Αρακάς με αγκινάρες

Γς said

25 Ιουνίου, 2016 στις 04:31

Μανάβης.

Μιλάμε για τον μανάβη με τη σούστα που έσερνε το άλογο.
Με τα φρούτα του και τα λαχανικά του.
Καθημερινή ειρηνική ιππική ή γαϊδουρινή επέλαση στις γειτονιές

-Ντομάτες, μπάμιες, μελιτζάνες…

Επαιρνε απ τον μανάβη τις αγκινάρες και τον άνηθο από κάποιο μποστάνι της Αττικής η μαμά και άρχιζε να ετοιμάζει το φαγητό της ημέρας.

Δάγκωνε τα ξεφλουδισμένα φύλλα της αγκινάρας ο μικρός Γς κι έτρωγε την τρυφερή σάρκα στη βάση τους και μαύριζαν τα δόντια και τα χείλια του.

Κι άντε να βρεις σήμερα αυτές τις γεύσεις και τα αρώματα.

Διαβάζω στην κατεψυγμένη συσκευασία του LIDL:

GR/CY:
Αρακάς με αγκινάρες βαθειάς κατάψυξης.
Αρακάς: Ελλάδα.
Αγκινάρες: Αίγυπτος.
Καρότα: Πολωνία.
Κρεμμύδι: Τουρκία.
Ανηθος: Βέλγιο.

Και άλλες οικογένειες

Γς said

23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 11:34

Ομόφυλες, κανονικές, μονογονικές και άλλες οικογένειες:

Κι αυτό το κούτσικο, σε τι σόι οικογένεια ήταν;

Παρκάριζα, μικρές ώρες κοντά στου Δεληολάνη στο Παγκράτι, όταν βλέπω στο καθρεφτάκι ένα παιδικό μουτράκι ανάμεσα στο δικό μου και το πίσω αμάξι.
Αμάν! Φτηνά την γλύτωσε. Κατεβαίνω. Ηταν δεν ήταν 4-5 χρονών.

-Τι κάνεις ρε μπαγάσα τέτοια ώρα έξω;
-Πως σε λένε; -Γιάννη, εσένα; -Κι εμένα Γιάννη.
-Τη μαμά σου; Του είπα
-Τον μπαμπά σου; Του είπα.
-Τον άλλον σου μπαμπά;

Το Αγιο Πνεύμα

Γς said

10 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 08:37

Και λίγο για τους θεούς της κατσαρόλας, τον δικό μας και τον Αλάχ.

54:
>Ο Καζαντζάκης τους έκανε το τραπέζι με συναγρίδα ως κύριο πιάτο. Ο Πεντζίκης καθόταν και την κοιτούσε

Πρώτη μέρα της στην Ελλάδα [την είχα φορτωθεί για το διδακτορικό της] και την πήγαμε στο σπίτι απ το αερορρόμιο. Κι η μακαρίτισσα κυρά μου έφτιαξε κάτι ξεγυρισμένες χοιρινές μπριτζόλες και τις σέρβιρε μαζί με άλλα καλούδια.
Ηταν όμως μουσουλμάνα και πολύ θεούσα μάλιστα. Και ήταν και κάποια μέρα νηστείας και δεν ακούμπησε τίποτα. Δεν επιτρεπόταν ούτε νερό, όλη την ημέρα.

Πολύ το εξετίμησε η κυρά μου και το έριξαν στο Κοράνι και την Αγία Γραφή. Εκανε η δικιά μου ότι καταλάβαινε τα δογματικά της και από ευγένεια δεν την ξεσκόνιζε σε βάθος.
Όχι όμως και η άλλη που ήθελε να μάθει περισσότερο για την Αγία Τριάδα.
Ποιός είναι ο Πατήρ, πως προέκυψε ο υιός, αν είναι και οι δύο θεοί, αν είναι ο υιός και άνθρωπος και άλλα τέτοια δύσκολα. Αλλά εκεί που το παράκανε ήταν με το Αγιο Πνεύμα. Σκράπα η κυρά μου, το μόνο που ήξερε ήταν ότι είναι σαν περιστέρι.

Οπότε πήρα τη σκυτάλη και πέρασα στην αντεπίθεση. Της μίλησα για το από πού εκπορεύεται. Για το “φιλιόκβε” και τέτοια.

Θα της έλεγα και άλλα. Αλλά δεν είχε πάει ακόμη γμτ ο Καρατζαφέρης στην Πόλη στα Θεοφάνεια

Μια αιωνιότητα και μια μέρα

Παραλία Κόρθι στην Ανδρο.

Είχα πολύ καιρό να πιω τούρκικο καφέ ή ελληνικό όπως με διόρθωσε ο καφετζής και ήταν απόλαυση πρωί πρωί κάτω από ένα καλαίσθητο στέγαστρο δίπλα στη θάλασσα.

Κι ο ήλιος να πέφτει σε μια θάλασσα λάδι και να γίνεται χίλια κομμάτια, σκέτα ψήγματα χρυσού που τρεμοπαίζουν.

Κι ήταν και μια θεσπέσια μουσική που ακουγόταν, μάλλον από το μαγαζί της παραλίας.

Ε, θέλει πολύ να τη βρεις;

Θάλασσα, ήλιος, απαλή μουσική.

Και τι μουσική! Ελληνικά ορχηστικά κομμάτια, Καραΐνδρου και τέτοια.

-Ραδιόφωνο είναι; Τον ρωτάω,

-Ναι. CD. Μου απαντάει.

Δεν πειράζει. Αρκεί που έχει καλό γούστο.

-Ποιο CD;

-Ένα με Βιενέζικα.

Γαμώ την ατυχία μου!

Ο δράκος του Καλούγκου

Από τις αναμνήσεις της Μιρέμπε (Ειρήνης):

Η ημέρα διαδέχεται τη νύχτα που διαρκεί σχεδόν το ίδιο όλο το χρόνο. Κι αυτό γιατί η χώρα είναι κάτω ακριβώς από την τροχιά του ήλιου. Πάνω στον Ισημερινό.

Το ίδιο κι η νύχτα. 

Και ήταν η νύχτα όταν ήμουνα μικρή και φαντάζομαι και σήμερα, σκοτεινή, μιας και τα φώτα ήταν πολύ περιορισμένα. Έτσι τα αστέρα του ουρανού, φάνταζαν σαν ασημένιες μπίλιες, σαν διαμάντια και ο Γαλαξίας ένα φωτεινό ποτάμι απ τη μία άκρη του ουρανού στην άλλη.

Και το φεγγάρι, ιδίως η πανσέληνος έλαμπε σαν ένας μεγάλος φωτεινός δίσκος μέσα στον ουράνιο θόλο.

Κάτι τέτοιες στιγμές δεν ανάβαμε φως ή λάμπες για να φάμε στην αυλή.

Οι μεγάλοι συζητούσαν κι εμείς ακούγαμε, μαθαίναμε. Καμιά φορά τρομάζαμε κιόλας. Φοβόμασταν από μερικές ιστορίες των μεγάλων

Ηταν κι η ιστορία του δράκου του Καλούγκου:

Τρομερός δράκος της ζούγκλας που έτρωγε ανθρώπους και κατάστρεφε περιουσίες.

Διαμαρτυρήθηκαν στο βασιλιά κι αυτός ήρθε να τους βοηθήσει. Και τους μάζεψε και είπε ότι όποιος σκοτώσει το δράκο θα του δώσει σαν βραβείο ένα ολόκληρο χωριό.

Και όλοι του είπαν ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που θα καταφέρει να σκοτώσει αυτό το δράκο.

Τότε πετάχτηκε ένας που ο δράκος του είχε φάει τους γονείς και είπε:

Βασιλιά μου εγώ θα τα καταφέρω. Δώσε μου μόνο ένα σπαθί και ένα μεγάλο σιδερένιο κιούπι. Εδωσε εντολή ο βασιλιάς και του έφτιαξαν το σιδερένιο κιούπι. 

Κι ο ήρωας μας πήγε μέσα στη ζούγκλα και άρχισε να φωνάζει μέσα από ένα κέρατο ζώου:

-Δράκε, δράκε. Ου, ου. Που είσαι;

-Εδώ είμαι ο τρομερός δράκος που εξαφανίζει τους ανθρώπους.

-Δράκε, σε χαιρετάει ο μεγάλος Βασιλιάς και σου στέλνει πολλά δώρα.

-Δώρα; Πούντα;

-Μέσα στο κιούπι!

Όποτε ο δράκος ορμάει στο άνοιγμα και μπαίνει με μεγάλη ταχύτητα μέσα στο σιδερένιο κιούπι και ο άνδρας αμέσως με την ίδια ταχύτητα κλείνει το κιούπι και τον παγιδεύει μέσα.

Και πήγε τον δράκο ζωντανό μέσα στο σιδερένιο κιούπι στο βασιλιά και τον έβαλαν σε ένα καμίνι και τον κάψανε.

Κι έτσι εκδικήθηκε ο ήρωας για τους γονείς του.

Πήρε κι ένα χωριό, ολόκληρο.

Κι όλη η χώρα πανηγύριζε τη μεγάλη νίκη, η νίκη της απαλλαγής από  το θηρίο. 

Στη Μόνικα

Από τις αναμνήσεις της Μιρέμπε (Ειρήνης):

Το έθνικ Αφρικάνικο κομμωτήριο της Μόνικας. Ελληνίδα πια κι η Μόνικα. Από την Κένυα κι αυτή.

Πηγαίνω που και που για να φτιάξω τα μαλλιά μου.

Εχω ξαναβρεθεί εκεί και το απολαμβάνω.

Πιάνουμε κουβέντα με γυναίκες από διάφορες χώρες.

Και να απορούν πως ξέρει ο σύζυγος από τις χώρες τους, την ιστορία τους, τις γλώσσες τους.
Αυτή τη φορά είχαμε απ το Κογκό, την Κενυα, το Τσαντ, τη Νιγηρία, την Ερυθραία.
Είπαμε για την Κατάγκα, τον Πατρις Λουμούμπα, τους Μπόκο Χαράμ και τις 280 μαθήτριες που απήγαγαν κλπ

Μάθαμε και για τα τιγκρίνια, την σημιτική γλώσσα που μιλάνε στην Ερυθραία και οι μαύροι εβραίοι στο θρήσκευμα, που μετέφεραν το 1984 στο Ισραήλ με τις μεγάλες πείνες από την Ερυθραία, που ανήκε στην Αιθιοπία τότε.

Κι ο σύζυγος να τους κάνει πλακίτσες.

Μέρι που τον κόβω σε μια στιγμή σε έκσταση. Να χαλβαδιάζει. Το φυσικό του

-Ε! φρόνημα τι σ έπιασε;

-Συγκινήθηκα μωρέ. Να ακούς κοριτσόπουλα από διάφορες χώρες να μιλούν μεταξύ τους στα Ελληνικά…

Τα μπάλωσε ή έλεγε αλήθεια;

Η κανέλα

Από τις αναμνήσεις της Μιρέμπε (Ειρήνης):

Γύρω από την Λίμνη Βικτώρια είναι η Ουγκάντα, η Κένυα και η Τανζανία.

Με την Τανζανία κυρίως μοιραζόμαστε την λίμνη.

Ένα μικρότερο μέρος έχει η Κένυα.

Η Τανζανία παλιά ήταν δύο κράτη. Η Τανγκανίκα κι η Ζανζιβάρη που ένωσαν τα ονόματά τους σε ένα κράτος. Την  Τανζανία.

Η Ζανζιβάρη  είναι νησί. Καμιά φορά την λένε και Σπάις Αϊλαντ. Διότι παράγει διάφορα μπαχαρικά. Κυρίως κανέλα.

Εκεί ήθελα να καταλήξω. Στην κανέλα. 

Που άκουσα κάποτε να λένε «Από την πόλη έρχομαι και στην κορυφή κανέλα» και που δεν ήξερα τι σημαίνει. Μέχρι που κατάλαβα ότι κανείς δεν ξέρει και πολύ ευχαριστήθηκα.

Μπαχαρικά λοιπόν και είχα εντυπωσιαστεί από τα πιπέρια τις κανέλες τα γαρύφαλλα και τα μοσχοκάρυδα σ εκείνη την ταινία. Την Πολιτική Κουζίνα. Είχε απ όλα και κεφτέδες με κανέλα. Και Πολιτική. Πολιτικά μαγειρέματα, δολοπλοκίες και τέτοια.

Κάποτε έμαθα και ότι η Κωνσταντινούπολη δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι «Η Πόλη». Και ότι η Πολίτικη κουζίνα, που δεν έλεγε τίποτα σε μένα, δεν ήταν Πολιτική κουζίνα.

Κατά τα άλλα η κανέλα είναι σπουδαίο μπαχαρικό για κάθε κουζίνα.

Κόμματα, χρώματα, πώματα

Γς said

1 Νοεμβρίου, 2014 στις 00:57

616:
Ηταν κι ολίγον κομματόσκυλο ο [μακαρίτης] Αντώνης.

Τεχνικός [ηλεκτρονικός] στο Πυρηνστάσιο της Αγίας Παρασκευής.

Κάτι μας έλεγε, όταν μπήκαν στο εργαστήριο κάτι φιλαράκια.

-Αστα αυτά ρε Αντώνη και πες μας για τα κόμματα.

-Τα πώματα; Ποια πώματα;

-Για τα Κόμματα να μας πεις!

-Α για τα χρώματα. Κι αρχίζει τα γνωστά για τα χρώματα στις αντιστάσεις . Τον χρωματικό κώδικα.

Τα έβλεπε σωστά [τα χρώματα]. Δεν τα άκουγε καλά [τα κόμματα]

Χαμένα ένσημα

Γς said

31 Μαΐου, 2016 στις 10:50

Μια ανάλογη απορία είχα κι εγώ πιτιτσιρικάς για μια γριούλα στη γειτονιά του ξαδέλφου μου στο τέρμα Ιπποκράτους [με τις μονοκατοικίες του τότε].

Αν η κυρά Χρυσούλα πήγε στον Παράδεισο.
Κι ήταν άγια γυναίκα. Μας άφηνε να τρώμε τζάνερα από τον κήπο της και μας φίλευε γλυκό του κουταλιού περγαμόντο και άλλες λιχουδιές.

Και ήταν το σπίτι της σαν μοναστήρι. Τίγκα στα εικονίσματα και τα καντήλια. Καμιά φορά μας σταύρωνε με άγιο μύρο και μας θυμιάτιζε κιόλας.

Μέχρι που της έστριψε ξαφνικά λίγο πριν τινάξει τα πέταλα.
Την θυμάμαι να ουρλιάζει, να βρίζει αισχρά και να μουντζώνει τον ουρανό.

Τόσα ένσημα μιας ζωής χαμένα…