Το ΟΧΙ και το λαμπογυαλο

Γς said

6 Ιουλίου, 2015 στις 08:02

Αχ, αυτή η γλύκα του όχι.

Ζηλεύω.

«Όχι» γενικώς. Αρνηση.
Ακόμα και τώρα νιώθω το ίδιο. Σαν τον πιτσιρίκο Κάκτο-Γς.
Ποτέ δεν άλλαξα.

Όχι σε κάθε προσπάθεια πατροναρίσματος, κηδεμονίας, επιμέλειας, επίβλεψης.
Όχι, όχι, όχι!

Και δεν είχε γιατί. Ετσι για την γλύκα του όχι.

Θυμάμαι κάποτε που έφτασα στο πάρα 5’ να παντρευτώ.
Ολο το σόι της έκανε κάποια οικογενειακή γιορτή και ήμουν κι εγώ εκεί με την κοπέλα τους, που κάναμε μαζί τα μεταπτυχιακά μας.

Και είχαμε γίνει το επίκεντρο της προσοχής όλων εκείνο το βράδυ.
Ενας ένας, ξαδέλφια, θείοι, θειάδες ακόμα και παππούδες μας έπλεκαν το εγκώμιο και μας διαβεβαίωναν πόσο θα μας βοηθούσαν στον ανθόσπαρτον βίο μας.

Και να έμμεσες αναφορές στα σοβαρά περιουσιακά στοιχεία που θα μας εκχωρούντο, και να αναφορές στους φανερούς και υπόγειους δίαυλους της ευρύτερης οικογένειας που θα μας οδηγούσαν ψηλά.

Είχαν ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά τους στον Γς και στην κοπέλα τους, που ακόμα [τι τα θες τι τα γυρεύεις] μετά από 40 τόσα χρόνια.

Και ξαφνικά μου ανάβουν τα λαμπάκια!

Όχι!
Νευρίασα και τους νευρίασα και στο τέλος σηκώθηκα και την κοπάνησα αφού τους ξέχεσα κανονικά.

Το φχαριστήθηκα κι ας λέγανε οι φίλοι μου ότι έχασα την «προίκα της ζωής μου» και ότι μόνο αυτή θα μπορούσε να με ανεχτεί και τέτοια.

Μην μου πείτε ότι εμείς οι Ρωμιοί δεν έχουμε μια δόση αυτής της τρέλας…

Τι Ευρώπη, Ευρώ, Ευρωζώνη και τέτοια. Εκεί θα κωλόσουμε;

Μια από τις ωραίες φαντασιώσεις μου για χαβαλέ και τέτοια είναι το τι θα είχε επακολουθήσει τότε αν είχαμε [είχανε] καταφέρει να πέσουμε στην αγκαλιά του Ανατολικού μπλοκ.

Μέχρι να καταλάβουν τι φίδι κωλοβό βάλανε στον κόρφο τους θα τους είχαμε κάνει λαμπόγυαλο