FaceBook:
>-Να προσέχεις βλαμμένο! Να προσέχεις, μην χάσεις την αγάπη για την
Χημεία (μου μουρμούρισε και ξανάκανε μεταβολή,
Εχω κι εγώ Αννα τη Χημικό μου Φωφώ. Δεν ήταν στο Λύκειο, αλλά στα
μεταπτυχιακά μας και την έλεγαν Χριστίνα. Ηταν καλαμπουρτζού σαν και μένα και
είχε κάτι σαν την τρέλα μου. Και πως μου άρεσε όταν μου έλεγε:
«Πάμε μέσα». Κι αρχίζαμε την πάρλα επί παντός του επιστητού. Την
επικαιρότητα και το Κατινάζ του Ερευνητικού Κέντρου.
Πάντα θυμάμαι το χαμόγελό της και τα μάτια της πίσω από τα χοντρά γυαλιά της,
όταν έβαζε το τσιγαράκι της στην πίπα της στο γραφείο της.
Θυμάμαι το Μίνι Κούπερ της, τη γατούλα της μέσα στο τίγκα από βιβλία στο
σπίτι της στο Κολωνάκι.
Πόσα δεν της οφείλω. Τι να πρωτοθυμηθώ.
Ας είναι όμως μόνο τούτο:
-Γιάννη όσο πιο γρήγορα καταλάβεις ότι σ αυτή τη ζωή θα είσαι μόνος, τόσο
το καλύτερο.
Θεός σχωρέστην
1 σχόλιο:
Εξαιρετική ανάρτηση Γιάννη.
Με συγκίνησες.
Ας είστε καλά. Κι εσύ κι αυτή... όπου κι αν βρίσκεται.
Δημοσίευση σχολίου