Η κοπάνα

Από τις αναμνήσεις της Μιρέμπε (Ειρήνης)

Ποιος ήταν μαθητής και δεν σκέφτηκε ή δεν έκανε κοπάνα.

Είναι φαίνεται παγκόσμιο φαινόμενο.

Ετσι κι εγώ με τη φίλη μου Ναμπέρα το σκάσαμε απ το σχολείο μια μέρα και τραβήξαμε προς το άγνωστο, σε δρόμους που πρώτη φορά περπατούσαμε. Χαιρόμασταν τη δροσούλα του δάσους τα κελαϊδίσματα των πουλιών, τις κραυγές των πιθήκων. Και ξαφνικά να μπροστά μας ένα ποτάμι, μεγάλο και φουσκωτό. Μας έκοψε τη φόρα. Μας χάλασε τη διάθεση για περιπέτεια. Και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Δεν θέλαμε να τελειώσει έτσι άδοξα η πρώτη μας κοπάνα. Κι έτσι χωρίς να το πολυσκεφτούμε πήραμε την απόφαση να το νικήσουμε που μας έκοβε το δρόμο.

Αλλά πώς να περάσουμε απέναντι, που δεν ξέραμε κολύμπι και ούτε είχαμε δει ποτέ κανέναν να κολυμπάει.

Η Ναμπέρα φοβόταν και για να την ενθαρρύνω μπήκα πρώτη στο νερό. Και καλά στην άκρη, που το νερό ήταν μέχρι τα γόνατα μετά άρχισε να μας σπρώχνει η ορμή του νερού και ξαφνικά μας έριξε κάτω.  Θυμάμαι την Ναμπέρα να με κοιτάει με γουρλωμένα φοβισμένα μάτια. Να τρέμει σαν ψάρι χωρίς να κάνει κάτι. Τι να έκανε η καημένη; Μικρή ήταν και αυτή!

Και εκεί είναι που τα χρειαστήκαμε. Προσπαθούσαμε να σηκωθούμε αλλά ήταν αδύνατο. Το νερό μας παρέσυρε μακριά και ήταν έτοιμο να μας καταπιεί.

Απεγνωσμένα άπλωνα τα χέρια μου μέσα στα αφρισμένα νερά για να κρατηθώ από κάπου. Μάταια όμως.

Είχα μετανιώσει αλλά ήταν ήδη αργά για ένα θαύμα. Κι όμως έγινε. Τα χέρια μου ακούμπησαν σε κάτι κλαδιά. Προσπάθησα να κρατηθώ απ αυτά, αλλά γλιστρούσαν μέσα από τα χέρια μου. Και προσπαθούσα πάλι και πάλι μέχρι που ένοιωσα ότι κι αυτά προσπαθούσαν να με πιάσουν, να με συγκρατήσουν, να σταματήσουν την ξέφρενη πορεία μου στο άγριο ποτάμι.

Κι όταν πιασμένη χέρι χέρι με τους πάπυρους του ποταμού προσπάθησα να πατήσω στα πόδια μου, είδα ότι το ποτάμι ήταν πολύ βαθύ κει πέρα. Ετσι από κοτσάνι σε κοτσάνι των παπύρων και τα κλαδιά των άλλων δέντρων προσπάθησα να φτάσω στην όχθη.

Κι ήταν τα φυτά σαν να με αγκάλιαζαν και να με έσφιγγαν στον κόρφο τους για να με σώσουν.

Δεν θυμάμαι πως τα κατάφερε κι η Ναμπέρα να γλυτώσει τελικά.

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι περπατώντας στο γυρισμό οι ποδιές στέγνωσαν κάπως. Φθάνοντας στο σπίτι, μπήκα από τη πίσω πόρτα και έπεσα κατευθείαν στο κρεβάτι χωρίς να φάω εκείνη την ημέρα απολύτως τίποτα, αλλά ούτε νερό!

Κάνεις δεν έμαθε ποτέ τίποτα από τότε για το συμβάν, γιατί καμιά μας δεν τόλμησε να μιλήσει για αυτό. Εσείς είστε που το μαθαίνετε πρώτοι μετά τόσα χρόνια!    

Το περίπτερο

Στίχοι από μια παλιά λίστα

Posted by sarant στο 29 Μαΐου, 2016

Ο Γς [Κάκτος] το ποίημα αυτό το είχε γράψει το 1997 σε μήνυμα που έστειλε σε μια ιντερνετική λίστα στην οποία ήμασταν κι οι δυο μέλη για ένα περίπτερο που βούλιαξε στην Πανεπιστημίου επειδή από κάτω έσκαβε ο Μετροπόντικας

ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΖΕΙ!

Είδατε το περίπτερο χθες το βράδι στην τηλεόραση;

Όμορφο, γεμάτο του κόσμου τα καλά στην Πανεπιστημίου.
Πλουμιστό με τα πολύχρωμα περιοδικά του, τα ELLE του, 
τα NITRO του, τα PCW του, τα Σαϊντίφικ Αμερικάνικά του, 
τα Ζυντόιτσετ Τσαϊτουνχικά του, και  τους Δαυλούς του. 

Όλα τα καλά του κόσμου, 
που μας διασκεδάζουν, μας μορφώνουν, μας πληροφορούν, μας προβληματίζουν και ίσως μας τσαντίζουν. 
Με το ψυγείο του, τα αναψυκτικά του, τις κόκα κόλες του, 
τα σπράιτ του, τα σεβενάπια του, 
Τα τσιγάρα του, τις καραμέλλες του τα προφυλακτικά του. 

Ολα τα καλά του κόσμου
Ολος ο κόσμος.

Και σε ένα δευτερόλεπτο -ΜΠΑΦ- πάνε όλα μέσα στη μαύρη τρύπα.

Ούτε γάτα ούτε ζημιά. 
Σκέπασαν όλα τα καλά του κόσμου, όπως ήταν, αμέσως 
με τσιμέντο.

Θα μπεί και η μαύρη πίσσα της ασφάλτου αργότερα 
και κανείς δεν θα θυμάται ότι από κάτω είναι θαμμένα 
τόσα καλά του κόσμου.

Στη θέση του αργότερα θα μπει ένα καινούργιο περίπτερο 
το ίδιο στητό, πλουμιστό με το ψυγείο του, με τα μέα του τα σέα του 
και όλα τα καλά του κόσμου. 

Και να δείτε που θα έχει ακριβώς τα ίδια καλά πράγματα 
του κόσμου με εκείνο που θάψαμε ζωντανό.

γ.σ. 5-10-1997

Η πολυκατοικια

Γς said

30 Μαΐου, 2016 στις 04:57

81:

Καλά!
Κάνε πλάκα Γιάννη με τον Tiberius Iulius και τις πεολειχίες του Σιφνίου Άρραβώνος.

> πριν 35 χρόνια

Πριν 70 χρόνια ακριβώς! Εβδομήκοντα!

Ποιος έδινε σημασία τότε στα μωρά που μόλις βγήκαν απ τα αυγό τους και έπαιζαν μπουσουλώντας ή κάνοντας τα πρώτα τους βήματα υπό την εποπτεία ή μη των μαμάδων τους που χαζοκουτσομπόλευαν σε εκείνες τις αυλές των οριζόντιων πολυκατοικιών με τις συνεχόμενες κολλητές κατοικίες του ενός δωματίυυ στο Βύρωνα του1946. Αντε το πολύ 1947.

Κι ο Κάκτος με τον φίλο του τον Κώστα να εξερευνούμε τον κόσμο [μακριά απ το πηγάδι!] της αυλής.
Και μπαινοβγαίναμε παντού απ τις ανοιχτές πόρτες ή τις κρεμαστές κουρελούδες.
Και βλέπαμε και που και που και την μαμά του τη μικρο χήρα κυρά Πίτσα, που όλο με κάποιο φίλο της έπινε καφέ και άλλα τέτοια. Και δεν μας έδιναν σημασία.

Και πέρασαν μερικά χρόνια να καταλάβω μερικά πράγματα.
Και μερικά ακόμα για εκείνο που είχα δει μια μέρα εκεί.
Αυτό που λέμε σήμερα πεολειχία.

Στο περίπτερο

Γς said

5 Νοεμβρίου, 2014 στις 10:39

>μας χάρισε τη φράση «μάγουλο σαν φράπα», δηλαδή αφράτο, λείο, χωρίς ρυτίδες

Και σιγά μην το αφήσω να πέσει κάτω:

Μόλις έχει ξυρίσει τα γένια του που χρόνια είχε ο Νώντας. Και σκύβει στο παραθυράκι του περιπτερά για τσιγάρα.
Σκύβω κι εγώ τσικ του τσικ δίπλα του:

-Μπάμπη, καπότες έχουμε;
-Τι καπότες;

Και πιάνοντας το φρεσκοξυρισμένο μαγουλάκι του Νώντα:
-Του κώλου!

Η Παναγία στη Βουλή

Γς said

28 Μαΐου, 2016 στις 21:30

Ο Πούτιν πριν λιγο:

«Απόδειξη των καλών σχέσεων μας [μπλα μπλα] είναι και η αποστολή της Ζώνης της Παναγίας»

Παναγίτσα μου.

Και διάβαζα χτες στις αναμνήσεις της Μιρέμπε (Ειρήνης):

ΜΡ

Κι απάνω που νόμιζα ότι είχα γίνει εξπέρ στην ανγνώριση και ανάγνωση των γραμμάτων της Ελληνικής αλφαβήτας βρέθηκα στη Μητρόπολη.
Μεγάλος και επιβλητικός ο καθεδρικός ναός της Αθήνας.

Μόλις είχα κατέβει την Μητροπόλεως από το Σύνταγμα, τον Αγνωστο Στρατιώτη και την Βουλή.
Μεγάλο κτίριο κι αυτό. Το Κοινοβούλιο.
Και μπαίνω λοιπόν στη Μητρόπολη και πάω να προσκυνήσω μια εικόνα της Παναγίας.
Ναι η Παναγία ήταν. Και ποιος δεν θα την γνώριζε; Με το βρέφος στην αγκαλιά της.

Όμως τα ελληνικά πάνω στην εικόνα για μια στιγμή με προβλημάτισαν.
Ηταν βλέπετε και η Βουλή, το Κοινοβούλιο που είχα δει προηγουμένως.
ΜΡ εγραφε η εικόνα. ΜαΡία δηλαδή.
Τότε όμως το είχα εκλάβει ως Member of Parliament

Bits

Γς said

28 Μαΐου, 2016 στις 19:49

100:

Και παίρναμε δυο κονσερβοκούτια και τα ενώναμε μ ένα μακρύ σπάγκο. Και να το πρώτο τηλέφωνό μας, χωρίς κάρτα, χωρίς χρέωση

Ηταν η εποχή που οι άνθρωποι μιλούσαν ο ένας στον άλλο φάτσα με φάτσα, που ζύγιζαν τις λέξεις, που συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν, που ταίριαζαν ή όχι τα χνότα τους. Που μύριζαν τις λέξεις, τις εύοσμες, τις λουλουδιάρικες, τις ανοιξιάτικες. Επικοινωνούσαμε με τις βιολέτες, τις ψαλμωδίες, την περιφορά του επιταφίου.

Με τις κοριτσίστικες φερομόνες μέσα στη δροσιά της ανοιξιάτικης βραδιάς που μας έσπαγαν τη μύτη και τρέμαμε από πόθο.

Αντε τώρα να τα περάσεις όλα αυτά κάνοντας τέξτιν. Στέλνοντας SMS.
Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέσα από ένα περιορισμένο φάσμα, μικρό παράθυρο των αισθήσεών μας. Ενώ δεχόμαστε ένα τεράστιο πλήθος ερεθισμάτων που δεν τα ακούμε, δεν τα βλέπουμε, δεν τα μυρίζουμε.

Κι αυτά τα λίγα της φωνής μας τα τσαλακώσαμε σε γκρίκλις, άντε ελληνικά των μηνυμάτων.
Μηνύματα, μηνύματα, μηνύματα. Ολη η γη ένα δίκτυο. Ζωσμένη κοινωνικά δίκτυα.

Κι ήταν τότε ο σπάγκος που ένωνε τα δυο αυτοσχέδια τηλέφωνα-κονσερβοκούτια.
Μετά το χάλκινο σύρμα του ΟΤΕ. Ο Μαρκόνι.
Μέχρι που όλα έγιναν 0 και 1 ψηφιακά. Bits.
0 και 1 παντού. Στα Ραδιόφωνα τις τηλεοράσεις στα GPS, στους δορυφόρους.

Και κανάλια, πολλά κανάλια. Το ένα πάνω στο άλλο, το ένα μέσα στο άλλο να τρέχουν μέσα σε μια γραμμή σε μια οπτική ίνα.
Και έχει φτιαχτεί μια τέτοια ίνα που μπορεί να μεταφέρει όλες τις γνώσεις όλα τις τηλεφωνικές συνδέσεις, τα ραδιοτηλεοπτικά σήματα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα.

Κι όμως δεν είναι ικανή να μεταφέρει τις πληροφορίες, το πακέτο συχνοτήτων που περιέχει μια φευγαλέα ματιά.

Μαμά!

Γς said

28 Μαΐου, 2016 στις 18:15

32:

Δάσκαλε!

Ηταν ο κράχτης, ο αβανταδόρος του γκαλερίστα που εμφανίστηκε ξαφνικά κι απ το πουθενά.

-Δάσκαλε!

Κι άρχιζε να εκθειάζει τους πίνακες του νεαρού ζωγράφου.

Κι ο νεαρός, που δεν ήξερε από αυτά τα κόλπα στις εκθέσεις τρόμαξε και ήρθε κοντά μας. Σαν να ζητούσε βοήθεια.

Και δεν ήταν κοντά η φίλη μου η Τασούλα. Η μαμά του!

Το ζεϊμπέκικο

Γς said

28 Μαΐου, 2016 στις 05:49

117:

>Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός.
Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων• είναι προσβολή γι’ αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί.

Σε κάποιο κέντρο, πριν καμιά σαρανταριά χρόνια, που κάποιος σύλλογος, μικρασιάτικος είχε τον ετήσιο χορό του.
Φάγαμε, γελάσαμε. Ωραίες παρέες, ωραία μουσική.
Κι άρχισαν τα σαχλά, κομπαρσίτες και τέτοια. Και γέμισε η πίστα παππούδες και γιαγιάδας.
Μετά όμως κάτι νησιώτικα, καλαματιανά και έφτιαξε το ματάκι μας με τα καλλίγραμμα νιάτα.

Και μετά μυσταγωγία.
Η πίστα άδειασε κι άρχισαν να την κεντάνε δυο τρεις χορεύοντας ζεϊμπέκικο.
Μέχρι που ξαφνικά μπήκε αυτή. Και την άφησαν μόνη.

Κι ήταν ένα ζεϊμπέκικο, όλο αίσθηση και πάθος. Αργά καλοζυγισμένα βήματα, στροφές, λικνίσματα.
Μας είχε μαγέψει.

Κι απάνω που τελείωσε και σκεφτόμουν ζηλότυπα αυτόν που την έχει και την χαίρεται, να’ τον. Ο άντρας της.
Βαδίζει με αργά βήματα προς το μέρος της. Και αφού της αστράφτει μια τριφασική σφαλιάρα την βουτάει και την τραβάει έξω απ την πίστα.

Και μου΄ χε μείνει αυτό το «γιατί»
Με αυτά που έγραψες το ξαναθυμήθηκα και σαν κάπως να άρχισε να διαλύεται.

Πιγκάλ

Γς said

24 Ιουλίου, 2013 στις 15:54

Η πλαγία μας λοιπόν, που μας επέστεψε ως πλαζ

Και το βαλανείο μας που έγινε μπάνιο, με όλα τα παρελκόμενα του. Πλακάκια, μπιντέδες, πιγκαλ.

Μόνο μη πλακώσει η Αντζελα, που τρώει μόνο είδη υγιεινής και μας τα κάνει όλα μια χαψιά.

Και άκουγα τις προάλλες, τα Κακά Κορίτσια στο ραδιόφωνο να λένε για το τι έχουν σουφρώσει στα ξενοδοχεία.

Οταν η Λεμονιά λέει για ένα πιγκάλ που βούτηξε στο Παρίσι.

Κι η άλλη [η πως την λένε]:

-Πιγκάλ; Ξέρεις μωρή τι είναι το πιγκάλ;

Κι η Λεμονιά δεν ήξερε

Τα τσιρότα

Γς said

26 Μαΐου, 2016 στις 04:55

280:

>Τσιρότο χωρίς τραύμα (κριτική για την «ποίηση» Μπογδανου)

Τον βλέπεις, βλέπω.
Και τον κριτικάρεις [κρητικιά]

Τσιρότα. 
Και που λές δικιά μου έχω φάει την μισή Αθήνα να βρώ τότε διανυκτερεύον φαρμακείο για κάτι σιρόπια και χάπια για τα μικρά. και τελικά μόνο χάπια βρήκα.

-Ρε τον αλήτη να μην έχει. Και τέτοια .

Και βγάζω απ την τσέπη μου και μια χούφτα τσιρότα που είχα σουφρώσει.

-Και τον τιμώρησες, βλέπω. Η [μακαρίτισσα] κυρά

In case of fire

Γς said

24 Μαΐου, 2016 στις 03:54

258:

Και χτυπάει ο συναγερμός μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και βρεθήκαμε στο πεζοδρόμιο με τις πιζάμες και ξυλιάσαμε απ το κρύο σε ένα ξενοδοχείο στο Πάντινγκτον.
Και ήταν λάθος και ξαναγυρίσαμε στα κρεβατάκια μας.

Και ξαναχτύπησε τα χαράματα. Και πάλι τα ίδια.

Όταν όμως ξαναχτύπησε δεν έφυγα.
Και δεν υπήρχαν και Σόσιαλ Μίντια τότε να πω τον πόνο μου.
Και άνοιξα τα ντοσιέ μου να διαβάσω για κάποιο συνέδριο της επομένης,
Με άτσαλες κινήσεις. Κι όπως ξεφύλλιζα βίαια πιάστικε το δαχτυλό μου σε ένα μεταλλικό έλασμα.
Και έτσι γνώρισα και το Νοσοκομείο της Κουίν Αν, που μου το έραψαν.

Κι ήταν κι η εποχή της HIVμάνιας τότε κι ο φίλος μου ο Ζαν Πετί στο συνέδριο μου επέστησε την προσοχή.

-Από το έτσι το έπαθα ρε Ζαν [και του έκανα πως ξεφύλλιζα γρήγορα τα χαρτιά] και όχι από το έτσι:

Ο κιμάς

Γς said

23 Μαΐου, 2016 στις 10:03

>Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτου.

-Δύο φορές; Με ερωτάει.
-Οχι μία.

Ας λέει η κυρά. Εμένα μου αρέσει μόνο μία φορά. Είναι πιο σπυρωτός ο κιμάς.

Και μετά πήγα στο Προποτζίδικο.

Και βάζει το δελτίο στο μηχάνημα.

Ντικ ντικ ντικ. Το παίρνει και το βγάζει.

Και έμεινα να το κοιτάζω.

-Τι περιμένετε; Θα το πάρετε;

-Αλλη μια φορά. Δεν γίνεται;

Το χρυσό ψαλιδάκι

Γς said

1 Ιανουαρίου, 2016 στις 04:00

Και πήγε να κάνει τον πονηρό με το που μπήκε στο πανεπιστήμιο ο Κάκτος σε μια της Ιατρικης που του’ ριχνε 5 χρόια.
Κι απάνω στο καλύτερο της λέει για το χρυσό ψαλιδάκι κόσμημα που είχε στο λαιμό της:
-Μ αυτό εδώ τι κόβεις;
Για να πάρει την κατάλληλη απάντηση

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με

Γς said

22 Μαΐου, 2016 στις 13:25

Ειλικρινά δεν την ήξερα την έκφραση αυτή των ψαράδων, «τον πήρα». Το ροφό, το σαργό κλπ.

Οι γνώσεις μου περί παρσίματος έφταναν μέχρι εκεί που δεν έφταναν κάποιας μεταφράστριας που απέδιδε το «πάρε με, αγάπη μου» ως «απέλ μουά, μον αμούρ»

Ο πιλότος

Δεν θα ξεχάσω ένα κοτσονάτο γεροντάκι στο Βερολίνο πριν καμιά δεκαριά + βάλε χρόνια.

Ηλιόλουστο χειμωνιάτικο απόγευμα στην «αλάνα» έξω απ το Ράιχσταγκ.

Κι έχουμε πιάσει κουβέντα για την εποχή εκείνη του πολέμου.

Χρήσιμες πληροφορίες, που δεν ξέραμε.

Κι όταν ήρθε στα δικά του ήταν ασυγκράτητος. Πιλότος βομβαρδιστικού.

Και να περιγραφές. Και να διαδρομές και αποστολές στη Ρωσία και αλλού.

Είχε ξανανιώσει. Καμάρωνε. Και πόσο χαιρόταν που δείχναμε δήθεν ότι τον θαυμάζαμε.

Όχι. Δεν είχε κάνει στην Ελλάδα.

Ακτινοβολίες

Γς said

13 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 12:59

Κυρτές ήταν και οι διάφορες οθόνες των μόνιτορς. 

Και ψάχνοντας κάποτε για εκείνες τις πρώτες οθόνες CRT έπεσα πάνω σε μια διαμαρτυρία ερευνητών για την ακτινοβολία που δεχόντουσαν.

Ακτινοβολία; Ποια ακτινοβολία; ήταν η απάντηση του κ. καθηγητή. 

Περισσότερη ακτινοβολία δέχεται το μόνιτορ [από τον χειριστή του] παρά εκπέμπει.

Gene, γόνος, γονίδιο.

«Ο γόνος είναι απόγονος αστικής οικογένειας με εμφανή οικονομική ευμάρεια και υψηλό επίπεδο διαβίωσης. Οδηγεί, ενδύεται και διάγει βίο πολυτελή αλλά συνάμα διακριτικό.»

Φυσικά δεν μιλάμε γι αυτόν τον γόνο, αλλά για αυτό που όλοι σήμερα λέμε γονίδιο.

Ο δάσκαλός μου, ο Κώστας Κριμπάς μετάφρασε για πρώτη φορά το gene στα ελληνικά προτείνοντας τον όρο γόνος.

Και ήταν μια εποχή που όλοι σχεδόν οι γενετιστές χρησιμοποιούσαν αυτόν τον όρο.

Σιγά σιγά όμως πήρε κεφάλι ο όρος γονίδιο. Αν και ακόμα και σήμερα δεν είναι λίγοι που έτσι το λένε ή τουλάχιστον ο γόνος τους έρχεται στο νου πριν προλάβουν να το διορθώσουν σε γονίδιο.

Κι ήταν η εποχή που πάλευαν οι δυο όροι γόνος και γονίδιο.

Και ήταν ένας φοιτητής μου, ο Αποστόλης Ξυλάς, που με αέρα και αυτοπεποίθηση ανέβηκε στο βήμα ενός συνεδρίου για να μιλήσει για ένα σπουδαίο θέμα της πτυχιακής του.

Δεν τον φοβόμουν. Δεν μάσαγε.

Κι αρχίζει να λέει για το γόνο Τάδε.

Ελα όμως που ο προεδρεύων Κώστας Τριανταφυλλίδης του Αριστοτελείου [της Μαχόμενης Πατριωτικής Γενετικής, που λέω εγώ φιλικά] ακούει για γόνο και κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι είναι το γονίδιο.

-Γόνος είναι τα μικρά ψάρια, που δεν έχουν φτάσει ακόμα στο στάδιο της αναπαραγωγής.

Του έκοψε την φόρα. Με κοιτάζει, [σινιάλο προχώρα] και συνεχίζει σαν τον πιανίστα που δεν σταματάει να παίζει.

Γόνο το ανέβαζε, γόνο το κατέβαζε. Το γονίδιο που μελετούσε

Ένα τελάρο ψάρια.

Να σε δώσω, τι να σε δώσω. Να σε δώσω ένα [μπιπ] να με θυμάσαι;

Ετσι έλεγε ο γύφτος στο ανέκδοτο.

Αυτόν μου θύμισε ο δικός μου γύφτος όταν δεν με άφηνε να φύγω  για το καλό που του είχα κάνει .

-Τι να σε δώσω;

Ο δικός μου ο γύφτος δεν ήταν «Καρέκλαι» ούτε «Ελα να πάρεις καλές πατάτες».
Ψάρια πούλαγε και δεν ήτανε κολιοί σαν εκείνον τον «Ελα να πάρεις κολιοί χοντρά».

Σαρδέλες ήτανε. 

Ένα Ντάτσουν γεμάτο, τίγκα , σαρδέλες.

Κι ήταν καλοκαίρι μεσημέρι. Και το Ντάτσουν είχε μείνει από μπαταρία σε ένα δρόμο στο Θησείο. Κοντα στην Πνύκα.

Και δεν ήταν στη σκιά. Κι οι σαρδέλες έβραζαν. Και σε λίγη ώρα θα ήταν για πέταμα.

Σε απόγνωση ο γύφτος.

Που και πού βρισκόταν κανένας χριστιανός για να σπρώξει το Ντάτσουν μπας και πάρει μπρος.

Αλλά αυτό τίποτα. Και πολύ ψαρίλα, μπόχα…

Τον λυπήθηκα και σταμάτησα. Εβγαλα τα καλώδια και συνέδεσα τις μπαταρίες μας.

Μια δυο προσπάθειες και το Ντάτσουν τελικά κελάηδησε!

Δεν το πίστευε. Κόντευε να κλάψει και δεν με άφηνε να φύγω.

Δεν γινόταν. Επρεπε κάτι να μου δώσει. 

Τι λεφτά, τι ένα τραζιστοράκι.

Γελούσα. Του ευχήθηκα καλή συνέχεια και έκανα να φύγω, όταν μου φώναξε:

-Να σε δώσω ένα τελάρο ψάρια;

Ο σκοτωμένος.

Ειρήνη said:

Ολοι ξέρουμε πόσο μεγαλύτεροι φαντάζουν οι μαθητές των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού στα πρωτάκια και δευτεράκια.

Ετσι κι εμείς τους θαυμάζαμε και τους σεβόμασταν.

Και μια μέρα που πηγαίναμε όλοι μαζί στο σχολείο έρχεται ένα μηχανάκι και χτυπάει  ένα συμμαθητή μας, που πέφτει αναίσθητος κάτω.

Πανικός. Οι μεγάλοι το έβαλαν στα πόδια κι εμείς τους ακολουθήσαμε.

Φτάσαμε στο σχολείο κι όλοι μαζευτήκανε να μάθουν τα νέα.

Και οι μεγάλο άρχισαν να κάνουν περιγραφές, εκτός από το ότι το έβαλαν στα πόδια.

Ότι μια μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτα (το παπάκι) έπεσε πάνω μας και σκότωσε τον συμμαθητή μας.

Τον σκότωσε; 

Μεγάλοι ήσαν. Ηξεραν καλύτερα.

Και μετά από 2-3 μέρες ο νεκρός συμμαθητής μας  πάλι στο σχολείο.

Και χάσαμε κάθε ιδέα για τους μεγάλους…

Λεωφορεία και ταξί

Γς said

15 Μαΐου, 2016 στις 09:52

>Κατεβαίνοντας στην πολιτεία έβλεπε στα πεζοδρόμια να πηγαίνουνε στις δουλειές τους τα κορίτσια. Ποτές δεν ήσαν τόσο φωτεινά και τόσο ξύπνια και ποτές ο μέσα τους κόσμος τόσο φανερός

Πιτσιτικάς έκανα κάτι ανάλογες παρατηρήσεις-στατιστικές.

Από τις ποιό άσχημες μέχι τις ποιό όμορφες, όσο πέρναγε η ώρα στις στάσεις των λεωφορείων.

Οι πολύ πολύ όμορφες με ταξί