Θέατρο

Είναι  ένας εδώ πέρα που τραβάει ενσταντανέ του στερεώματος. Ενσταντανέ, όχι ακριβώς, Εστιάζει και μαζεύει φωτόνια για ωρες και μέρες, Πολλές μέρες από μακρινούς γαλαξίες και Κβάζαρς. Από την ενέργεια της ύλης που καταβροχίζουν οι μαύρες τρύπες. Που καταβρόχθιζαν μάλλον πριν. 3000000000 χρόνια και βάλε. Οι πιο αντίκ φωτογραφίες.

Νύχτα μέρα αυτός εκεί και στο θαυμάσιο μπλοκ του. Πέρναγα κάποτε τα βράδια μου μαζί του διαδικτυακά, παρατηρώντας το τηλεσκόπιό του και κλέβοντας λίγο από την αιωνιότητα και το μεγαλείο του σύμπαντος.Καμιά φορά έφευγε από το PC για να πάει με το πιστολάκι να διαλύσει την υγρασία που μάζευε ο φακός στην ταράτσα.

Και πόσο λυπάμαι που όλα αυτά τα θαυμάσια φαινόμενα, οι υπέροχοι ήλιοι τα φεγγάρια οι γαλαξίες, οι μαύρες τρύπες, η σκοτεινή ύλη, όλα διαδραματίζονται χωρίς να υπάρχει ένας θεατής.

Την πρώτη φορά που βρέθηκα πάνω από τα σύννεφα μου ήταν δύσκολο να φανταστώ ότι αυτό το θαυμάσιο θέαμα υπήρχε για εκατομμύρια χρόνια, χωρίς να λογαριάζει στο θαυμασμό κανενός. Ετσι για την πλάκα του και μόνο.. 

Χωρίς τους δύτες δεν θα ξέραμε τα μαργαριτάρια

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία