Η "τέτοια" του τρόλεϊ

Βου-ετής Φοιτητής ο Γς και κείνο τον καιρό ζούσε με μια τύπισσα στο Κουκάκι. Εκείνη η ελληνοκαναδέζα με τις ελληνικούρες της.

Και μια μέρα της λέω:

-Κανόνισε βρες μια φίλη σου για τα απόγευμα. Ηρθε ο φίλος μου ο Χρήστος.

Είχα να τον δω δυο χρόνια. Ματσό ο μπαμπάς του, τον είχε στείλει για σπουδές στην Αγγλία, πράγμα σπάνιο τότε.

-Οκ. Πού να σε περιμένω; Σύνταγμα. Παπασπύρου.

Πήγα νωρίτερα και ήπια και μια μπυρίτσα. Φτιάχτηκα.

Πήραμε το τρόλεϊ για Κουκάκι και του έκανα ένα σύντομο μπρίφιν.

-Μένω με μια “τέτοια” και κανόνισα να φέρει μια φίλη της “τέτοια”. Αυτές θα θέλουν να βγούμε αλλά το σπίτι είναι μεγάλο. Θα κάνουμε κατάσταση και “τέτοια”.

Οπου “τέτοια“ ελέχθησαν χυδαίες λέξεις. Τόσο χυδαίες που πειράχτηκε η μπροστινή μας και γύρισε και μας κοίταξε περίεργα.

-Και θα κάτσουμε σπίτι; Και θα … Αφου δεν την ξέρω.

-Ελα μωρέ. Δεν ξέρω ποια έχει φωνάξει, αλλά καμιά “τέτοια” θα είναι κι αυτή.

Πάλι η μπροστινή αγφανάκτησε με τους χαρακτηρισμούς. Τόσο πολύ που σηκώθηκε από το κάθισμα της και πήγε στη πόρτα να κατέβει. Ηταν και η στάση μας. Μέχρι να σταματήσει το τρόλεϊ, φτιαγμένος όπως ήμουν με τις μπύρες της ψιθύρισα μερικά φωνήεντα στ αυτάκι της πριν κατεβούμε.

Μια και δυο πάμε στο σπίτι.  Συστάσεις χαρούλες, ταρτάρισμα, μέχρι να έρθει η φίλη της.

Και χτυπάει το κουδούνι και πάει η δικιά μου και την φέρνει μέσα.

-Να σου συστήσω από δώ τον Κάκτο.

-Εχουμε συστηθεί!

Ναι! Ηταν η άλλη, η άλλη “τέτοια” του τρόλεϊ!

Την βούτηξα και την πήγα σε ένα δωμάτιο.

Επεσα στα πόδια της.

-Σε παρακαλώ μη πεις τίποτε γι αυτά που έλεγα…

Εβαλε τα γέλια. Κλπ κλπ.

Και φυσικά μετά από αυτή τη γκάφα το ισχνό φοιτητικό μου κομπόδεμα πλήρωσε τα σπασμένα σε κυριλέ εστιατόριο, κατά τα ειωθότα της εποχής.

Και να δεις που έδωσα και τρία ακόμη κατοστάρικα (του 1963) για ταξί στο Χρήστο για να πάει τη γκόμενα σπίτι του να βγάλουν τα μάτια τους.

Κι αυτός όπως μου είπε η δικιά μου, διάβαζε ποιήματα μέχρι το πρωί στη φιλενάδα της.