Το Δαφνί

Δρομοκαΐτιο ε;

Που είναι απέναντι σχεδόν απ το άλλο τρελάδικο. Το Δαφνί.

Κάποτε που πήγαινα με μια δικιά μου για να δει  μια συγγενή της εκεί, έπιανα κουβέντα με τροφίμους του ιδρύματος.

Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πόσο τετρακόσια τα είχαν πολλοί απ αυτούς εκεί στο Δρομοκαΐτιο.

Αλήθεια, ισχύουν ακόμη εκείνα τα μέτρα με τα οποία ήταν εύκολος ο εγκλεισμός εκεί κάποιου από τους οικείους του; Για περιουσιακά και τέτοια.

Είχα γνωρίσει δυο τρεις τέτοιες περιπτώσεις που έκαναν μπαμ.

Τέλος πάντων. Φρόντιζα να έχω μαζί μου κούτες τσιγάρα κι αρκετές δραχμούλες.

Κι η πλακούλα τώρα:

Κάναμε κάτι κοπάνες ξεγυρισμένες με μια συνάδελφο για κάνα ουζάκι και ότι άλλο ήθελε προκύψει κατά μήκος της Ιεράς Οδού μέχρι το πέρας αυτής κι ακόμα πάρα πέρα.

Σε κάποια λοιπόν επιστροφή είπαμε να περάσουμε και μέσα απ το “Δαφνί”.

Μπήκαμε απ τη μία είσοδο, πήραμε τη δόση μας και βγαίναμε από την άλλη.

Και σταματάω.

Και λέω στο φύλακα.

-Κύριε φύλακα θα μπορούσα να πάω καμιά βολτίτσα την κυρία που θέλει να βγει λίγο έξω;

Και πετάγετε σαν λάστιχο ο φύλακας.

Και βάζει τη χερούκλα του μέσα να μου πάρει τα κλειδιά απ τ αμάξι.

-Εντάξει κύριε μην κάνετε έτσι. Μια ερώτηση έκανα.

Κι ανοίγει την πόρτα και της λέει να κατεβεί αμέσως.

-Δεν πειράζει κορίτσι μου. Μια άλλη φορά θα σε πάω άτα.

Ακόμα δεν με έχει συγχωρήσει για τη λαχτάρα που πήρε...