015 στις 23:32

49: Μια ιστορία μας λέει,για τη φύση και τα παρά φύσιν.
( το παράλογο)* :η βοσκοπούλα η Μαριγούλα, βρήκε μωρό ορφανό γατάκι στα χόρτα και το πήρε στον κόρφο της κι αυτό θάρρεψε πως ήταν η μαμά του και ψαχούλεψε να θηλάσει και η βοσκοπούλα το άφησε,το «υιοθέτησε» και κάθε μέρα του έδινε το στήθος της και μαθεύτηκε κι όλοι τρέχανε να τη δούνε.



Ο δήμαρχος,ο δάσκαλος,ο ταχυδρόμος,τα παιδιά.
Σταματούσαν τα πάντα όταν θήλαζε,ως και οι εκ φύσεως μονόχνωτοι χωροφυλάκοι γοητεύτηκαν από την εικόνα,
Μα εκείνη, ήσυχη κι απλή, νόμιζε ότι πήγαιναν να δουν το γατάκι.
Ώσπου οι γυναίκες του χωριού(το λογικό*) κατάσφαξαν το γατάκι και η Μαριγούλα μετά τα κλάματα,  παντρεύτηκε και ησύχασαν όλοι και ξεχάστηκαν όλα μα κάποιοι γεροντότεροι το θυμούνται και το λένε στα παιδιά.

Το λάσο

Γς said

26 Ιουλίου, 2015 στις 13:25

Πόσο ήθελα να είχα χτες ένα λάσο!
Στο κτήμα στο Μαραθώνα, με το εκκλησάκι του, τις πισίνες του, τα κέιτεριν του και τον Γιάννη μας με την Βαλεντίνα του [που ο παπάς που τους πάντρεψε την έλεγε Βαλεντίνη].

Γλεντήσαμε, φάγαμε, χορέψαμε, ήπιαμε [πολύ] και οδηγήσαμε τα χαράματα,
Δεν αναγνώρισα κανένα σημείο της διαδρομής, μα παραδόξως ξύπνησα στο σπίτι μας κι αμέσως θυμήθηκα το λάσο.

Το ήθελα για την ντρον κάμερα που δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να κάνει τα τρελά της. Στην αρχη στο γάμο, στην εκκλησία και μετά στα τραπέζια και τις πίστες μέχρι τις 4 το πρωί.

Εμφανιζόταν από το πουθενά και πλησίαζε στα μουλοχτά για βιντεοσκόπηση και φωτογραφίες. Και δεν είχε και καμιά πέτρα κάτω να του πετάξω. Και κάτι πρέπει να είχε ψυλλιαστεί γιατί έκανε κάτι περίεργα τινάγματα από τα 2 στα 100 μέτρα ψηλά

Ο Γάτος

Γς said

24 Ιουλίου, 2015 στις 16:22

107:
>Βρήκαν γάτα σε τάφο στην Κύπρο από το 9.500 π.Χ.

Εχετε δει παλιομοδίτικα βιβλία [ξένα] Φυσικής Ιστορίας, όπου απεικονίζονται με όλες τις λεπτομέρειες οι σκελετοί, μέχρι το τελευταίο κοκαλάκι τους, διαφόρων ζώων;

Μπρος σε μια τέτοια εικόνα βρέθηκα μικρός όταν πίσω από μια ντάνα βιβλίων σε μία ξεχασμένη αποθήκη ανακάλυψα τον κατάλευκο και πεντακάθαρο σκελετό μιας γάτας.
Ηταν ο γεροντάκος γάτος μας που είχε εξαφανιστεί πριν από 10 και βάλε χρόνια

Cats

Γς said

24 Ιουλίου, 2015 στις 11:43

Γάτες, γάτες, γάτες. Cats, cats, cats.

Τις έβλεπα στο Μπρόντγουέι. Εμενα στο σπίτι ενός φιλικού μου ζευγαριού κοντά στην Τάιμς σκουέρ, στους 47 δρόμους, κάθε φορά που πέρναγα απ την ΝΥ.

Και σιγά μην είχα πάρει χαμπάρι ότι ήταν διαφημιστικά για το βασισμένο πάνω στο Old Possum’s Book of Practical Cats του Ελιοτ. Μιούζικαλ.

Μπορώ πάντως να λέω:

Cats. Tις έχω δει στο Μπροντγουέι

Στα ΑΤΜ

Γς said

29 Ιουνίου, 2015 στις 08:34

Και με τουτα και με τ άλλα φτάσαμε και στο:

«Κώλοι υπαρχουν. Λεφτά δεν υπάρχουν»
[στα ΑΤΜ]

Εγκυκλοπαίδεια Ηλίου

Γς said

14 Ιουλίου, 2015 στις 11:29

Κι ήταν κι αυτή η Εγκυκλοπαίδεια Ηλίου. Και μετά από δεκαετίες παρκαρισμένη στο δώμα μαζί με άλλα βιβλία κλπ.
Κι ήταν ένα δώμα μούρλια. Με τις βεράντες του, τα λουλούδια του. Μια γκαρσονιέρα με τα όλα της. Με το μπανάκι της, την κουζινίτσα της. Και τη θέα της.

Από τα παράθυρά της απολαμβάναμε την θέα και άλλα πολλά [καταλαβαίνετε τώρα]

Κι επειδή οι ελληνίδες είναι (μπιπ) ο τόμος (6;) ΕΛΛΑΣ [ο πιο παχύς] της εγκυκλοπαίδειας ΗΛΙΟΣ βοηθούσε.

Ti piace?

Γς said

10 Ιουλίου, 2015 στις 11:36

Είναι απίστευτο πόσα πολλά γκράφιτι έχουν διασωθεί στους τοίχους της Πομπηίας.
Και σε μια ώρα με ένα άλμα 2000 ετών βλέπω σ ένα τοίχο της Νάπολης ένα σύγχρονο:

Γιούβε! Εγραφε.

Το θυμήθηκα τώρα με την υπογραφή του Ευκλείδη.
Διότι κάποιος αντίπαλος της Γιουβέντους την είχε συμπληρώσει κάπως έτσι:

Πρώτη φορά αριστερά

Γς said

5 Ιουλίου, 2015 στις 07:31

Μέσα στην μεγάλη συμφορά που μας βρήκε, σκέφτομαι και μια από τις παράπλευρες συνέπειες:

Στα χρόνια μου η Αριστερά ήταν κάτι σεβαστό και για τους οπαδούς της και για τους πολέμιούς της.
Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω ότι η γιαγιά έπαιζε θέατρο όταν μας «δασκάλευε» για τους κακούς αριστερούς και δεξιούς. Απλώς φοβόταν τα εγγόνια της να μην έχουν περιπέτειες σαν τους γιους της, τους μπαρμπάδες μου.

Κι όταν πέθανε ένας απ αυτούς στην ξενιτιά ο δεξιός γιος του βρήκε γράμματα-ύμνους προς την αριστερά που του έστελνε η αδελφή του, η μάνα μου. Αυτή που επίσης φοβόταν και μας νουθετούσε με ένα τόσο ύποπτο αλλά και ολοφάνερο σεβασμό.

Ολοι όσοι μεγαλώσαμε μες τον εμφύλιο «δεξιοί» κι «αριστεροί» τρέφαμε αυτόν τον βαθύ σεβασμό Ενα περίεργο μίγμα αγάπης-μίσους για ένα κομμάτι από το σώμα μας.
Σαν την Αριστέα πιχι.

Κι όμως μαζί με μας [που μας είχαν ξεκάνει οι άλλοι, αλλά αναπνέαμε ακόμη] κατάφεραν να βάλουν μέσα στην κάσα που μας έριξαν και την αριστερά.
Την αριστερά που δεν γνώρισαν τα παιδιά μας και που θα είναι πια «φτου κακά» όταν και αν πατήσουν ξανα στα πόδια τους.

Εμενταλ ντόπιο

Γς said

18 Ιουλίου, 2013 στις 09:44

Ζήταγε κι ο Γς Εμενταλ στου Σκλαβενίτη χτες.
-Να σου βάλω απ αυτό το ντόπιο;
-Φτιάχνουμε κι εμείς Εμενταλ;
-Γερμανίας είναι, ντόπιο δηλαδή.

.

Εναν Τούρκο. Να σφάξω

Γς said

1 Ιουλίου, 2015 στις 17:57

Οτι έχω πάθει ειναι γεγονός.
Κατέβηκα στο Βύρωνα σον Οδοντιατρό μου.

Περιμένω τη σειρά μου.
Η τηλεόραση δείχνει τον Ανθιμο να απαντάει στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει με το δημοψήφισμα του Συριζα και τέτοια
Ξεφεύγει εκκλησιαστικά, βυζαντινικά.

Πλάνα του πρωθυπουργού και των υπουργών..

Σηκώνομαι και πάω κοντά στη συσκευή για ν ακούω και να βλέπω καλύτερα.

Και νιώθω την ανάγκη να δώσω δυο φάσκελα στην ΤιΒι.

Εχει όμως κι άλλους πελάτες η αίθουσα. Το ένα χέρι μου συγκρατεί το άλλο.

Μουρμουρίζω κιόλας.

-Τι έχετε κύριε Γιάννη; Θέλετε κάτι; Με ρωτάει η γραμματέας του γιατρού

-Ναι! Εναν Τούρκο. Να σφάξω

Το ΟΧΙ και το λαμπογυαλο

Γς said

6 Ιουλίου, 2015 στις 08:02

Αχ, αυτή η γλύκα του όχι.

Ζηλεύω.

«Όχι» γενικώς. Αρνηση.
Ακόμα και τώρα νιώθω το ίδιο. Σαν τον πιτσιρίκο Κάκτο-Γς.
Ποτέ δεν άλλαξα.

Όχι σε κάθε προσπάθεια πατροναρίσματος, κηδεμονίας, επιμέλειας, επίβλεψης.
Όχι, όχι, όχι!

Και δεν είχε γιατί. Ετσι για την γλύκα του όχι.

Θυμάμαι κάποτε που έφτασα στο πάρα 5’ να παντρευτώ.
Ολο το σόι της έκανε κάποια οικογενειακή γιορτή και ήμουν κι εγώ εκεί με την κοπέλα τους, που κάναμε μαζί τα μεταπτυχιακά μας.

Και είχαμε γίνει το επίκεντρο της προσοχής όλων εκείνο το βράδυ.
Ενας ένας, ξαδέλφια, θείοι, θειάδες ακόμα και παππούδες μας έπλεκαν το εγκώμιο και μας διαβεβαίωναν πόσο θα μας βοηθούσαν στον ανθόσπαρτον βίο μας.

Και να έμμεσες αναφορές στα σοβαρά περιουσιακά στοιχεία που θα μας εκχωρούντο, και να αναφορές στους φανερούς και υπόγειους δίαυλους της ευρύτερης οικογένειας που θα μας οδηγούσαν ψηλά.

Είχαν ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά τους στον Γς και στην κοπέλα τους, που ακόμα [τι τα θες τι τα γυρεύεις] μετά από 40 τόσα χρόνια.

Και ξαφνικά μου ανάβουν τα λαμπάκια!

Όχι!
Νευρίασα και τους νευρίασα και στο τέλος σηκώθηκα και την κοπάνησα αφού τους ξέχεσα κανονικά.

Το φχαριστήθηκα κι ας λέγανε οι φίλοι μου ότι έχασα την «προίκα της ζωής μου» και ότι μόνο αυτή θα μπορούσε να με ανεχτεί και τέτοια.

Μην μου πείτε ότι εμείς οι Ρωμιοί δεν έχουμε μια δόση αυτής της τρέλας…

Τι Ευρώπη, Ευρώ, Ευρωζώνη και τέτοια. Εκεί θα κωλόσουμε;

Μια από τις ωραίες φαντασιώσεις μου για χαβαλέ και τέτοια είναι το τι θα είχε επακολουθήσει τότε αν είχαμε [είχανε] καταφέρει να πέσουμε στην αγκαλιά του Ανατολικού μπλοκ.

Μέχρι να καταλάβουν τι φίδι κωλοβό βάλανε στον κόρφο τους θα τους είχαμε κάνει λαμπόγυαλο

Στο καρβουνιάρικο

Γς said

29 Ιουνίου, 2015 στις 11:13

20:
Τα λέμε!
Φεύγω εσπευσμένως.
Κυκλοφορούν φήμες ότι στο καρβουνιάρικο πίσω από το φούρνο της χήρας, πουλάνε κάτι μαυραγορίτες πατάτες