Πρώτη φορά αριστερά

Γς said

5 Ιουλίου, 2015 στις 07:31

Μέσα στην μεγάλη συμφορά που μας βρήκε, σκέφτομαι και μια από τις παράπλευρες συνέπειες:

Στα χρόνια μου η Αριστερά ήταν κάτι σεβαστό και για τους οπαδούς της και για τους πολέμιούς της.
Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω ότι η γιαγιά έπαιζε θέατρο όταν μας «δασκάλευε» για τους κακούς αριστερούς και δεξιούς. Απλώς φοβόταν τα εγγόνια της να μην έχουν περιπέτειες σαν τους γιους της, τους μπαρμπάδες μου.

Κι όταν πέθανε ένας απ αυτούς στην ξενιτιά ο δεξιός γιος του βρήκε γράμματα-ύμνους προς την αριστερά που του έστελνε η αδελφή του, η μάνα μου. Αυτή που επίσης φοβόταν και μας νουθετούσε με ένα τόσο ύποπτο αλλά και ολοφάνερο σεβασμό.

Ολοι όσοι μεγαλώσαμε μες τον εμφύλιο «δεξιοί» κι «αριστεροί» τρέφαμε αυτόν τον βαθύ σεβασμό Ενα περίεργο μίγμα αγάπης-μίσους για ένα κομμάτι από το σώμα μας.
Σαν την Αριστέα πιχι.

Κι όμως μαζί με μας [που μας είχαν ξεκάνει οι άλλοι, αλλά αναπνέαμε ακόμη] κατάφεραν να βάλουν μέσα στην κάσα που μας έριξαν και την αριστερά.
Την αριστερά που δεν γνώρισαν τα παιδιά μας και που θα είναι πια «φτου κακά» όταν και αν πατήσουν ξανα στα πόδια τους.