Bits

Γς said

28 Μαΐου, 2016 στις 19:49

100:

Και παίρναμε δυο κονσερβοκούτια και τα ενώναμε μ ένα μακρύ σπάγκο. Και να το πρώτο τηλέφωνό μας, χωρίς κάρτα, χωρίς χρέωση

Ηταν η εποχή που οι άνθρωποι μιλούσαν ο ένας στον άλλο φάτσα με φάτσα, που ζύγιζαν τις λέξεις, που συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν, που ταίριαζαν ή όχι τα χνότα τους. Που μύριζαν τις λέξεις, τις εύοσμες, τις λουλουδιάρικες, τις ανοιξιάτικες. Επικοινωνούσαμε με τις βιολέτες, τις ψαλμωδίες, την περιφορά του επιταφίου.

Με τις κοριτσίστικες φερομόνες μέσα στη δροσιά της ανοιξιάτικης βραδιάς που μας έσπαγαν τη μύτη και τρέμαμε από πόθο.

Αντε τώρα να τα περάσεις όλα αυτά κάνοντας τέξτιν. Στέλνοντας SMS.
Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέσα από ένα περιορισμένο φάσμα, μικρό παράθυρο των αισθήσεών μας. Ενώ δεχόμαστε ένα τεράστιο πλήθος ερεθισμάτων που δεν τα ακούμε, δεν τα βλέπουμε, δεν τα μυρίζουμε.

Κι αυτά τα λίγα της φωνής μας τα τσαλακώσαμε σε γκρίκλις, άντε ελληνικά των μηνυμάτων.
Μηνύματα, μηνύματα, μηνύματα. Ολη η γη ένα δίκτυο. Ζωσμένη κοινωνικά δίκτυα.

Κι ήταν τότε ο σπάγκος που ένωνε τα δυο αυτοσχέδια τηλέφωνα-κονσερβοκούτια.
Μετά το χάλκινο σύρμα του ΟΤΕ. Ο Μαρκόνι.
Μέχρι που όλα έγιναν 0 και 1 ψηφιακά. Bits.
0 και 1 παντού. Στα Ραδιόφωνα τις τηλεοράσεις στα GPS, στους δορυφόρους.

Και κανάλια, πολλά κανάλια. Το ένα πάνω στο άλλο, το ένα μέσα στο άλλο να τρέχουν μέσα σε μια γραμμή σε μια οπτική ίνα.
Και έχει φτιαχτεί μια τέτοια ίνα που μπορεί να μεταφέρει όλες τις γνώσεις όλα τις τηλεφωνικές συνδέσεις, τα ραδιοτηλεοπτικά σήματα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα.

Κι όμως δεν είναι ικανή να μεταφέρει τις πληροφορίες, το πακέτο συχνοτήτων που περιέχει μια φευγαλέα ματιά.