Οι μπλοφατζήδες

Το δίλημμα του φυλακισμένου είναι το κλασσικό παράδειγμα για τη μελέτη της μπλόφας.

Στη Γενετική της Συμπεριφοράς είναι το πρώτο βήμα της θεωρητικής μελέτης δύο χαρακτήρων: Ενός μπλοφατζή, που είναι άρπαγας αλλά  παριστάνει τον συνεργάσιμο και ενός αφελή συνέργάσιμου..

Η ιδέα είναι ότι αν δύο συνεργάσιμοι διεκδικήσουν μια μονάδα τροφής θα την μοιραστούν δίκαια. Αν όμως  ένας από τους δύο μπλοφάρει θα βουτήξει τελικά όλη την τροφή και ο αφελής θα πάρει ένα ωραίο μηδέν.

Αν όμως και οι δύο μπλοφάρουν τότε γίνονται περίεργα πράγματα. Συνήθως το κέρδος τους είναι λιγότερο από το μισό για τον καθένα, αλλά και αρνητικό πολλές φορές αν συνυπολογιστούν τα μπουνίδια και οι τραυματισμοί.

Μπορεί όμως να είναι απλώς μηδενικό το κέρδος τους.

Προσπαθούσα κάποτε να φέρω ένα παράδειγμα γι αυτήν την περίπτωση και επειδή δεν με καταλάβαιναν είπα την ιστοριούλα μου:

Ηταν ο Αντρέας κι ο Λαλής αλάνια πρώτης που δεν είχαν αφήσει καμιά σκανδαλιά που δεν είχαν κανει.

Εκείνη την ημέρα είχαν σκοτώσει ένα αγριοπερίστερο στα νταμάρια του Βύρωνα και παρακάλεσαν τη μάνα μου να τους το τηγανίσει.

Ετσι κι έγινε και τους το βάζει σε ένα πιάτο σ ένα τραπέζι στον κήπο για να το φάνε, τα παλιόμουτρα, οι άρπαγες…

Τους θυμάμαι να κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλον και να παριστάνουν τους αγαθούς συνδαιτυμόνες, όταν ξαφνικά ο Λαλής με ένα φτου-φτου-φτου  απέκλεισε τον άλλο από κάθε βλέψη επί του πινακίου. 
Ελα όμως που κι ο Αντρέας ανταπέδωσε αμέσως τα πυρά με ένα εξ ίσου βροντερό φτου-φτου-φτου.

Κι έλαβον  οι δυο μπλοφατζήδες από ένα καθαρό μηδενικό έκαστος.

Πήρα την κιμωλία και έβαλα αυτή την τιμή  στην ανάλογη στήλη και γραμμή της μήτρας των κουόπερέϊσον και  τσίτιν’.

Και συμφώνησαν.

Από:  Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία