Καταθέσεις

Γς said

29 Απριλίου, 2015 στις 23:22

47:
Τι να σχολιάσεις, τέτοιες μέρες, τέτοιες ώρες;

Και ξεκίνησα πρωί πρωί για να είμαι στην Αθήνα στις 6 και έπεσα πάνω σε κάτι συνταξιούχους που περίμεναν να ανοίξει η τράπεζα.
Κάτι τους πέταξα και μου είπαν ότι δεν ήταν σίγουροι αν μπήκαν τα λεφτά των συντάξεων.

-Ελα ρε;
-Τι έλα; Για βάλε την κάρτα σου στο ΑΤΜ να δεις αν υπάρχουν οι καταθέσεις σου.

Γέλασα αλλά κατά βάθος με τρόμαξε κιόλας.

Κι επιστρέφω μετά από 2-3 ώρες και μπήκα στου Σκλαβενίτη στο Πικέρμι για τα ψώνια μου.

Και βλέπω εκείνα τα Κεμπάπ. Λέω στη δικιά μας Πάνο να μου βάλει κάνα κιλό.

Και μου γεμίζει ένα πλαστικό τάπερ.

-Σαν πούρα Αβάνας είναι. Μην μου πεις ότι τα πλάθουν τίποτε Χουανίτες στα μπουτάκια τους;

-Τι λες ρε μουρλέ;

Ψώνισα και τα υπόλοιπα της εβδομάδας. Πρωτομαγιά και σαββατοκύριακο μπροστά μας

Και αδειάζω όλο το καροτσάκι στο ταμείο.
Δίνω την κάρτα μου.
Βάζω το πιν και

-Δεν γίνεται δεκτή η συναλλαγή.
Ξαναδοκιμάζω. Πάλι τα ίδια.
-Μα γιατί αφού υπάρχουν λεφτά στον λογαριασμό μου.

[ή μήπως υπήρχαν; Βάλανε χέρι;]
Παίρνω τλφ την τράπεζα Αλφα. Μου απαντάει μηχάνημα:

-Περιγράψτε καθαρά ποιο είναι το πρόβλημά σας.
-Η κάρτα μου δεν δίνει χρήματα.
-Η κάρτα; Δεν καταλαβαίνω. Επαναλάβατε.

Φτου! Τελικά μιλάω με εκπρόσωπο.
Ιδέα δεν είχε. Κοίταξε τους αριθμούς μου, κάρτας, ταυτότητας, Το ΑΦΜ μου, με ρώτησε πότε γεννήθηκα [για να δει το ζουδιό μου] μου είπε να περιμένω και μου έβαλε μουσική.

-Κάτι συμβαίνει αλλά δεν ξέρω τί.
-Ετσι το λέτε τώρα; Τι έγινε; Δέσμευση καταθέσεων;
-Επιχειρήστε αργότερα πάλι.

Αμάν; Περίμενε και η ταμίας. Και ο κόσμος στην ουρά.

-Μια στιγμή δεσποινίς!
Και πάω έξω στο ΑΤΜ με μια άλλη κάρτα της Πειραιώς.

Και ευτυχώς μου δίνει ρευστό.

Τι τρομάρα κι αυτή;

Το πεπόνι

Γς said

30 Ιουλίου, 2014 στις 10:46

Το πεπόνι, ώριμο, γλυκό, μυρωδάτο.
Με τις λεπτές ίνες στο εσωτερικό του,
Μ΄εκείνη τη διάφανη επικάλυψη ηδονής,
Ύστερα από την απομάκρυνση των σπόρων…

Το άρωμα του κι η μεθυστική του γεύση,
Στη μύτη, στο στόμα , στην αφή.
Βελούδινη ευλογία, χορταστική.
Παραπέμπει στο επέκεινα των αισθήσεων.

Κι ύστερα.

Το τέντωμα, η αψίδα του θριάμβου σου
Που εκτινάσσεται παλλόμενη.
Και οι κραυγές, ανεξέλεγκτες, αρχαϊκές,δοξαστικές.
Ωσαννά των Αγγέλων του φοβερού Μυστηρίου.
Της Επέλασης, της αυθεντικής, μεγαλόπρεπης
Διάπυρης Πυκνότητας, ( Δεύτερης Παρουσίας ).

Κι ύστερα

Η αποθεραπεία, το καταλάγιασμα, το απαλό χάδι
Ένα τσιγάρο.
Και η ζωή ένα ατέλειωτο πανηγύρι
Διαλειμμάτων και επελάσεων, μέχρι το τέλος

Τον καιρό εκείνο τον παλιό

Γς said

8 Νοεμβρίου, 2013 στις 17:06

31:

>Τον καιρό εκείνο τον παλιό.

Κι αφού περάσαμε κι από τους υπολογιστές για να πάρουμε και τις λίστες των τελευταίων προγραμμάτων μας, στριμωγμένοι μέσα στο σαραβαλάκι μου πάμε προς την πύλη.

-Αθήνα πάτε;
Ηταν ο χοντρούλης ο Ηλίας.
-Που να σε βάλουμε ρε; Είσαι και Ντάμπλ Πρισίζιον πανάθεμα σε!

Ωραία μου Κυρία

Γς said

23 Απριλίου, 2015 στις 07:20

41:

>Εντάξει, για σκύλος καλά τα καταφέρνω…

ένα ωραίο χαμόγελο!

Κι ήταν η εποχή που μπορούσες όλη την GenBank να την στριμώξεις σε 5-6 δισκέτες. Ε, σε μια από αυτές που περίσσευε λίγος χώρος είχα στριμώξει κι ένα περίεργο προγραμματάκι Windows 1.0, μόλις μερικά Ks, που κάποιος Μπιλ Γκέιτζ θα το έκανε λέει λειτουργικό σύστημα!
Τον επόμενο χρόνο οι δισκέτες γίνανε 44, Και μετά ούτε να το σκέφτεσαι.

Ηρωϊκές, όμορφες, αξέχαστες εποχές. Συζητούσα με τον φίλο μου τον P. Sharp για την ευθυγράμμιση ακολουθιών DNA. Και ξαφνικά όταν μαζί με τον Higgins άρχισαν να δουλεύουν στο περιβόητο CLUSTAL μπούκαρε η Ωραία μας Κυρία σαν όμορφη μουσική εικόνα στα ψυχρά προγράμματα της Βιοπληροφορικής που δεν υπήρχε ουτε σαν όνομα.
Φατσούλα Σόρτκατ.

Ναι ήταν κι o Doolittle στη Λα Χόγια στο Σαν Ντιέγκο, από τους πρωτοπόρους κι αυτός. Γιατί γελάς μου είχε πει.
-Τίποτα

Και κοίτα να δεις. Ολοι αυτοί είχαν να κάνουν και με το Τρίνιτι Κόλετζ του Δουβλίνου. Κι ο συγγραφέας του Πυγμαλίωνα Ιρλανδός ήταν.
Κάτι τέτοιες συμπτώσεις ομορφαίνουν τις αναμνήσεις μας.

«Ενα βροχερό απόγευμα έξω από το Κόβεντ Γκάρντεν μια αναμαλλιασμένη λαϊκή ανθοπώλις, η Ελάιζα Ντούλιτλ (Όντρεϊ Χέπμπορν) διασταυρώνεται με τον περίφημο καθηγητή γλωσσολογίας Χένρι Χίγκινς

0:00:00 Overture
0:03:25 Why Can’t The English?
0:06:03 Wouldn’t It Be Loverly?
0:10:25 I’m An Ordinary Man
0:15:11 With A Little Bit Of Luck
0:17:39 Just You Wait
0:20:37 The Rain In Spain
0:22:50 I Could Have Danced All Night
0:26:47 Ascot Gavotte
0:29:56 On The Street Where You Live
0:31:56 You Did It
0:35:57 Show Me
0:38:38 Get Me To The Church On Time
0:41:35 A Hymn To Him
0:45:11 Without You

Κοινωνική οργάνωση

Γς said

22 Απριλίου, 2015 στις 03:07

147:

Ρε μανία να θέλουμε να τα φορτώσουμε όλα στον θεό.

>Πως την κοινωνική οργάνωση τη δημιουργούν οι άνθρωποι μέσα από συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες και δεν υπάρχουν «θεόσταλτοι νόμοι» απαράβατοι,Πόσο δύσκολο είναι να γρκεμίσεις τη «φωνή» του θεού για να έχεις συνείδηση;

Όπως κι οι μέλισσες κι όλα τα κοινωνικά έντομα, με την κοινωνική τους οργάνωση που δημιούργησαν μέσα από … δημοκρατικές διαδικασίες!

Εντάξει δεν κάνουν συνελεύσεις, δεν έχουν κόμματα. Εκτός από το κόμμα των Προοδευτικών του Μαρκεζίνη που είχε έμβλημα μια μέλισσα.
Ο θεός τα έφτιαξε κι αυτά όπως κι εμάς και προσπάθησε να μας βάλει στο σωστό δρόμο. Στην αρχή με το καλό μετά με το άγριο.
Το τι Χριστοπαναγίες έριξε δεν λέγεται, μέχρι που του τα πρήξαμε και μας παράτησε στο έλεος του θεού, ουπς, ποιου θεού;

Κι ευτυχώς που μας μούτζωσε κανονικά.
Το κατάλαβα όταν κάποτε σε ένα σπίτι φίλου μου, μου φώναξαν για να δω ιδίοις όμμασι το δημιούργημά τους, τον Γιωργάκη, που τήρησε πιστά τις συμβουλές του πατρός του κλπ κλπ.
Δύο πτυχία ο Γιωργάκης και «σας χαιρέτησα, δεν σας χαιρέτησα» και φεύγοντας του πέσανε τα γυαλιά πάνω στην πόρτα που στούκαρε.
Και τότε κατάλαβα πόσο τυχερός ήμουν που δεν άκουσαν τις συμβουλές μου τα πιτσιρίκια μου και έγιναν γάτες.

Ε, κάπως έτσι έγινε με τον θεό. Μας παράτησε γιατί δεν άντεξε ή τον παρατήσαμε γιατί δεν θέλαμε να τον έχουνε πάνω απ το κεφάλι μας ή και τα δύο.
Αλλά τι λέω; Μπορεί σαν θεός που είναι να είχε καταλάβει τι θα τράβαγε με μας και απλώς τράβηξε την σκανδάλη πολύ πρωτύτερα. Μπάμ! Το Μπίνγκ Μπάνγκ.

Και η ενέργεια έγινε ύλη και είπε να καταλαγιάσει να ξεκουραστεί. Κι όταν απέκτησε συνείδηση του εαυτού της άρχισε να πειραματίζεται σε νέα κόλπα.
Κύτταρα απονήρευτα, μετανάστες που λιαζόντουσαν φωτοσυνθέτοντας για να βγάλουν το ψωμάκι τος, ουπς τα ζαχαράκια τους.

Και ξαφνικά τα κακά κύτταρα, που ήρθαν να φάνε τα ήρεμα. Και τα ήρεμα κούρνιασαν αντάμα και σιγά σιγά έμαθαν [επικράτησαν] ομαδούλες συνεργαζόμενων κυττάρων.
Η εξιδίκευση. Ο καταμερισμός. Η πρώτη κοινωνική δομή. Οι πρώτοι πολυκύτταροι οργανισμοί.

Και σιγά σιγά τις συνταγές τις έγραφαν στο DNA. Κι ήταν καλές συνταγές συνεργασίας και κακές, βούτα για να’ χεις. Κι όποιος είχε τις κακές την περνούσε ζωή και κότα σε βάρος των οργανισμών με τις καλές συνταγές-συμπεριφορές.

Πρόσκαιρα όμως γιατί τελικά εξολοθρεύουν τους καλούς και μένουν μόνοι τους να αλληλοφαγοθούν και να πάνε στράφτι οι κακές συνταγές-γονίδια τους.
Και μόνο κοινωνίες συνεργαζόμενων ατόμων κρατάνε στοκς από καλά γονίδια. Κοινωνίες και πολιτισμοί που ανακαλύπτουν ξεχωριστά χρυσούς κανόνες ηθικής και τέτοια.

«Αν είχα φτιάξει έναν κόσμο σαν τον Θεό, θα τον άφηνα κι εγώ στην τύχη του» Φεντερίκο Φελίνι.

Και πέρασε ο θεός καλά κι εμείς καλύτερα

21η Απριλίου 1967

Γς said

20 Απριλίου, 2015 στις 05:56

292:
Μπριγιαντίνες και τέτοια.

Τη δεκαετια του ’50, υπήρχε μια διαφήμιση στους κινηματογράφους [δεν υπήρχε τηλοψία τότε] για μια κρέμα μαλλιών. Την Μπριλ Κριμ.

Εδειχνε εναν αθλητη στο αλμα επι κοντω. Επαιρνε φορα, κι εκεί που έφτανε πάνω απ τον πήχη σταματούσε και γυρνούσε ανάποδα το σποτάκι. Τον έδειχνε να κατεβαίνει κι να πατάει πάλι κάτω και να πηγαίνει με την όπισθεν. Μέχρι που σταματούσε κι ελεγε: «Ξεχασα να βαλω Μπριλ Κριμ»

Και παραμονή που είναι της εθνοσωτηρίου να και το σχετικό ανέκδοτο που κυκλοφόρησε καμιά 20ριά χρόνια αργότερα:

Πέθανε λέει ο Παπαδόπουλος και στο δημόσιο προσκύνημα πήγε μόνο ένας, που πλησίασε το φέρετρο κι άρχισε να του χαϊδεύει τα μαλλιά.
-Μα τι κάνετε; Του φωνάζει ο φρουρός.
-Του βάζω Μπριλ-Κριμ για να μην ξαναγυρίσει!…

Η Ρεγγίνα

Γς said

13 Απριλίου, 2015 στις 12:50

11:

>Χτες, ανήμερα του Πάσχα, επέστρεψαν επιτέλους και τα χελιδόνια στην Αθήνα.

Και κοίτα σύμπτωση:

Χτες, ανήμερα του Πάσχα, επέστρεψε επιτέλους και η φίλη μας η Ρεγγίνα στην Αθήνα.

Φεύγει, κάθε χρόνο, για μερικούς μήνες στην πατρίδα της την Κένυα και επιστρέφει όταν η άνοιξη έχει θρονιαστεί για καλά εδώ.

Ανοiξη λοιπόν, Πρωτομαγιά και άντε μετά ν αρχίσουμε και τα μπάνια οσονούπω

Γκύντερ Γκρας 2

Γς said

13 Απριλίου, 2015 στις 14:00

30:

>Πάνε κοντά δέκα χρόνια που επέστρεφα στη Γερμανία από ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Ισπανία, και πήγα στο δωμάτιο καπνιστών του αεροδρομίου να κάνω ένα τσιγάρο. Καθιστός λίγο παραπέρα στο ίδιο δωμάτιο ο Γκύντερ Γκρας

Ε, ρε και να ήμουν από καμιά μεριά;

-Ω, μάϊν λίμπερ φρόιντ! Πως πάει; Ολα καλά;

Να ψάχνεται ο δικός σου  ;)

Τα συνηθίζω κάτι τέτοια.

Πρώτη φορά έβλεπα πρωτοκλασάτο υπουργό προηγούμενης κυβέρνησης, σε παρουσίαση βιβλίου.
Και βουτάω ένα υψηλόβαθμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών:

-Να σας συστήσω έναν υπουργό.

Ο υπουργός με θεώρησε κολλητό του Αθανάτου και τούμπαλιν

Κολοκύθια

Γς said

16 Απριλίου, 2015 στις 10:32

Καλημέρα

Δεν έχω διαβάσει το άρθρο. Μόνο την φωτογραφία είδα.

Ε, έχετε δει κάποιους να δοκιμάζουν παράξενα έως αηδιαστικά φαγητά σε φυλές ή και σε περίεργες για μας έθνικ κουζίνες;

Είδατε πως καμώνονται ότι είναι άνετοι και ότι δεν τρέχει τίποτα;

Επρεπε όμως να δείτε κι εμένα που για κάποιο λόγο ήμουν το τιμώμενο πρόσωπο σ ένα σπίτι.

Και όταν καθίσαμε να φάμε η οικοδέσποινα όλο καμάρι περίμενε τις κρίσεις μου για το μενού.
Κύριο πιάτο ήταν κρέας με κολοκύθια.

Και κολοκύθια δεν είχα φάει ποτέ, μα ποτέ στη ζωή μου.
Εβγαζα σπυράκια και μόνο που το σκεπτόμουν

Διανόηση και χαρτί υγείας

Γς said

15 Απριλίου, 2015 στις 07:06

Είπα να διαβάσω Γιανναρά στην Καθημερινή,

«Οχι συνταξιοδοτική «ανάπαυση»»

Διάβασα λίγο στην αρχή να καταλάβω τον τίτλο, αλλά δεν το έπιασα.
Ετσι πήγα κατευθείαν στο τέλος

«Η Γιορτή καλεί σε μετοχή, εμπειρική μέθεξη στη χαρά της ελευθερίας.»

Και το’ λεγα. Να δεις που κάπου θα σκαλώσω.

Gpointofview said

15 Απριλίου, 2015 στις 07:23

Τι θες και μπλέκεις με τους μεγάλους της διανόησης ;
σκαλώνεις !

Γς said

15 Απριλίου, 2015 στις 08:23

271:

Μωρε ειδικά αυτόν τον είχα κάπως απομυθοποιήσει από τότε που τον είδα με το χαρτί υγείας και το Tide στα χέρια.

https://sarantakos.wordpress.com/2014/11/25/giannaras/#comment-255073

Αναμνήσεις μυρωδάτες

Γς said

18 Απριλίου, 2015 στις 02:20

206:

Και οι εικόνες σου μου θύμισαν τα θέματα [και την μυρωδιά!] των σταμπωτών μουσαμάδων που χρησιμοποιούσαν για  τραπεζομάντηλα στο τραπέζι [της κουζίνας. κυρίως].

Ναι, οι αναμνήσεις ενός παιδιού δεν είναι μόνο σταμπωτές, έχουν και μυρωδιά.
Οπως Τα Κλασικά τα Εικονογραφημένα που είναι στη μνήμη μου μυρωδάτα με το μελάνι του Πεχλιβανίδη

Εγώ ο Κλαύδιος

Γς said

18 Απριλίου, 2015 στις 02:40

201:
> «Εγώ ο Κλαύδιος»

Και είναι πρόβλημα. Οι σειρές του BBC και άλλων. Ιστορικά, παιδικά, τραγουδιστικά, οικολογικά. Οτι θέλεις,
Και τα φιλμ βεβαίως βεβαίως.
Χιλιάδες, πολλές τα CD και τα DVD, Τρέλλα η συλλογή τους από τις εφημερίδες.
Τώρα είναι σαν τους σκελετούς στα ντουλάπια. Κανείς δεν θέλει να τα δει.
Ενας φίλος μου τα πέταξε και ησύχασε.

Εγώ που αγόραζα μανιωδώς μουσικά τοιαύτα, ένα πολύ μικρό τους μέρος το έχω αναπτύξει σε μερικά δωμάτια δίπλα στα βιβλία στις βιβλιοθήκες.
Εχουν ωραίες ράχες και θέματα οι κασετίνες τους και φτιάχνεσαι.

Κι όσο σκέφτομαι που πρόσεχα μην μου σουφρώσουνε κανένα.
Τώρα ούτε σαν ιριδίζοντα σκιάχτρα δεν τα κρεμάμε για τα περιστέρια στα λουλούδια μας

Ο Κιντ της Αραβίας

Γς said

18 Απριλίου, 2015 στις 04:19

Ο Κιντ της Αραβίας φταίει!

Κατέβασα χτες το μεσημέρι την κυρά μου στο Αργος για μια εκδήλωση που έχουν οι θεούσες φίλες της το Σαββατοκύριακο.

Γέμισα με ένα εικοσάρικο το μηχανάκι του e-pass στα διόδια και στην Ελευσίνα στην επιστροφη είχε αδειάσει.
Μονορούφι το πήγαινε-ελα. Ραφήνα-Αργος-Πικέρμι.
Ναι στο Πικέρμι στου Σκλαβενίτη που τα πήρα στο κρανίο.
Ο Κιντ της Αραβίας φταίει!

Διότι τον θυμήθηκα στα Διυλιστήρια της Κορίνθου της Μόμπιλ Οϊλ. Βαρδινογιάννηδες, Τζίγκερ, Βλάσσης Τσάκας, Σαουδάραβες Πρίγκιπες.
Κι άρχισα για πολλοστή φορά να λέω στην κυρά μου πόσο καλά Αραβικά ήξερα, που τα έγραφα κιόλας.

Τρίχες. Ηξερα βέβαια όλα τα γράμματα αλλά πως ανακατεύονται στις λέξεις μόνα σε κάτι σούκραν και αναμπαχέμπακ ήξερα να τα γράφω.
Και να κατεβατά. Τη ζάλισα την γυναίκα. Αυτό γίνεται πάντα με τα ρώσικα μου και τα ιταλικά μου, οπότε το φέρνει εντέχνως στα Σουαχίλι και στα φτωχικά μου Λουγκάντα (ουγκαντέζικα) και το κόβω.

Την άφησα στο Αργος και της είπα να έρθει με το Λεωφορείο την Δευτέρα. Εκτός αν της δώσουν κάνα ντενεκέ λάδι οι φιλενάδες της, οπότε θα πάω να την πάρω.
Και στο γυρισμό θυμήθηκα ότι τελείωσε κι η καπνιστή γαλοπούλα για τόστ, που έχει και λίγο αλάτι. Η Μπον Βιβέρ. Ακου όνομα.

Και σταματάω στο σούπερ μάρκετ. Και είναι ένας μελαψός πελάτης στο ταμείο. Και του αρχίζω:
Ζάγιεκ, Μα χάζα; Και τέτοια.
Χάρηκε κι αρχίζουμε ένα διάλογο σε Αραβικά με προφορά Μσρ (μισίρι-Αίγυπτου) αυτός και Ανατολικής Αττικής εγώ.
Α, το χάρηκα.

Πάντως, ο Κιντ της Αραβίας φταίει!
Διότι αν δεν είχε αρχίσει να μας λέει και να γράφει Αραβικά εδώ, δεν θα είχα αρχίσει να νοιώθω καταπιεσμένος και να εκτονώνομαι με τον πρώτο τυχόντα απ την Σκεντερία [εμεις την λέμε Αλεξάνδρεια. Και μην ξεχάσω στο τέλος να βάλω και το άσμα Αλεξάνδρεια-Ραφήνα].

Και ήρθε η σειρά μας στο ταμείο και έσπρωξα ελαφρώς μια σακούλα του «Επόμενος Πελάτης» για να ακουμπήσω τα πράγματά μου.
Κι εδώ έγινε το κακό.

Ο παιδοβούβαλος της σακούλας έκανε λίγο πίσω για να βγάλει την κραυγή:
-Μπορείς να μην αγγίζεις τις ντομάτες μου;

Ολος ο κόσμος γύρισε να δεί.
Και έγινε χαμός!
Δεν αντέδρασε. Θα με έδερνε αλλά θα τις έτρωγα κι όλας.

-Τι λες ρε άθλιε. Σκέψου να σου πιάναμε και τον κώλο!

Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον αντέδρασε έτσι ο ρατσίστας επειδή μας πέρασε και τους δύο για Αραβες.
[Εχω και το χρωματάκι μου]
Πάντως κάποιος πρέπει να φταίει.
Ο Κιντ της Αραβίας!

L'Arca di Noe

Ο φίλος μου ο Νίκος Ξ. αναφέρεται σήμερα στο FaceBook στον Utnapishtim.

Ο Ουτναπιστίμ, ήταν γιος του Ουμπάρα από την πόλη Σουρουππάκ, και σχετίζεται με την Ασσυριακή εκδοχή του κατακλυσμού.

Και θυμήθηκα τον θείο Δευκαλίωνα τον άντρα της θείας μου της Σοφίας, της αδελφής του πατέρα μου. Θυμήθηκα την γραβάτα που μου έλεγε όταν ήμουν μικρός, ότι θα μου έφερνε στο γάμο μου. Και γραβάτα δεν είδα, όπως και κανένα άλλο δώρο. Παντρεύτηκα ξαφνικά και ήμουν ο μόνος απ την πλευρά του γαμπρού σε έναν κατάμεστο Προφήτη Ηλία στο Παγκράτι από το σόι και ις φίλες της δικιάς μου. Δεν κάλεσα κανέναν και κανείς από τους δικούς μου δεν έμαθε για το γάμο πριν την τέλεση του.

Τέλος πάνων.

Δευκαλίων η ελληνική εκδοχή του Νόε της Βίβλου και του  Επους του Γκιλγκασμές.

Δεθκαλίων στην Ελληνική Γένεση. Στην Βιβλιοθήκη του Απολλοδώρου που  περιγράφει την ελληνική μυθολογία, ιδιαίτερα σημαντικό έργο γιατί, μαζί με τη «Θεογονία» του Ησίοδου, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, δίνουν μια πολύ καλή και λεπτομερή εικόνα των ελληνικών μύθων για τους θεούς και τους ήρωες.

Όταν στη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας, ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει το γένος των ανθρώπων. Ο Δευκαλίωνας πληροφορήθηκε από τον πατέρα του, Προμηθέα, για την επερχόμενη καταστροφή και έτσι κατασκεύασε ένα πλοίο – το λες και «Κιβωτό». Εκεί, έβαλε εφόδια για να μπορέσουν να επιβιώσουν και επιβιβάστηκε μαζί με τη γυναίκα του την Πύρρα..

Κάποτε, όταν οι βροχές που έστειλε ο Δίας σταμάτησαν, το πλοίο του Δευκαλίωνα προσάραξε ή στην κορφή του Παρνασσού ή στον Άθω της Χαλκιδικής ή στο όρος Όθρυς στη Θεσσαλία. Ο Δευκαλίων και η Πύρρα αποβιβάστηκαν και έκαναν θυσία στον Φύξιο Δία. Για να αναγεννηθεί το ανθρώπινο γένος, ξεκίνησαν να πετούν πέτρες πίσω από την πλάτη τους: Ω του θαύματος, οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες, ενώ εκείνες που έριχνε η Πύρρα γίνονταν γυναίκες.

-Πύρρα!

-Λέγε τι θέλεις;

-Τίποτα. Ηθελα να δώ Πύρρα αν πήρα  όλα τα ζώα στο πλοίο.

Όχι. Ο Δευκαλίων άλλα ζώα, λέμε τώρα,  δεν πήρε μαζί.

Αυτό είναι από το άλλο πλοίο. Την κιβωτό του Νώε.

Την Arca di Noè

partirà
la nave partirà
dove arriverà
questo non si sa
sarà come l'Arca di Noè
il cane il gatto io e te
un toro è disteso sulla sabbia