Η αγάπη μακροθυμεί

Ετυχε να είμαι στο Ηράκλειο για ένα συνέδριο στο Ινστιτούτο Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνολογίας όταν ένας μεταπτυχιακός φοιτητής ο Γ. Πετροδασκαλάκης μπούκαρε μέσα σε μια αίθουσα του Παεπιστημίου και με μια καραμπίνα ξάπλωσε στον τόπο τους καθηγητές Βασίλη Ξανθόπουλο και Στέφανο Πνευματικό.

Χαμός!

Ο φονιάς απειλούσε ότι θα καθαρίσει και τους υπολοίπους του τμήματος.

Για να μπούμε στο Πανεπιστήμιο περνούσαμε από κόσκινο.

Τέλος πάντων. Ένα μεσημέρι κείνες τις μέρες έπιασα την κουβέντα με μια κρητικιά στη παραλία που την είχα ρωτήσει για κάτι.

-Καλά δεν το ξέρεις;

-Όχι

-Δεν είσαι απ εδώ;

Όχι και τα λοιπά και τι κάνεις εδώ και είμαι για ένα συνέδριο στο Πανεπιστήμιο και

-Α, εκεί που καθάρισε ο φοιτητής τους δύο καθηγητές

-Ναι αλλά εσείς εδώ  λέτε ότι καλά τους έκανε;

-Α, να το συζητήσουμε.

-Να το συζητήσουμε.

-Εδώ; Πάμε κάπου.

Και τράβηξα για το Ξενία δίπλα που έμενα.

Πριν καθίσουμε κάτω στο μπαρ είπα να αφήσω τα πράγματά μου στο δωμάτιό μου. Από κοντά αυτή στο ασανσέρ. Μπήκε και στο δωμάτιό, στρογγυλοκάθισε και στον καναπέ.

-Στο Πανεπιστήμιο ε; Σήμερα διορίστηκε κι ο αδελφός μου εκεί.

Και θυμήθηκα αμέσως ότι ο φίλος μου ο (ονόματα δεν λέω) μου είχε δείξει έναν τύπο στο μικροσκόπιο στο εργαστήριό του και μου είχε πει ότι είναι βιολόγος (λέμε τώρα) που διορίστηκε εκείνη την ημέρα.

Και σαν μαλάκας της απαντάω:

-Α, ναι ξέρω. Ένα παιδί με χοντρά γυαλιά και αλογοουρίτσα.

Πάγωσε.

-Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. 

-Παρντόν;

-Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται

-Τι λες μωρή;

Είχε σηκωθεί πήγε στη πόρτα. Πήγαμε στο ασανσέρ και κατεβήκαμε. Ελεγε ακόμα διάφορα από τις Πράξεις των Αποστόλων όταν μούντζωσα τον εαυτό μου