Ο Αγιος Σεβαστιανός

Γς said

27 Μαΐου, 2014 στις 11:19

Στην Ευρώπη εκτός από τα ανεξάρτητα κράτη, υπάρχουν κρατίδια, πριγκιπάτα, κράτη με ψευδεπίγραφες ονομασίες, ψευδοκράτη αλλά και υπόδουλα.

Υπήρχε και το ανεξάρτητο κράτος του Τσιρώνη.

Υπήρχε κι ο Αγιος Σεβαστιανός. Με κυβέρνηση, εκλογές, γραμματόσημα, με πρεσβευτές, Με θυρεούς, στολές και τέτοια. Και με τον Εθνικό του Υμνο.

Αγωνίζεται ακόμα για την ανεξαρτησία του.
Είναι κάπου στο Βύρωνα και στις καρδιές μας.

Κάπου κάπου μαζευόμαστε και φοράμε τις στολές μας, τα σπαθιά μας, τα καπέλα μας. Βλέπουμε και τα αλμπουμ μας, φιλμάκια σουπερ 8 και μετριόμαστε. Κι όλο λιγοστεύουμε

Ρόφημα υφασμάτων

Γς said

30 Μαρτίου, 2014 στις 21:53

75:
>Πηχάκια από το ξύλινο χάρακα των 64 πόντων, τον-την πήχη που μετρούσαν το ύφασμα.

Και θυμάμαι τους πλανόδιους εμπόρους υφασμάτων με ένα τόπι ύφασμα στον ώμο και τον πήχη υπό μάλης να διαλαλούν το εμπόρευμά τους.

-Εχω γνήσιο κασμήρι!

Και με είχε βάλει νήπιο ο  μπάρμπας μου στο παράθυρο να φωνάζω σε έναν τέτοιον:

-Να το βράσεις και να πιεις το ζουμί του.

Και γέλαγε αθέατος από τον εξαγριωμένο έμπορο.

Δεν μετρούσαν όμως μόνο ύφασμα με αυτόν τον χάρακα-πήχη. Μετρούσαν και τα οικόπεδα 200 πήχες (και εννοούσαν τετραγωνικές πήχες).

Ασε και που από τότε αναλογούν “τρεις πήχες χώμα” στον καθένα μας

Το ψάρι

Γς said

27 Αυγούστου, 2016 στις 09:59

Καλημέρα

>σαν εκείνο το ανέκδοτο (δεν το λέω, διαβάζει κι η μαμά μου) που τελειώνει με την ατάκα «από οργάνωση όμως σκίζουμε»

Και έλεγα αυτό το ανέκδοτο στο αμφιθέατρο του χημείου, στο σιγανό και από στόμα σε στόμα έφτανε μέχρι τα τελευταία έδρανα.
Και το τελείωσα:

«από οργάνωση όμως σκίζουμε».

Καμία αντίδραση. Νόμιζαν ότι δεν είχε τελειώσει.
Τι να κάνω κι εγώ; Το συνεχίζω:

-Και γυρίζει πίσω.

Και γυρίζει πίσω, Και γυρίζει πίσω. Ο ένας στον άλλον μέχρι τη γαλαρία επάνω.

-Και ρωτάει. Και ρωτάει. Και ρωτάει…

-Ψάρι έχετε; Ψάρι έχετε; Ψάρι έχετε;

Εγινε χαμός από τα γέλια.

Κι ο Αλεξόπουλος, ο Καίσαρας να τα έχει χάσει στην έδρα. Να κοιτάζει μήπως γελάνε μ αυτόν. 

Και να κοιτάζει αν είναι καλά κουμπωμένο το παντελόνι του…

Ειδικότητες

 Από την Σελίδα της Αννας Σ. στο FaceBook:

Παγκόσμιο Συνέδριο Ιατρικής (όλων των Ειδικοτήτων). Πολλοί σύνεδροι, άγνωστοι μεταξύ τους οι περισσότεροι.
Δυο νέοι γιατροί, ένας άνδρας και μια γυναίκα, γνωρίζονται και ψιλοφλερτάρουν, "μεταξύ τυρού και αχλαδίου", στην εναρκτήρια δεξίωση 
Μετά το τέλος της δεξίωσης, φεύγουν μαζί για κάποιο... "after" χορεύουν, πίνουν κάποια ποτά, βολτάρουν και καταλήγουν στο... κρεβάτι του δωματίου του ενός (ποιανού... δεν έχει σημασία).
Μετά τα "προκαταρκτικά" και το "κυρίως γεύμα", ακολουθεί σαν... "επιδόρπιο", χαλάρωση, τσιγαράκι και κουβεντούλα:
- Πω πω! τι σου είναι η εποχή μας! Όλα γίνονται τόσο γρήγορα! Μόνο το όνομα σου ξέρω κι όμως... Αλήθεια, τί ειδικότητα έχεις? (αυτός)
- Μάντεψε (αυτή)
- Χμμμ.... θα έλεγα, αν και σπάνιο σχετικά για γυναίκα, πως είσαι... Χειρουργός. (αυτός)
- Ουάου!... το βρήκες! μα... πως? (αυτή)
- Κοίτα: Το κατάλαβα από τα... χέρια σου. Τέτοιες εύστοχες, επιδέξιες και αποτελεσματικές "κινήσεις", μόνον τα χέρια ενός Χειρουργού, θα μπορούσαν να κάνουν (αυτός)
- (...γελάκια) Κι εσύ?... Εσύ τι ειδικότητα έχεις? αλλά... άσε με να μαντέψω: Να δεις που... είσαι Αναισθησιολόγος...
- Ναι βρε!... Μα, πώς το κατάλαβες? (αυτός)
- ΔΕΝ κατάλαβα... απολύτως τίποτα... 


Και κάτι δικό μου:

Δεν θυμάμαι άν το συνέδριο ήταν στην Κομοτηνή ή την Ξάνθη.

Γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα και μετά όπως λέει κι ο φίλος μου ο Ν.Ξ.:

"Ο Γιάννης κλείστηκε στο δωμάτιο της Σάρας από το Ισραήλ,, όπου επί τριήμερον τιμούσε τα ελληνικά χρώματα".  

Ειδικότης; Γενετιστές αμφότεροι. Γενικώς.

Από το DNA μέχρι τα τζενιτάλια

Κτήνη

Leonicos said

18 Οκτωβρίου, 2016 στις 14:28

Μόλις επέστρεψα από κάπου έξω. 

Σ’ ένα φανάρι ανατράπηκε μια μοτοσικλέτα. Δυο ντελιβεράδες έσπευσαν να βοηθήσουν. 

Μόλις άνοιξε το φανάρι, όλα τα γαϊδούρια πίσω μου και γύρω μου άρχισαν να κορνάρουν για να φύγουν.

Περιστοιχιζόμζστε από δίποδα κτήνη με αμάξι και κόρνα. 

Ευτυχώς που δεν οπλοφορούν. 

Θα τον είχαν στρώσει κάτω τον τραυματία

Madame Trudeau

Γς said

3 Ιανουαρίου, 2016 στις 10:19

Καλημέρα

>στο δελτίο του Σκάι άκουσα να λένε για τον νέο πρωθυπουργό του Καναδά, τον Τζάστιν Τρυντώ

Και θυμήθηκα τον επίσης πρωθυπουργό μπαμπά του και τι τράβηξε από την γυναίκα του τότε και ένα ανέκδοτο που κυκλοφορούσε στη Β. Αμερική:

Μετά από μια γιορτή βρέθηκαν λέει στο χιόνι γραμμένες κάτι αισχρολογίες για τον Τρυντώ. Ανακρίσεις κακό και το πόρισμα.

Ηταν γραμμένες με τσίσα [ζεστά ούρα στο παγωμένο χιόνι] από τον πολιτικό αντίπαλο του πρωθυπουργού. 

Ο γραφικός χαρακτήρας όμως ήταν της κυρίας Τρυντώ…

Ο απατεωνισκος

Γς said

18 Αυγούστου, 2016 στις 04:52

147:

Και που λες ρε Γιάννη ίσως να’ ναι κι η ίδια ταβέρνα που κάτσαμε να φάμε πέρυσι εκεί στο Κιάτο.
[Που αλλού θα τρώγαμε, που όταν μου έδειξε ο πατέρας μου τα φώτα του ένα βράδυ απ το Λουτράκι το είχα ακύσει «Πιάτο»]

Μόλις είχαμε φύγει από την Κόρινθο που είχαμε και μια αστεία περιπετειούλα:

Σουλατσάραμε όταν ένας πολύ ευγενικός κουστουμαρισμένος κύριος ξαφνικά με «αναγνώρισε» και ήρθε και μ αγκάλιασε και τριβόταν πάνω μου.

Γάτα εγώ, προσπάθησα να γλυτώσω το πορτοφόλι μου. Τελικά δεν θυμηθήκαμε που γνωριζόμαστε και για να τον ξεφορτωθώ έκανα ότι τον θυμήθηκα κτλ. Τότε μου άνοιξε την καρδιά του και μεταξύ των άλλων μου είπε ότι χάλασε το αυτοκίνητό του πιο κάτω και δεν κρατούσε λεφτά επάνω του κλπ κλπ.

Αυτά λέγαμε κι έκανε πλάκα η δικιά μου για τον τρόπο που με αγκάλιασε σφιχτά και εγκάρδια.

Κι εγώ που τρώγαμε και είχαν κατάλαδωθεί τα χέρια μου και δεν μας είχαν φέρει χαρτοπετσέτες τον αποθύμησα.

-Εδώ έπρεπε να συναντηθούμε και να σφιχτοαγκαλιαστούμε. Να σκουπίσω τα χεράκια μου στην πλάτη του, πάνω στο ωραίο κουστουμάκι του

Ο κύριος Κλαπάτσας

Γς said

16 Σεπτεμβρίου, 2016 στις 06:54

Κι ήταν μια μέρα που έβλεπαν τους καθηγητές οι γονείς για να μάθουν για την πρόοδο των τέκνων τους.

-Ο κύριος Κλαπάτσας;
-Γεωργιάδης παρακαλώ.
-Κύριε Κλαπάτσα πως πάει ο νεαρός;

Ο φυσικός μας.
Κλαπάτσα τον είχαμε βγάλει. Για εσωτερική και εξωτερική χρήση.

Ο Στέλιος

Γς said

22 Αυγούστου, 2016 στις 10:05

Καλά, ήταν γνωστή η καψούρα του Στέλιου με την Μαρίκα.

Ομως εκείνη την ημέρα το είχε παρακάνει.

Καθόταν απέναντί της σο τραπέζι και όχι μόνο την κοίταζε επίμονα αλλά παρατηρούσαμε και τα χείλη του, που προσπαθούσαν να σχηματίσουν κάτι σαν ρουφηχτό φιλί.

Από λεπτότητα δεν τον κράξαμε και τον παρατηρούσαμε με συμπόνια.

Τον είχαμε παρεξηγήσει όμως.

Μόλις είχε κόψει το τσιγάρο κι αυτή κάπνιζε απέναντί του σαν αράπης.

Και τα χείλη του δεν σχημάτιζαν φιλιά, αλλα ρουφηχτές τζούρες.

Και δεν μας είχε πάρει και χαμπάρι που τον κάναμε χάζι

ΔΙ.ΑΣ

Γς said

28 Αυγούστου, 2016 στις 01:09

Και ξαφνικά σε μια λεωφόρο, σήμερα το απόγευμα, νά’ σου δυο ζευγάρια ΔΙ.ΑΣ, από ένα δρομάκι.


Και βγάζω το χέρι μου και τους κάνω νόημα.

-Γιατί έβγαλες το χέρι σου; Η δικιά μου.

-Να τους πω να μην πεταχτούνε, με τις μηχανές τους, πριν περάσω.

-Δηλαδή, πήρες το νόμο στα χέρια σου!

Τα άπαντα του Λένιν

Γς said

26 Νοεμβρίου, 2014 στις 13:06

Την θυμάμαι από τότε που πούλαγε Οδηγητή. Και πηγαίναμε κάποτε για κάποια δουλειά σπίτι της, καρφωμένο το ραδιόφωνο στα αμάξι της στον Αρισερα στα Εφ Εμ, 902, δεν ξέρω πως λεγόταν τότε, και πέφτω επάνω σε μια βιβλιοθηκούλα με όλους τους τόμους, καμιά πενηνταριά και βάλε, των Απάντων του Λένιν.

-Αμάν ρε παιδιά, τα διαβάζετε όλα αυτά;
-Βέβαια. Ποιος μπορεί σήμερα να κάνει χωρίς αυτά. Ο δικός της.

Και το σήμερα έγινε πιο σήμερα.
Ηταν και το δικό της το ένα από τα τρία τέσσερα "Τόσα χρόνια είχα παρωπίδες" που άκουσα μαζεμένα με την πτώση του υπαρκτού.

Και ξαναβρέθηκα στο αμάξι της, κολλημένο στον Σκάι το ραδιόφωνο και στο σαλόνι στο σπίτι η  ίδια βιβλιοθηκούλα με διάφορα. Πλην Λένιν.

Κάκτος ο Σκοπευτής

Γς said

10 Αυγούστου, 2016 στις 04:15

Κι όταν ο Κάκτος-Γς φαινόταν [αλλά δεν ήταν] το ανερχόμενο αστέρι της σκοποβολής:

Στο μάθημα της Γυμναστικής στο πανεπιστήμιο:

Την μια χρονιά το έπαιξα κολυμβητής και έτρεχα στο κολυμβητήριο της σχολής Ναυτικών Δοκίμων στον Πειραιά και την άλλη σκοπευτής στο Σκοπευτήριο Καισαριανής.

Και με την κολύμβηση καλά τα πήγα. Πλάκα είχε και το γλεντήσαμε.
Με τη σκοποβολή όμως, δεν την εύρισκα και ήθελα να την κάνω.

Πως όμως να πάρω υπογραφή για το μάθημα της Γυμναστικής;

Ενας τρόπος υπήρχε. Καλές επιδώσεις στο άθλημα.

Ετσι λοιπόν έβαλα τα δυνατά μου.

Μπάμ! Η πρώτη βολή. Στο τσαχ να βγει έξω απ το στόχο. Στην πάνω δεξιά γωνία. Στο γάμο του Καραγκιόζη δηλαδή.

Και καλά σιγά μην κατέθετα τα όπλα που λένε.

Γυρίζοντας κάποιο μαραφέτι, μανιβελάκι έφερα το στόχο κοντά μου και του έριξα δυο τρεις μπαταριές εξ επαφής στο κέντρο του και μετά πάλι με τα σπαγκάκια τον ξαναέστειλα στη θέση του.

Χαμός μόλις ήρθε ο γυμναστής.

Αρχισε να φωνάζει και στους βοηθούς του να έρθουν να δουν το φαινόμενο Γς.

Με κοίταζαν με δέος. Κι εγώ σεμνά με χαμηλωμένα μάτια.

Κι όσο θυμάμαι κάποιον ζηλιάρη που έδειξε την πρώτη μου βολή, αυτήν του γάμου του Καραγκιόζη και είπε:

-Αυτή όμως η βολή δεν δικαιολογείται

Ιππαστί

Γς said

6 Αυγούστου, 2016 στις 20:53

Και θυμάμαι την κλήση που άρπαξε ο ντάντης από την τροχαία γιατί οδηγούσε ιππαστί [την διαχωριστική γραμμή].

Τον ρώτησα τι πάει να πει ιππαστί και μου είπε για κάτι της μάνας τους

Orfeu Negro

Γς said

2 Αυγούστου, 2016 στις 16:06

26:

Κι ο Αποστόλης μεγάλωσε και χαθήκαμε.
Πάνε μερικά χρόνια που έμαθα γι αυτόν. Εγινε ναυτικός και όργωσε τις θάλασσες.

Παντρεύτηκε μια Βραζιλιάνα μαύρη. Μεγάλη πρόκληση για την εποχή εκείνη. Μιας και την έφερε να μείνουνε στην Ελλάδα.

Κι αρρώστησε ξαφνικά ο καπετάνιος και πέθανε. Κι έμεινε μόνο του το κορίτσι απ την Ιπανέμα, που πηγαίνει και περιποιείται τον τάφο του.

Χάρηκε που μας είδε

Orfeu negro ή και να γινόταν η Ευριδίκη να κατέβει στον Αδη για τον Καπετάνιο

Τα μυστήρια του θεάτρου της Επιδαύρου

Γς said

7 Ιουλίου, 2016 στις 12:01

125:

Τελικά πολλά παράξενα συμβαίνουν εκεί στην Επίδαυρο.

Είχα πάει πριν 30 χρόνια  με τα πιτσιρίκια μου να δούμε το θέατρο και όταν πήγαμε να φύγουμε κάνω όπισθεν και μπάμ!

Ένα δέντρο είχε έρθει ακριβώς πίσω απ τ αμάξι μας…

Η Μαρία

Γς said

16 Ιουλίου, 2016 στις 04:09

Ταιριαστό ζευγάρι οι φίλοι μας Βαγγέλης και Μαρία.

Κοντά δέκα χρόνια παντρεμένοι. Τι αγάπη ήταν αυτή;

Εμεναν στο Κορωπί. 

Και χτες το απόγευμα εκεί στην εκκλησία ένα τσούρμο κοριτσόπουλα, συμπατριώτισσες της, ήρθαν για να την αποχαιρετήσουν. Κι ήταν ο αδελφός της, παπάς στην Παιανία, που έκανε την εξόδιο ακολουθία.

Να κλαίει για την κόρη της η πεθερά της κι οι φίλες της να ψέλνουν αγγελικά στα ουγκαντέζικα την ώρα που την κατέβαζαν.

Η Μαρία που θα την βλέπουμε τώρα πια από τα βίντεό της στο ΓιουΤιούμπ με τον Ευάγγελο δίπλα της [στο 2:30]

Ομοιοπαθητική

Γς said

18 Ιουλίου, 2016 στις 00:25

Ζέστη ε;

Και γι αυτό έχει άποψη η Anna Silia στο ΦΒ:

Βάλτε «καυτά» σορτσάκια…

Φάτε καυτερές πιπεριές…
Μοιράστε ζεστά χαμόγελα…
Κάνετε θερμές χειραψίες…
Δείτε βίντεο με τις πυρκαγιές δασών…
Δείτε ταινίες με περιπέτειες στην Σαχάρα…
Ακούστε το «Κάψε , κάψε, τι να κάψεις» του Καζαντζίδη…
Τραγουδήστε το «Φωτιά στα Σαββατόβραδα»…
Στην ανάγκη, κάνετε… καυτό σεξ…
————————————————
Πρόχειρες οδηγίες, για να αποσπάσετε το μυαλό σας από τον… καύσωνα… Να ξεχαστείτε βρε αδελφοί…
Δροσιστείτε δια της… Ομοιοπαθητικής…

Μια πόρτα

Γς said

12 Ιουλίου, 2016 στις 13:19

46:

Και μιας και μιλάμε για σκάλες, να μιά στο Κόθρι της Ανδρου που είδα προχτές.

Την ανεβαίνεις και τρως πόρτα.
[που δεν υπάρχει]

Opsonization

Leonicos said

12 Ιουλίου, 2016 στις 10:45

Ζήτω τα ψώνια!

Πολύ μου άρεσε η αναγνώριση του ψώνιου ως δικαιώματος.

Εγώ έχω πολλά. Βέβαια, δεν πιστεύω πια πως είμαι όμορφος, έξυπνος και καλλιεργημένος. Υπάρχουν καλύτεροι. Με είπαν ‘εξαιρετικό δάσκαλο’. Υπάρχουν καλύτεροι. Κι εραστές ακόμα… θα υπάρχουν καλύτεροι.

Έχω μια επιθυμία, ν’ αποκτήσω μια βαρκούλα με κουπιά. Δεν κατάφερα να την ικανοποιήσω. Τώρα, ούτε νοικιασμένη δεν μου εμπιστεύονται. Βέβαια, υπάρχει η λύση της λεκάνης ή της μπανιέρας, που την είχα ανακαλύψει μικρός. Τη γεμίζεις νερό και με μερικά κομμάτια ξύλο διαφόρου μεγέθους, γίνεσαι ναύαρχος. Αλλά είμαι πολύ σοβαρός για να το κάνω τώρα.

Επειδ’ή θα μου άρεσε να πετάω σαν πουλί και να πέφτω με αλεξίπτωτο, είχα βρει κάτι ανάλογο κάνοντας μακροβούτια και παρακολουθώντας τη ζωή των άλλων (ψαριών και καβουριών) ανάμεσα στα βράχια υποβρυχίως. Τώρα… δεν τολμάω πια να βάλω το κεφάλι μου κάτω από το νερό.

Μου έμεινε το γράψιμο. Αφού έχω ακόμα τα δέχτυλά μου και τα πληκτρολόγια δεν έχουν απαιτήσεις καλλιγραφίας, αυτό το ικανοποιώ ακόμα. Τουλάχιστο με τίμησε μερικές φορές ο Σαραντάκος, βάζοντας κι εδώ κάτι δικό μου.

Αρακάς με αγκινάρες

Γς said

25 Ιουνίου, 2016 στις 04:31

Μανάβης.

Μιλάμε για τον μανάβη με τη σούστα που έσερνε το άλογο.
Με τα φρούτα του και τα λαχανικά του.
Καθημερινή ειρηνική ιππική ή γαϊδουρινή επέλαση στις γειτονιές

-Ντομάτες, μπάμιες, μελιτζάνες…

Επαιρνε απ τον μανάβη τις αγκινάρες και τον άνηθο από κάποιο μποστάνι της Αττικής η μαμά και άρχιζε να ετοιμάζει το φαγητό της ημέρας.

Δάγκωνε τα ξεφλουδισμένα φύλλα της αγκινάρας ο μικρός Γς κι έτρωγε την τρυφερή σάρκα στη βάση τους και μαύριζαν τα δόντια και τα χείλια του.

Κι άντε να βρεις σήμερα αυτές τις γεύσεις και τα αρώματα.

Διαβάζω στην κατεψυγμένη συσκευασία του LIDL:

GR/CY:
Αρακάς με αγκινάρες βαθειάς κατάψυξης.
Αρακάς: Ελλάδα.
Αγκινάρες: Αίγυπτος.
Καρότα: Πολωνία.
Κρεμμύδι: Τουρκία.
Ανηθος: Βέλγιο.