Το χειρουργείο

Καμιά φορά η φίλη μας η γιατρός [συνταξιούχος πια] Αννούλα θυμάται κι άλλα πράγματα. Όπως απόψε [στο ΦΒ]:

Τελικά, ό,τι και να πω, μου... έλειψαν όλα αυτά...
Μου έλειψαν οι γκρίνιες, οι πλάκες μας, τα πειράγματα, ο πανικός της στιγμής, η μυρουδιά απ' το αίμα, και την διαθερμία, το λευκό σκληρό φως των προβολέων, οι πόρτες τύπου... "σαλούν", ο μονότονος ήχος του αναπνευστήρα και οι λεπτές τσιριχτές "φωνούλες" των monitors κι εκείνο το υπέροχο, το ανεπανάληπτης ομορφιάς και ανακούφισης... "τί έγινε?... τελειώσαμε?... πω πω! δεν κατάλαβα τίποτα!..."
Μου έλειψαν...

Ομορφο δεν είναι;