Λεωφορείο ο πόθος

Το “Λεωφορείο ο πόθος” ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης, στις 3 Δεκεμβρίου 1947, σε σκηνοθεσία του Ελία Καζάν, με την Τζέσικα Τάντι στον ρόλο της Μπλανς (Βίβιαν Λι, στο φιλμ του 1951) και τον 24άχρονο Μάρλον Μπράντο που σφράγισε με την ερμηνεία του τον Κοβάλσκι.

Η  πραγματική λεωφορειακή γραμμή Πόθος (Desire) λειτούργησε από το 1920 ως το 1948, στη Νέα Ορλεάνη. Περνούσε και από την οδό Πόθου (Desire Street), ενώ στο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς η διαδρομή της Μπλανς στο έργο είναι αλληγορική, στα αδιέξοδα του πόθου και του πάθους.

Και το δικό μου λεωφορείο είχε να κάνει με τον πόθο και το πάθος αλλά δεν ήξερα ότι περνούσε από εκεί. Στην πραγματικότητα δεν ήξερα ούτε την διαδρομή του.

- Βάλε το αμάξι στο κενό χώρο μπροστά απ το γκαράζ μου. Μου είχε πει την πρώτη φορά.

Αυτό έκανα. Και έτρεξε ένας από απέναντι:

-Τι κάνεις ρε φίλε; Θα βγει η τρελή η δασκάλα και θα φωνάζει.

Ηταν ο Θανάσης που της την έπεφτε κιόλας, όπως μου είπε η δασκάλα, που δεν ήταν δασκάλα αλλά πανεπιστημιακά.

Και πήγαινα να της χτενίσω τα στατιστικά της σε μια εργασία της, Αυτή τη φορά όμως η επίμαχη θέση ήταν πιασμένη και πάρκαρα άτσαλα λίγο πιο πέρα στη στροφή, στη γωνία.

Και πως πέρασε η ώρα και δεν χτενίσαμε καθόλου τα στατιστικά. Και βγαίνω και τι να δω;

Ενα λεωφορείο να προσπαθεί να στρίψει. Οι επιβάτες να έχουν κατέβει και να βρίζουν τον οδηγό που είχε παρκάρει το αμάξι. Το δικό μου αμάξι.

Ετρεξα να πάρω το αυτοκίνητο, αλλά φρέναρα αμέσως. Που πας ρε Καραμήτρο; Εμεινα στήλη άλατος  ανάμεσα σ αυτούς που έλεγαν ότι θα με σκίσουν, θα με αυτώσουν γενικώς.

Ετσι δεν είχα άλλη επιλογή παρά να αρχίσω κι εγώ να με βρίζω:

-Ρε το μακάκα, ρε τον άσχετο...

Κι όταν τα κατάφερε το λεωφορείο και έφυγαν και οι περίεργοι που είχαν μαζευτεί, μπήκα στο αμάξι και έφυγα κι εγώ.