Πλιάτσικο

Γς είπε

3 Ιανουαρίου, 2013 στις 11:16

Είπαμε “λάφυρο”, “προϊόν απαλλοτρίωσης” και “πλιάτσικο” και πήγε ο νους μου σε δυό τέτοιες περιπτώσεις.

Την πρώτη την διηγούταν η μάνα μου. Ηταν στην απελευθέρωση. Δλδ 5-6 χρόνια πρίν.
Είχαν πάει (τους είχαν πάει;) σ αυτό tο σπίτι.
Ελεγε λοιπόν ότι έμπαινε ο κόσμος μέσα και έπαιρνε ότι του άρεσε.
-Ντράπηκα, αλλά για να μη το δείξω πήρα μια γλαστρούλα με βασιλικό. Την άφησα δυο στενά πιο κάτω.

Ηταν ένα είδος ‘λαϊκής δήμευσης’ όπως το έλεγε. Δεν ξέρω ποιοι το έκαναν. Αλλά σ’ αυτές τις γειτονιές έγιναν αργότερα μάχες από τους άγγλους για να ‘καταλειφθούν’. Οποιον έπιαναν τον έστελναν στο Φάληρο στα πλοία για τα στρατόπεδα της Ελ Τάμπα στην Αίγυπτο.
Ο πατέρας μου κι ο μπάρμπας μου την είχαν κάνει από βραδύς. Είχαν πάει στο κέντρο της Αθήνας αλλά μέσω αεροδρομίου, Ποσειδώνος, Συγγρού. Τις μόνες αρτηρίες που ήλεγχαν οι στρατιώτες του Σκόμπι ‘εις τας υπό κατοχήν Αθήνας’. Αντί για τρεισήμισι χιλιόμετρα περπάτησαν περίπου δεκαπλάσια απόσταση.

Το δεύτερο πλιάτσικο το είδα με τα μάτια μου to 1950 εδώ. Ηταν μια πολύ μικρή παραγκούλα σ ένα πολύ μικρό παρκάκι τότε, που έμενε μια κοπέλα. Κάθε Πέμπτη γινόταν εκεί Λαϊκή Αγορά.
Όμως εκείνη την Πέμπτη ήρθαν τα πάνω κάτω. Δεν ξέρω τι τους έπιασε και λεηλάτησαν το βιος της άτυχης κοπέλας. Είχε γεμίσει ο χώρος από ρούχα, κλωστές, κουμπιά, ψαλιδάκια, φλιτζανάκια. Γιατί το έκαναν;