Την θυμάμαι από τότε που πούλαγε Οδηγητή. Και πηγαίναμε κάποτε για κάποια
δουλειά σπίτι της, καρφωμένο το ραδιόφωνο στα αμάξι της στον Αρισερα στα Εφ Εμ,
902, δεν ξέρω πως λεγόταν τότε, και πέφτω επάνω σε μια βιβλιοθηκούλα με όλους
τους τόμους, καμιά πενηνταριά και βάλε, των Απάντων του Λένιν.
-Αμάν ρε παιδιά, τα διαβάζετε όλα αυτά;
-Βέβαια. Ποιος μπορεί σήμερα να κάνει χωρίς αυτά. Ο δικός της.
-Βέβαια. Ποιος μπορεί σήμερα να κάνει χωρίς αυτά. Ο δικός της.
Και το σήμερα έγινε πιο σήμερα.
Ηταν και το δικό της το ένα από τα τρία τέσσερα "Τόσα χρόνια είχα παρωπίδες" που άκουσα μαζεμένα με την πτώση του υπαρκτού.
Ηταν και το δικό της το ένα από τα τρία τέσσερα "Τόσα χρόνια είχα παρωπίδες" που άκουσα μαζεμένα με την πτώση του υπαρκτού.
Και ξαναβρέθηκα στο αμάξι της, κολλημένο στον Σκάι το ραδιόφωνο και στο
σαλόνι στο σπίτι η ίδια βιβλιοθηκούλα με διάφορα. Πλην Λένιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου