Αλμπέρτο

Μπρούκλιν ΝΥ. Ξύπνησα αργά το μεσημέρι. Δεν πείναγα αλλά επειδή το τζετλαγκ αντιμετωπίζεται με ακανόνιστα γεύματα πήγα στο ψυγείο. Δεν πρόλαβα όμως. Χτύπησε το κουδούνι. Ηταν ένα γεροντάκι, που μου είπε ότι μένει από κάτω και ότι: - Ακουσα θόρυβο, δεν είδα και το αυτοκίνητο της Πέγκυ έξω και ανησύχησα. Μήπως είσαι ο φίλος της ο έλληνας που μου έλεγε; Κι αρχίζει να μου μιλά σε άπταιστα ελληνικά. Ηταν εβραίος από την Βέροια. Πήγαμε κάτω σπίτι του. Μου σύστησε την (σε δεύτερο γάμο και οι δύο) γυναίκα του Σουλίτσα, εβραία επίσης από την Καβάλα. Στο μπράτσο της, με μεγάλα ψηφία ο αριθμός της στο γερμανικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ηταν οι μόνοι που είχαν επιζήσει από τις οικογένειες τους. Είχαν κάνει παιδιά και εγγόνια στην Αμερική. – Και μιλάτε ακόμα τόσο ωραία Ελληνικά; – Μα Ελληνες είμαστε για! (για: εκείνο το όμορφο σαλονικιώτικο για)

Γιάννης είσαι και φαίνεσαι

Ούτε ένα μήνα παντρεμένος με την [πρώτη] μακαρίτισσα και ξυπνάω ένα πρωί στο σπίτι της τεκνατζούς μου. Πρωινό απ την [πολύ προχώ και Open-minded] μαμά. Πρωινό κοντινένταλ για τρεις. Είναι και μια φίλη της που κοιμήθηκε μαζί μας, σαν αδελφάκια κι οι τρεις.
Και τι 'τανε να πω ότι κάποια μέρα πρέπει να κατέβω στην Πάρο που παραθέριζε η σύζυγος στο πατρικό της και που με περίμενε μόλις πάρω άδεια [που αργούσε τάχα μου, εγώ].
-Πάρο; Φύγαμε!
Και τσουφ Πειραιάς - Παροικιά. Νοικιάσαμε ένα room to let και το διασκεδάζαμε.
Ε, είπα να πάω και στην άλλη πλευρά του νησιού να δω την κυρά και τα πεθερικά μου.
Χαρές, αδέλφια, ξαδέλφια, θείες κλπ και πολύ στεναχωρήθηκαν που δεν μπορούσα να μείνω πάρα πάνω, μιας και ήμουν σκαστός απ την υπηρεσία μου.

Φιλιά, ξηρά τροφή για το ταξίδι πίσω στον Πειραιά και τσουφ πάλι πίσω στην Παροικιά. Κι η ζωή μέρα-νύχτα συνεχίζεται.

Ελα όμως που είχα το φόβο μη με κάνουν τσακωτό Τόσο κόσμο γνώρισα στο χωριό. Αν κάποιος απ αυτούς κατεβεί στην Παροικιά και με δει; Ετσι κυκλοφορούσα με μαύρα γυαλιά, καπέλο κλπ. 
Μια μέρα λοιπόν ακούμε κάποιον πίσω μας να φωνάζει: 

-Γιάννη, Γιάννη! 

Κοκαλώσαμε. Γυρίζω και βλέπω ότι απευθύνεται σε κάποιον άλλο Γιάννη. 
Κι έκανε και μούτρα όταν του είπα: 

-Γιάννης είσαι και φαίνεσαι, ρε!

Η Λουμπάρδα

Γς said

20 Αυγούστου, 2016 στις 01:33

Η Λουμπάρδα μας ήταν μια ιδιοκατασκευή που μια μεγάλη Παρασκευή αναστάτωσε το Βύρωνα και τον Υμηττό και … εξαφανίστηκε.

Ηταν ένα κομμάτι από σιδερένια σωλήνα «κεντρικής παροχής» της ΟΥΛΕΝ. Ένα μέτρο μήκος 20 πόντους διάμετρο. Καμιά πενηνταριά κιλά και βάλε.
.
Είχαμε οξυγονοκολλήσει την μια πλευρά της και είχαμε ανοίξει μια μικρή τρύπα για να περνάει το βραδύκαυστο φυτίλι. Ιδιοκατασκευή κι αυτό. Σπάγκος διάσπαρτος από μπαρουτόσκονη ολλημένη με μανό.

Την είχαμε τεστάρει μερικές φορές:
Βάζαμε 1 δαχτυλήθρα, άντε 2, μπαρούτι «Δημητσάνα» και την στουμπώναμε με εφημερίδες ανάβαμε το βραδύκαυστο και φεύγαμε μακρυά.

Εκείνη όμως την Παρασκευή, την Μεγάλη Παρασκευή θα βάζαμε κάτι πάρα πάνω.
Πάνω στο λόφο του Γερμανού στον Υμηττό. Δίπλα από τον Κοπανά. Κοντά στο Νέο Τέρμα της Μεταμόρφωσης Βύρωνα.

Και κάνω νόημα, που λέτε, στους υπόλοιπους να εξουδετερώσουν τον Κώστα τον Τρελό, που ήταν ο μόνος λογικός της τρελοπαρέας μας, που άρχισε να τσιρίζει για την επερχόμενη καταστροφή:

Πήρα 3 τενεκεδάκια [λίτρα?] μπραντ νιου μπαρούτι Δημητσάνας και τα άδιασα μέσα στην λουμπάρδα και μετά την στουμπώσαμε για τα καλά με … άμμο!
Μετά το βραδύκαυστο, κανα δυο μέτρα και πύρ!
Δεν έγινε όμως τίποτα. Εσβησε.

Ρίχνω λοιπόν μπόλικη σκόνη μπαρούτι και μετά μερικά φύλλα εφημερίδας. Τα ανάβω και μόλις πρόλαβα να τρέξω καμιά δεκαριά μέτρα.

Αυτό ήταν! Οσο βλέπαμε από κει πάνω, Βύρωνα και Υμηττό, τα φώτα άναψαν σε παράθυρα, μπαλκόνια βεράντες.
Πήγαμε να κρυφτούμε στο σπίτι του Κώστα, όπου έφτασε σε λίγο ο απληροφόρητος Χρήστος.

-Ρε παιδιά τι έγινε; Τι ήταν αυτό; Κάτω κυκλοφορούν κουστωδίες.

Λόγω τιμής. Ετσι είπε. Κουστωδίες.
Ηταν ο κόσμος που είχε βγει στους δρόμους να δει τι είχε συμβεί.

Την άλλη μέρα πήγαμε να πάρουμε τη λουμπάρδα.
Ποια λουμπάρδα όμως; Μάταια ψάχναμε μέσα στους θάμνους.
Υπήρχε μόνο ένας λάκκος στη θέση του πειράματος.

Οι δοσατζήδες

Γς said

30 Ιανουαρίου, 2016 στις 09:56

Καλημέρα.

>ενός Βέλγου δοσίλογου (ή δωσίλογου).

Ή δοσά!.

Και θυμήθηκα τους εμπόρους [Μερικά τόπια ύφασμα στον ώμο και καρτέλες με τα χρωστούμενα στο χέρι], που χτύπαγαν τις πόρτες και μεις, τα μιλημένα πιτσιρίκια, λέγαμε «λείπει, λείπει»

Ο παίζων κι ο πίνων

Γς said

27 Ιουνίου, 2018 στις 09:06

Ο παίζων χάνει και ο πίνων μεθά

έλεγε ο κουρέας μου στην Σπύρου Πάτση. Κι όλο τον περίμενα να σηκωθεί απ την τσόχα στο απέναντι καφενείο για νά’ ρθει να με κουρέψει. Αυτός ήταν ο παίζων. Μακαρίτης πια.

Και δίπλα στην η Αγία Μαρκέλλα ο πίνων. Ο συμπαθής γεράκος ο Παπαγιάννης. Σωστός και σεβαστός λευίτης. Μόνο που υπέκυπτε στον πειρασμό και δοκίμαζε κανα ποτηράκι. Και μετά του έφερναν και δεύτερο και…

Τον απέλυσε ο Μητροπολίτης

Αντικαπνιστικόν

Γς said

22 Αύγουστος, 2016 στις 13:51

Αντικαπνιστικόν.

Προκεχωρημένο [και επικίνδυνο] και δεν σας το συνιστώ:

Το μειράκιο, βαρύ κι ασήκωτο, κάπνιζε αρειμανίως σε κλειστό χώρο [αίθουσα αναμονής] και ποσώς μας έδινε σημασία.

Οπότε άρχισα να τον κοιτάζω επιτιμητικά.
Και σιγά μην κατάλαβε γιατί τον κοίταζα.
Μάλον κάτι άλλο κατάλαβε και το κατάλαβα. Γι αυτό είπα να το τραβήξω πιο πέρα.

Τον διπλάρωσα και σχεδόν ψιθυριστά:

-Κοπέλα έχεις;
-Ναι, αμέ!

Και κάπως δήθεν αμήχανα¨

-Φίλους;
-Ναι!
-Καλούς φίλους;
-Τι καλούς φίλους;
-Στο τέτοιο μωρε!
Και του έκανα και την κατάλληλη χειρονομία.

Τώρα ήταν σίγουρος. Αλλά τον πρόλαβα.

Για να μπορούν να κάνουν σέρβις στην κοπέλα σου όταν εσύ δεν θα τα καταφέρνεις με τέτοιο κάπνισμα.

Είπαμε δεν σας το συνιστώ

Λαοθάλασσα

                     

Γς said

8 Ιανουαρίου, 2016 στις 12:41

30:

Καμιά δεκαριά χρόνια πίσω, σε κάτι εκλογές.
Ηταν μια προεκλογική ομιλία εκεί στη Βεΐκου στο Γαλάτσι και καμια δεκαριά νοματαίοι ακροβολίζονται στην άσφαλτο και κόβουν τη κυκλοφορία.

Γυρίζω στον διπλανό μου. Κατεβάζει το τζάμι και

-Φτού! Σε λαοθάλασσα πέσαμε!

Το υπερθετικό «και γαμώ»

Γς said

30 Απρίλιος, 2017 στις 22:51

140:

>κανονική και ανεπτυγμένη

Και γαμώ τα παιδιά, που λένε. Κι ας μην ξέρω για ποια λες.

Και καθιερώθηκε το υπερθετικό «και γαμώ» όταν εγώ έλειπα από την Ελλάδα.

Και δεν καταλάβαινα τι σημαίνει.

-Που να πάω για κάποιο πρόβλημα στ αμάξι;

-Ξέρω ένα μάστορα, και γαμώ τα μαστόρια!

-Ποια μαστόρια;

-Βρε σου λέω είναι ο πρώτος. Κι έχει κι ένα συνεργείο, και γαμώ τα συνεργεία!

-Τα συνεργεία;

-Ναι. Τι σε χαλάει;

Μπύρα Μάμος

Γς said

14 Μαρτίου, 2017 στις 09:25

Ξακουστή ήταν κι η μπύρα Μάμος. Από το 1800 τόσο…

Κι ο Μάμος ο συμμαθητής μου [γόνος της ζυθοποιίας] και δεν ξέρω τι απόγινε.

Πάντως να δουλεύει σε κομπρεσέρ αποκλείεται:

Ηταν άνοιξη. Αθήνα του 1960. Οταν κάτω απ τα παράθυρα του σχολείου μας, εκεί στη Σίνα, απέναντι από το κτήριο της Ακαδημίας άρχισε ξαφνικά το Ντρρρρ ενός κομπρεσέρ στο πεζοδρόμιο.

Χαρούλες ο Μάμος, άρχισε τα αστειάκια.

-Μάμο! Βάλε μυαλό, γιατί σε βλέπω να δουλεύεις σε κομπρεσέρ. Ο Φιλόλογός μας ο Αντώνης Καρατζάς.

-Γιατί κύριε καθηγητά; Ασχημα είναι; Κάνει καλό και στα νεφρά.

Επιμήκυνση Πέους

Γς said

21 Αύγουστος, 2019 στις 20:41

61:

>:είναι ο περιορισμός του μεγέθους..»

Τελικά μετράει!

-Που είναι δεσποινίς η εργασία σου;

-Μου αναθέσατε κάποια;

-Και βέβαια. Δεν ανοίγεις το ε-ταχυδρομείο σου;

-Οχι! Μου στέλνουν όλο μηνύματα πως να μεγαλώσω το πουλί μου

Την εποχή που το διαδίκτυο ήταν γεμάτο με συνταγές μεγαλώματος του πέους

La Place Pigalle και το πιγκάλ

Γς said

13 Σεπτεμβρίου, 2019 στις 19:55

81:

Τα μυστήρια της πλατείας Πιγκάλ

Ωχ, και δεν κρατιέμαι να μην παραφράσω το παλιό ανέκδοτο με την οδοντόβουρτσα και τον ελέφαντα:

-Ξέρεις πως μπορείς να ξεχωρίσεις την οδοντόβουρτσα από το σκουπάκι της τουαλέτας;

-…

-Το βάζεις στο στόμα σου. Αν μπαίνει εύκολα είναι οδοντόβουρτσα Αν μπαίνει δύσκολα τότε είναι το σκουπάκι της τουαλέτας.

Υβριδια ντοματας

Γς said

11 Σεπτεμβρίου, 2019 στις 03:58

129:

Κι έπεσα πάνω σε μια σοβαρή συζήτηση πελατών σε φυτώριο της Μαραθώνος.

Για ντοματιές. Βραυρώνας, αναρριχώμενες και υβρίδια. Γι αυτές τις τελευταίες δεν άντεξα με τις μακακίες που έλεγαν και είπα να πλειοδοτήσω [για πλάκα].

Και άρχισα να τους λέω πως γίνονται τα υβρίδια και πως μπορούν να έχουν και του χρόνου. Τάχα μου από τους σπόρους τους και άλλα τέτοια παλαβά. Με άκουγαν με ανοιχτό το στόμα.

Την επομένη που πέρασα μου είπε ο Μπάμπης ότι μόλις έφυγα τον ρώταγαν ποιος [εγώ] ήταν αυτός ο άσχετος.

-Τους είπα ότι ήσουν καθηγητής της Γεωπονικής κι άρχισαν όλοι μαζί να μουτζώνουν

Το τσιγγανάκι και το παγωτό

Κι είπα να με κεράσω 2-3 μπάλες παγωτό χτες το απόγευμα.
Κι απάνω που το απολάμβανα στην πλατεία ήρθε στο τραπέζι μου ένα τσιγγανάκι – κούκλα 5-6 χρονών, που η μάνα της έπαιζε ακορντεόν πιο πέρα.

Προσπαθούσα να βρω κανα κέρμα στις τσέπες μου, όταν την είδα να δείχνει το παγωτό μου.

-Θέλεις παγωτό;

Δεν μου απάντησε και συνέχισε να μου δείχνει με το δάχτυλό της το παγωτό μου.

-Βρε Τασία φέρε ένα παγωτάκι στη μικρή

-Τι παγωτό θέλεις;

Αυτή όμως εκεί. Ηθελε το δικό μου;

Και απορούσε που δεν καταλάβαινα τι μου έδειχνε.

Μια τεράστια μύγα που μου το έτρωγε!

Το φις-φις

Ωχ, πιά.

Βόρειος Μακεδονία, Νότιος Μακεδονία.

Είπαμε. Για να μην μπερδευόμαστε με τις Μακεδονίες να τις λέμε όλες «μωρό μου»

Πιτσιρίκια, που δεν ξέραμε πως λέν το κάθε τι, χρησιμοποιούσαμε το όνομα «φις-φις».

Φις-φις το ένα, φις-φις το άλλο. Ετσι λέγαμε και το σπρέι ων χρωμάτων. Και ίσως εδώ ταίριαζε το όνομα.

Το θυμήθηκα τ απόγευμα, που είχα πάει στο Media Markt να αγοράσω ένα μικρόφωνο, νομίζοντας ότι το δικό μου έχει χαλάσει. με βλέπουν αλλά δεν με ακούνε στο Messanger. Τζίφος όμως, φαίνεται ότι δεν μπορώ να το συνδέσω σε PC τάουερ.

Τέλος πάντων, εκεί που περίμενα στο σέρβις ήταν ένας άλλος που συμπλήρωνε μια φόρμα, ένα χαρτί.

-Υπογράψτε, εδώ. Κι εδώ.

Και μετά παίρνει μια σφραγίδα και τσαφ.

-Ετοιμος

Αυτός όμως δεν κατάλαβε και γύρισε και με κοίταξε. Παίρνω κι εγώ ένα φισ-φις που ήταν στο κισε και κάνω πως θα …

-Κι λίγο απ αυτό!

Οι βασιλικοί

Γς said

1 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 09:44

Καλημέρα, καλό μήνα.
1 Σεπτέμβρη, πέρυσι :

«Οι βασιλικοί που ξέχναγα να ποτίζω.
Οι βασιλικοί που φρόντιζε αυτή.
Τώρα κάθε πρωί τους περιποιούμαι πριν φύγω για να πάω κοντά της.
Για να τους βρει σε καλή κατάσταση όταν γυρίσει.

Της μίλαγα πάλι σήμερα. Της έλεγα πόσο την αγαπάω.
Καμιά αντίδραση.

Φεύγει»

Εφυγε στις 26 

Μέταλλα

Γς said

2 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 12:48

>ο αρχιεπίσκοπος […] Αυτά τα παραδείγματα χαλκεύουν την ψυχή του ανθρώπου

12:

>Κι ο χάλυβας κάνει: που χαλυβδώνουν / ατσαλώνουν την ψυχή.

Τι λέει κι ο κατ επώνυμον αρμόδιος;

Στην ουρά

Γς said

2 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 15:26

42:

Πιο μοβόρικο αυτό που λέω σε πάσης φύσεως ουρές, όταν μου ζητάνε για κάποιο λόγο να περάσουν μπροστά μου.

-Θα περάσεις πάνω απ το πτώμα μου!

Και μέχρι να πάρουν χαμπάρι ότι κάνω πλάκα…
οι διπλανοί μου ιδίως.

Η γουρούνα

Γς said

2 Σεπτεμβρίου, 2017 στις 17:43

Τώρα που μπήκα και βλέπω ότι έχετε φτάσει στις γουρούνες, να μην το ξεχάσω:

Που προχτές ένας χοντρούλης, περίπου συνομήλικος, κάνει τσάρκα στη Μαραθώνος πάνω σε μια γουρούνα.
Και στα φανάρια στο Πικέρμι βρεθήκαμε δίπλα δίπλα.

Κοιτάζω για το πράσινο πότε θ ανάψει και νομίζει ότι χαλβαδιάζω τη γουρούνα του και παίρνει ένα σοβαρό χαζοχαρούμενο ύφος.

-Τι σου’ χε τάξει ο μπαμπάς και δεν στο πήρε;

Δεν μου απάντησε

Το σαμιαμίδι

Γς said

11 Αύγουστος, 2017 στις 03:09

64, 119, 123:

> είχα εξολοθρεύσει πάνω από 20 σαμιαμίδια

Γιατί μωρέ; Ψυχούλα έχουν κι αυτά.

Ασε που παίζει και το ενδεχόμενο τα ανθρώπινα όντα να μπορούν να ενσαρκωθούν ως ζώα σε μια μελλοντική ζωή. Οπότε την έχεις βάψει!

Μια ζωή με φώναζαν, στην κουζίνα ιδίως, για να σκοτώσω το θεριό. Τα χαριτωμένα σαμιαμιδάκια.

Τα μετέφερα με προσοχή στα λουλούδια.

Η τελευταία μου τέτοια επιχείρηση διάσωσης ήταν προχτές, όταν ανακάλυψα ένα σχεδόν πεθαμένο σαμιαμιδάκι να αγωνίζεται μέρες ίσως να βγει από ένα μακρόστενο βάζο που είχε εγκλωβιστεί.

Μετέφερα το αδυνατισμένο και αφυδατωμένο ερπετό σε μια υγρή παραδεισένια γλάστρα με μπόλικη πρασινάδα.

Λέτε να προσημείωσα καμιά σχετική υποθήκη;

Πάμε Παραλία;

Γς said

25 Ιουνίου, 2017 στις 07:38

32:

>Φυσικά η γαλλική λέξη rivière προφέρεται ριβιέρ, αλλά σημαίνει ποτάμι. Πολύ σπάνια απαντά, υπό την επίδραση των ιταλικών, και με τη σημασία της παραλίας

Και θυμήθηκα πως κι η Ν. Ελβετία, του Βύρωνα είχε κι αυτή την Ριβιέρα της. Την παραλία της.

Ηταν η όχθη του ρέματος «Πήδημα της Γριάς» που υπήρχε εκεί που σήμερα είναι η Πάρκγουέι(!) Καραολή και Δημητρίου.

Μερικά σπίτια μόνο υπήρχαν και το καλοκαιρινό σινεμά Αύρα.

Πρέπει να ήταν και περατσάδα, πασαρέλα, νυφοπάζαρο, ρε παιδί μου.

Ο Γς ήταν πολύ μικρός για να τρέχει εκει πέρα για το φουστάνι, αλλά τις άκουγε που λέγανε:

-Κορίτσια πάμε Παραλία;

Παραλία που δεν πήγαινε πουθενά. Σήμερα που μπαζώθηκε και φύτεψαν και μερικά δέντρα. έγινε λεωφόρος που πάει στον Καρέα και την Αττική Οδό και στη Ραφήνα και στην Ελευσίνα και στο Αεροδρόμιο. Παντού.

-Κορίτσια πάμε Παραλία;

Αχ, δεν υπάρχουν πια τέτοιες,

Οχι βέβαια παραλίες…

Το μαμούνι

Γς said

5 Μαΐου, 2017 στις 00:58

Διαβάζω το κείμενο και βλέπω ένα κόμμα, μια τελεία ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, που δεν είχα πληκτρολογήσει.
Και ξαφνικά άρχισε να προχωράει. Το κόμμα, η τελεία. Το μαμούνι.
Ενα μικρό μαμουνάκι. 

Που βρέθηκε τέτοια ωρα, έξω, δω πάνω στην οθόνη, μακριά απ το τσαρδί του και τους δικούς του;

Σουλατσάρει τώρα. Και πήρα μια φωτό της οθόνης με το PrtSc νομίζοντας ότι θα είναι κι αυτό μέσα. Οχι βέβαια.

Μα έχει τόσο γούστο! Να το βλέπατε που πηγαίνει πέρα δώθε, πάνω κάτω. Τυχαία. Μια Brownian Movement.

Και δεν κατάφερα να το φωτογραφήσω. Πόσο μάλλον να καταγράψω το σουλάτσο του.

Και τίποτα δεν θα μείνει από την εφήμερη ζωούλα του.

Ακόμα περπατάει.

Σαν να με σνομπάρει. Ή καλύτερα για να είναι φυσικό και ακομπλάριστο το περφόρμιν αρτ του.

Σιγά μην έχει πάρει χαμπάρι ότι το παρατηρώ και σας το περιγράφω LIVE