Γουναράδικα

Γουναράδικα

Κάποτε η Μητροπόλεως ήταν γεμάτη από τέτοια.

Οι παλιοί θα θυμούνται. Μιλάω για την δεκαετία του ’60.

Η Μαρία ήταν η αρχιτεχνίτισσα στο μεγαλύτερο από αυτά.

Χρυσοχέρα, αλλά άτυχη. Πολύ άτυχη.

Ηταν ο Θανάσης. Μαθηματικός, πανεπιστημιακός που έτυχε να πάει με τον καθηγητή του σε ένα συνέδριο στο Μαρόκο. Και πήρε και την Μαρία μαζί του. Κι αυτή θαμπώθηκε. Δεν τον ήξερε καλά και ούτε τον έμαθε ποτέ γιατί όπως ξαφνικά παρουσιάστηκε έτσι  και εξαφανίστηκε.

Και δεν σταμάταγε να λέει για το ταξίδι για τα αεροδρόμια για το Μαρόκο για το συνέδριο και …τον Θανάση.

Την συμπονούσαμε και όλοι ευχαριστηθήκαμε όταν παρουσιάστηκε ο άλλος. Καλό παιδί, δουλευταράς και τίμιος. Την ζήτησε και έφερε και τους γονείς του. Κι ορίστηκε ο γάμος.

Η Μαρία έλαμπε. Μας έδειχνε το νυφικό της, το καλύτερο των κυριλέ ραφτάδικων της Μητροπόλεως. Και τα κουφέτα οι μπομπονιέρες, εγώ τις είχα κλείσει σε μια φίλη μου, καταπληκτικές.

Και πήγαμε όλοι στο γάμο της. Γεμάτη η εκκλησία. Κι ο γαμπρός κούκλος. Τον ζηλεύαμε όλοι όπως περίμενε τη νύφη στο κεφαλόσκαλο της εκκλησίας. Και περίμενε, περίμενε, περίμενε.

Πριν μια ώρα είχε πάρει τηλέφωνο η Μαρία τον Θανάση ότι παντρεύεται. Κι αυτός της είπε τα τρελά του.

Και τα χρόνια πέρασαν. Κι ο Θανάσης δεν εμφανίστηκε. Κι η Μαρία αρρώστησε και πέθανε. Με το όνομά του.

Και δεν την ξαναείδαν τα γουναράδικα της Μητροπόλεως.