Εφιάλτης

Sun, Jan 20, 2008 at 6:04 AM

Καλημέρα Κώστα.

 Προσπαθώ εδω και μια ώρα να συνέρθω από ένα φοβερό εφιάλτη-όνειρο. Ακόμα είναι ζωντανό μέσα μου, σε σημείο που δεν τολμώ να κοιτάξω έξω στο μπαλκόνι. Εχω την εντύπωση ότι θα δω αυτό που έβλεπα τώρα το πρωί στον ύπνο μου. Τρέμω και να το περιγράψω. Αλλά ας το πω, τουλάχιστον να το θυμάμαι εγώ, μιας και σίγουρα θα το ξεχάσω μέσα στην ημέρα, όπως συμβαίνει με τέτοιου είδους όνειρα.

Ηταν λέει, ή μάλλον ήμουν σε κάποιο 'σημείο' (ανατριχιάζω) που εφάπτοντο 4 υδρόγειοι!!! Με την 'διπλανή' ήταν τόσο κοντά που μπορούσες άνετα να λοξοδρομήσεις στο δρόμο και να μπεις στην ¬στον 'διπλανό' δρόμο. Μεσολαβούσαν μόνο μερικά εκατοστά. Το είδα μπροστά μου να γίνεται με έναν ποδηλάτη στον παράλιο (και στις δύο 'εφαπτόμενες' υδρογείους'. Ομως 'απέναντι' ακριβώς ήταν οι δύο άλλοι υδρόγειοι που ένοιωθα (αλλά δεν έβλεπα- ίσως γιατί δεν ήθελα) που γινόταν το ίδιο και σίγουρα ήταν ένα σημείο επαφής των τεσσάρων αυτών υδρογείων – σε έναν υπερχώρο που δεν μου επέτρεπε να  δω ξεκάθαρα το άλλο ζευγάρι της τετράδας. Θυμάμαι ακόμα ότι ήταν κάπου στην Λατινική Αμερική θαρρώ. Ηταν σαν να ζούσα εκεί (μιλούσαμε λέει ισπανικά). Ειλικρινά σου λέω δεν τολμώ να πάω στο μπαλκόνι και να δω τον έναστρο ουρανό, σκοτάδι είναι ακόμη νομίζω έξω. Φοβάμαι ότι θα δω το 'στενό' όπως το έλεγα στο όνειρό μου με την απέναντι στεριά και το συμμετρικό ζευγάρι πανω μου που δεν το έβλεπα αλλά ένιωθα.

Τόσο έντονα είχα νιώσει όταν ήμουν 14-15 χρονών, που ρώταγα ένα  πρωί την μάνα μου, πολύ επίμονα, ποιος ήταν ο Στέφανος, αν είχαμε στο σόι μας κάποιο Στέφανο. Δεν ήξερε τίποτα. Μετά όμως από κάνα δυο  βδομάδες ήρθε στο σπίτι μας ο πρώτος ξάδελφος μου και μας είπε ότι για πολλές ώρες ήταν στο χειρουργείο με καρκινικούς όγκους ο άγνωστος μου (δεύτερος σίγουρα) θείος Στέφανος. Ποτέ δεν έμαθα ούτε θέλησα να μάθω ποιος ήταν. Πάντως μου είχε κάνει εντύπωση την ίδια ακριβώς μέρα-νύχτα που είχα αυτόν τον τρομερό εφιάλτη (που μόνο το όνομα συγκράτησα) να έχει συμβεί αυτή η επέμβαση. Το άλλο περίεργο είναι ότι η μισή (δεύτερη και πολυπληθείς οικογένεια του ξαδέλφου μου – από τον αδελφό της μάνας μου) ζεί από το τέλος του Β παγκ. πολέμου στην Λατινική Αμερική (Βενεζουέλα).

Θυμάμαι ότι για μέρες μου είχε μείνει εκείνη η τρομάρα πριν από 50 περίπου χρόνια.  Τώρα πάλι έχω τρομοκρατηθεί πολύ έντονα σε σημείο που νομίζω ότι πίσω από την μπαλκονόπορτα δεν είναι ο ουρανός και η θάλασσα της Ραφήνας αλλά το τετραπλό στενό, φάτσα δίπλα κι απέναντι, μερικά μέτρα, εκατοστά .   Σε καλό μου!

Η Ειρήνη δεν γύρισε. Είναι μάλλον στην κουμπάρα μας στην Ηλιούπολη (τους θυμάσαι) Ανταλλάξαμε μηνύματα και τηλέφωνα χτες το βράδυ. Κάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτα. Πρέπει να ξεπεράσω τα προβλήματα μου. Ηρθε και η Αννα χτες το βράδυ και φάγαμε στην παραλία. Κι αυτή ανησυχεί για όλη την κατάσταση. Θα προσπαθήσω να το ρίξω στο Business as usual μόλις με εγκαταλείψει ο  περίεργος φόβος του 4πλού στενού.....

Ευχαριστώ που με διάβασες (αν έγινε)