Η καμήλα

Γς είπε

16 Δεκεμβρίου, 2012 στις 22:36

145:
Στην Αθήνα του 1954 γύρναγε τις γειτονιές μια καμήλα. Μαζευόταν η πιτσιρικαρία για να την δει. Αλλά κι οι νοικοκυρές, γιατί οι διοργανωτές του θεάματος τις πρόσφεραν δείγματα από το επαναστατικό προϊόν που προσπαθούσαν να προωθήσουν: Ένα φιαλίδιο με υγρό σαπούνι …ΣΑΠΟΛ. Μακρινός προπάππους των υγρών καθαρισμού πιάτων Ava, Fairy και τέτοια.
Από την άλλη επιθετική διαφημιστική καμπάνια στις εφημερίδες με σχεδόν ολοσέλιδες φωτογραφίες της καμήλας και του ΣΑΠΟΛ.
Πλάκα είχε. Αυτό όμως που δεν είχε καθόλου πλάκα ήταν το χρηματικό βραβείο για την καλύτερη απάντηση στο ερώτημα του μεγάλου τους διαγωνισμού: ‘Τι σχέση έχει η καμήλα με το ΣΑΠΟΛ;’
Κράτησε περίπου ένα χρόνο και οι καλύτερες απαντήσεις δημοσιευόντουσαν στις εφημερίδες.
Κι ένας πιτσιρίκος πήρε κόλλα και χαρτί και τους έγραψε: ‘Όπως η καμήλα είναι το πλοίο της ερήμου, έτσι και το ΣΑΠΟΛ είναι ο βασιλιάς της κουζίνας κάθε νοικοκυράς’ ή κάπως έτσι.
Χαμός. Τους πήγαινε γάντι. Πρώτη πρώτη απάντηση για μήνες στον τύπο με το όνομα και τη διεύθυνση του. Ντρεπόταν ο πιτσιρικάς να κυκλοφορήσει στη γειτονιά. Εκδηλώσεις λατρείας και θαυμασμού (καλά θα κόψω κάτι).

Μέχρι που μια μέρα ήρθαν στο σπίτι κάτι καλοί κύριοι και ένας από αυτούς σαν το Μαντζαβελάκη με το βαλιτσάκι μέτρησε στη μάνα μου το σεβαστό ποσό του επάθλου.
Δεν είδα δεκάρα τσακιστή

Δυό Ντολόρες και μια Φακρίγια

Γς είπε

28 Οκτωβρίου, 2013 στις 04:24

3:

ΛΑΜΠΡΟΣ είπε

>Καλημέρα (μπέεε) 

Ο Λάμπ-ρος παριστάνει το Λαμπ, το προβατάκι, το αρνάκι.

Και θυμήθηκα τη Ντολόρες Λαμπ. Γραμματέας Πανεπιστημίου που με είχε σκλαβώσει με τη βοήθειά της σε κάτι υποθέσεις μου. 
Ντολόρες, τι όμορφο όνομα! Ανυπομονούσα να την γνωρίσω. Ντολόρες αλλά και Λολίτα από το Ντολόρες. Να δεις που θα είναι ισπάνικ, λατίνα. Θα μιλάει και ισπανικά. Κι αυτά τα μάτια της! Δεν μπορεί να είναι λυπημένα, όπως θέλει το όνομα της. Μάλλον θα είναι σαν της Κάρμεν. 
Εκανα μια μικρή πρόβα: “Κε μπονίτας όχος τιένες” και μπαίνω στο γραφείο της.

Ηταν μια γλυκούλα γριούλα που με κοίταζε πίσω από τους χοντρούς φακούς της.

Ηταν και μια άλλη Ντολόρες. Ισπανίδα αυτή, που είχε κάνει αίτηση για διδακτορικό.

-Για δες το βιογραφικό της. Καλή μου φαίνεται. Τι λες εσύ;

Συμφώνησα.

Μέχρι που μια μέρα μου έδειξε μερικά χαρτιά της που μόλις είχαν έρθει.

-Κοίτα τι ήρθε σήμερα. Εγώ λέω να μη την πάρουμε. Ας πάει κάπου αλλού.

Οντως μια φωτογραφία της πάνω σε ένα πιστοποιητικό της δεν βλεπόταν με τίποτε.

Δεν είναι όλες έτσι βέβαια. Θυμάμαι μια που έκανε διδακτορικό στην ΑΣΟΕΕ που ήταν πανέμορφη. Παναγία μου. Ή μάλλον Αλάχ μου, μιας και ήταν από τη Μέση Ανατολή. Ουρί του Παραδείσου. 

Ηταν με τον καθηγητή της και ομόρφαινε το συνέδριο, την επαρχιακή πόλη και το περιφερειακό πανεπιστήμιο που μας φιλοξενούσε όλους. Και πως λένε σ αυτές τις περιπτώσεις αν «έχει η μάνα σου καμιά άλλη τέτοια κόρη;» Ετσι έγινε:  Ηθελε να μάθει αν μπορούσε η αδελφή της που είχε τελειώσει βιολόγος να έρθει στην Ελλάδα για διδακτορικό.

Εκλεισε αμέσως! Την βούτηξαν αυτοί του περιφεριακού πανεπιστημίου.

Και ήρθε η αδελφή της ωραίας και πάθανε τη πλάκα τους. 
Και αποφάσισαν ότι θα ήταν καλύτερα να πάει στο δικό μας εργαστήριο. Και ήρθε. Και με το που την είδε ο δικός μου το έβαλε στα πόδια και  μπαίνει στο γραφείο μου.

-Είναι κάποια δεσποινίδα που νομίζω ότι είσαι ο πλέον κατάλληλος να την αναλάβεις.

-Να τη δω.

-Μωρέ θα τη δεις, μετά. Συμφωνείς;

Φοιτητικά αθλήματα

-Πριν αρχίσουμε, μια ανακοίνωση. Οι φοιτητές μας και πάλι νίκησαν στα 100, 200, κλπ κλπ μέτρα.

-Μπορώ να κάνω μια παρατήρηση;
-Τι παρατήρηση κύριε Κάκτο; Εχουμε πολλά θέματα. Εστω, έχετε τον λόγο.
-(Γκουχ, γκουχ). Κύριε Πρύτανη, είναι γνωστό ότι οι φοιτητές μας διακρίνονται στο τρέξιμο. Εκεί που υστερούν όμως είναι το πήδημα!

Caktos for President

Ε, αυτό το όνειρο αξίζει να το γράψω πριν το ξεχάσω εντελώς.

Ηταν λέει στο γραφείο μου, στην εταιρεία, οργανισμό, ότι ήταν τέλος πάντων. Μου είπαν ότι με πρότειναν για πρόεδρο.

Χάρηκα και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι όταν είπαν  πρόεδρο  εννοούσαν Πρόεδρο.

Δηλαδή, ρώτησα θα είμαι υποψήφιος στις εκλογές;

Ναι, μου είπαν.

-Και δεδομένου ότι οι Ρεπουμπλικάνοι τα έχουν κάνει χάλια με τα πείσματά τους και την στάση πληρωμών κλπ δεν αποκλείεται να εκλεγώ.

Και φυσικά μου είπαν.

Τότε κατάλαβα το χάδι της ιστορίας.

Ημουν Δημοκρατικός και είχα επιλεγεί ως υποψήφιος Πρόεδρος, έτσι με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς κονβένσιον του κόμματος και τέτοια.

Ετρεξα στο σπίτι όπου επικρατούσε η συνηθισμένη κατάσταση. Τα παιδιά τσακωνόντουσαν η κυρά έβλεπε σαπουνόπερα και οι γονείς μου μόλις είχαν γυρίσει από μια εκδήλωση της Γκρικ Ορθοδοξ Κομιούνιτι.

Τους μάζεψα όλους και προσπάθησα να τους ανακοινώσω το νέο.

-Μπορεί να φανταστεί κανείς ποιοι μπορεί να έλθουν σ αυτό το σπίτι και γιατί;

Ηθελα να τους προϊδεάσω για την εισβολή των καναλιών δημοσιογράφων φίλων γνωστών κλπ. Για τη γειτονιά μας που θα την δείχνουν τα μίντια σ όλο τον κόσμο.

Αρχισαν οι απαντήσεις του τύπου “δεν μας παρατάς ρε μπαμπά”. 

-Εμένα με θέλεις τίποτ άλλο; Η κυρά.

“Του σάλεψε“ η μαμά. 
“Όχι μωρέ, έχει πιει” ο μπαμπάς.

Κι απάνω που η κόρη μου έλεγε να πάει στο σουπερ μάρκετ και το λίκουιντ στορ να αγοράσει  σοφτ ντρινκς και άλκοχολ για τόσο κόσμο… ξύπνησα!

Και να δεις που για μερικά δευτερόλεπτα δεν είχα καταλάβει ότι έβγαινα αργά αργά από το όνειρο.

Τι αργά αργά; Τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα, τόσες τάιμ ζονς.
Από το τότες που ήμουνα νέος και ωραίος.

Νεότερος και ωραιότερος θέλω να πω.

Ε, και τι έγινε στο φινάλε; 
Και πάλι μάγκες!

Στο Τρένο

Μεταπολίτευση και κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.

Μέσα στο τρένο από Λαμία με άλλους τέσσερις.

Σχολιάζαμε και τα ψιλοψάλαμε  του “Εθνάρχη”, για να είμαστε και προοδευτικά κορέκτ.

Οπότε ξαφνικά πετάω το:

-Ρε, μήπως είμαστε όλοι με τον Καραμανλή;

Και όντως αυτό συνέβαινε.

Το θείο δράμα της ζωής

Γς είπε

24 Απριλίου, 2013 στις 04:37

Kαμιά λέξη εύοσμη, λουλουδιάρικη, ανοιξιάτικη;

Κανένα κείμενο με βιολέτες, με ψαλμωδίες, περιφορά του επιταφίου τάχατες;


Κι οι κοριτσίστικες φερομόνες μέσα στη δροσιά της ανοιξιάτικης βραδιάς που μας έσπαγαν τη μύτη και τρέμαμε από πόθο.
Τα πρώτα μας σκιρτήματα.
Που ξαφνικά ανακαλύπταμε το θείο δράμα της ζωής. Των παθών μας τον τάραχο.

Κι ανέβαινε ο μικρός Κάκτος με την πρόωρη ανάπτυξη και κάργα από πρεκάρσορ τεστοστερόνης, στον γυναικωνίτη με την Κατινίτσα. Και δεν άντεξε. Όπως ανέβαινε τα σκαλοπάτια μπροστά του της άρπαξε με τα δυο του χέρια τη φούστα και της την σήκωσε.
Και από τότε τον πήρε διάολος και τον σήκωσε κι ακόμα τον κρατάει στο ύψος του.
-Ω, γλυκύ μου έαρ!

Μπάνιο στη βροχή

Καλά έχω κάτι ιδέες, φοβερές ώρες, ώρες.
Μόλις είχα βγει απ την τράπεζα χτες και πήγαινα προς το Δημαρχείο, λίγο πιο κάτω, όταν λαχτάρισα τη θάλασσα. Πέταξα ρούχα παπούτσια και βούτηξα με το σλιπάκι. Μούρλια ήταν. Μόνο που άρχισε να βρέχει. Και σιγά μη φοβηθεί ο λουόμενος τη βροχή. 
Τα ρούχα μου όμως; Τα θυμήθηκα όταν βγήκα. Μούσκεμα.
Ναι και τα παπούτσια.

Χαρτάκια

Είναι να μη μπω σε Νοσοκομείο ή Εφορία. Αρχίζω να λέω ότι μου έρθει, νομίζοντας ότι κάνω χιούμορ, μπας και ξορκίσω το κακό.
Επεσα λοιπόν χτες και χτύπησα τον ώμο μου και επειδή δεν έχω σκοπό να πάω από πέσιμο, αλλά από ρέψιμο, έτρεξα στο Λαϊκό για ακτινογραφίες και τέτοια.

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας στο μεγαλείο του.

Κι απάνω που κλαίγαμε τη μοίρα μας έρχεται κι ένας καινούργιος και προσπαθεί να πάρει έναν αριθμό από το μηχανάκι στην πόρτα.
Παρόλο που του λέμε ότι δεν λειτουργεί και ότι δεν παίρνουμε αριθμούς, αυτός εκεί. Τελικά κατάφερε και έκοψε ένα χαρτάκι, νούμερο και ικανοποιημένος το κοίταζε και το καμάρωνε κιόλας.

-Πάρτε άλλο ένα!
-Γιατί;
-Τσάμπα είναι.

Όχι θα τον άφηνα…

Παραμύθια

Γς είπε

8 Φεβρουαρίου, 2013 στις 08:46

Αμάν με τα παραμύθια!
“Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”.
Ο μεγάλος μου, όταν μπουσούλαγε έκρυβε ότι φαγώσιμο του έπεφτε στα χέρια για αργότερα, στα πιο απίθανα μέρη.
Πολύ φαγάς.
Και στα παραμύθια έλεγε και ήθελε να του λένε, στο τέλος:
“Κι έφαγαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”

Το τραμ στα Χαυτεία

Διαβάζω "Βαγόνια τρένου μόνο για άνδρες για να περιοριστούν οι εφαψίες" στο Τόκιο και θυμήθηκα πόσο διαεδομένο ήταν το σπόρ στα λεωφορεία και όχι μόνο στο παρελθόν.

"Εφαψίες" είναι και ένα έργο του Νιρβάνα.  Βέβαια, ο Π. Νιρβάνας, καθημερινός ταξιδιώτης του τραμ κατέγραψε δεκάδες επεισόδια στα μέσα αυτά, με την παρακολούθηση των συνεπιβατών του δημιουργώντας μια μοναδική ηθογραφία του μεσοπολέμου.

Το θυμάμαι το τραμ. Το τραμ που περνούσε από τα Χαυτεία. Θυμάμαι το καφεκοπτείο του Μπράβο. Θυμάμαι  το Μινιόν και το σινεμά Ροζικλαίρ απέναντί του. Ανοιξε λέει το 1913, από κάποιον Π. Φλεγκενάιμερ που το ονόμασε Ροζικλαιρ από τις δύο κόρες του, την Ρόζα και την Κλαίρη.

Διάβαζα λοιπόν μικρός στην Καθημερινή μια είδηση που είχε και τραμ και Ροζικλαιρ και …εφαψία.

Και τι εφαψία; Θεολόγο!

Αυτός λοιπόν ο θεολόγος-εφαψίας είχε βάλει χέρι σ έναν πιτσιρικά μέσα στο σινεμά. Εγινε φασαρία και κατέληξε στο αυτόφωρο.

Και τι ισχυρίστηκε στη δίκη;

-Ημουν μέσα στο τραμ όταν είδα τον νεαρό να μπαίνει στο Ροζικλαίρ. Εμοιαζε με έναν μαθητή μου για αυτό κατέβηκα και μπήκα στο σινεμά. Δεν είμαι εφαψίας. Απλώς του έπιασα το χέρι για να τον πάρω από κει μέσα.

Το επισκεπτήριο

Γς είπε

5 Οκτωβρίου, 2013 στις 14:43

21:
>Πάντως, το “της Χάρης Αλεξίου” είναι πολύ συχνότερο -και ακόμα συχνότερο το “της Χάρις Αλεξίου”

Η Χάρις, της Χάριτος, της Χάρης, αλλά και της Χαρούλας.

Ο Χάρης του Χάρη, που είναι απέναντι απ την Ελένη (Την Μακρόνησο). Που έχει κι ένα μαγκιόρο φουσκωτό και μας πέταξε απέναντι στο νησί της προάλλες.

Α, ναι κι ένας άλλος:

Γύρισε στο δωμάτιο ο Γιάννης τσουλώντας το στατό  με τους ορούς. Είχε κάνει την πρώτη του βόλτα στους διαδρόμους του Νοσοκομείου μετά από μια σοβαρή εγχείρηση στο πάγκρεας.

-Με ζήτησε κανείς;

-Ναι. Να δεις πως τον λέγανε, Χάρη; Χάρο;

Πέθανε ο φουκαράς μετά από μερικές μέρες

Κι ο Κοσμάς που γέλαγε με το χωρατό μου, πέθανε κι αυτός αργότερα.

Τα φιλαράκια μου. 

Πλακούλες που θα κάνουμε πάλι...

Ο άγγελος του Ντιεν Μπιεν Φου

Genevieve de Galard

Πέθανε λέει σήμερα ο Γκιαπ και πράσινα άλογα. Ε, και λοιπόν;

Σκυλομούρης. Ασε που τον είχα και άχτι από τότε που έμαθα ότι ήταν αυτός ο αρχικουμμουνιστής στο Ντιεν Μπιεν Φου.  Βέβαια το έμαθα πολύ αργότερα. Δεν συγκρατούσα ονόματα. Ούτε δέκα χρόνια δεν είχα κλείσει καλά καλά το Μάιο του 1954 όταν έπεσε το Ντιεν Μπιεν Φου στην Γαλλική Ινδοκίνα.

Τι εποχή κι αυτή; Τρελαμένοι ήταν όλοι, από τον πόλεμο, από τον εμφύλιο, από το ψυχρό πόλεμο. Μόλις είχε τελειώσει ο πόλεμος της Κορέας, που ήταν το θέμς της ημέρας, της κάθε μέρας και του Κάκτου που όλο περιέργεια άκουγε τις συζητήσεις τις …αναλύσεις των μεγάλων.

Μόλις είχε γίνει κι η δοκιμή της υδρογονοβόμβας στην ατόλη Μπικίνι. Και διάβαζε στο περιοδικό ΗΛΙΟΣ (της εγκυκλοπαίδειας) που έπαιρνε ο μπαμπάς ότι με ένα “φλιτζάνι τσάι σε 10 χρόνια θα μπορεί να ηλεκτροδοτηθεί μια ολόκληρη πόλη”.  Ναι έτσι ακριβώς προϊδεάζανε  τους αναγνώστες για τις "Ειρηνικές Εφαρμογές της Πυρηνικής Ενέργειας".  

Οι κακοί λοιπόν κουμουνιστές άλωσαν το φρούριο του ελεύθερου κόσμου και πολύ είχε ψυχοπλακωθεί ο Κάκτος.

Υπήρχε όμως μια ηρωίδα, μια γαλλίδα νοσοκόμα που έμεινε εκεί μέχρι το τέλος να φροντίζει τους Γάλλους που μάχονταν για την ελευθερία, τον πολιτισμό μας, την λιμπερτέ εγκαλιτέ φρατερνιτέ.

Κι όλοι μιλούσαν για τον άγγελο του Ντιεν Μπιεν Φου.

Κι ο Κάκτος μετά από 60 σχεδόν χρόνια τη θυμήθηκε και έψαξε να δει ποια ήταν και τι απέγινε.

Ζει, νέα είναι ακόμη 90 χρονών. Η Genevieve de Galard Και δεν ήταν και τόσο όμορφη απ ότι βλέπω.

Και η Γαλλική Ινδοκίνα; Ου, καλά. Ηρθαν τα πάνω κάτω. Κι η χώρα του Γκιαπ ο καλύτερος εμπορικός εταίρος των ΗΠΑ στην περιοχή. Κι η Genevieve de Galard, ο γλυκός άγγελος του Ντιεν Μπιεν Φου.

Μανι μάνι

Γς είπε

27 Μαρτίου, 2013 στις 01:35

118:
>Να μη μας πάρει απο κάτω μάνι μάνι η κατάσταση.

“Να μην μας πάρει από κάτω” και “Μάνι μάνι”.

Μάνι μάνι. Επίρρημα  που το είδα γραμμένο στο τεφτεράκι που έχει πάντα μαζί της η κυρά μου. Το είδα όταν πήγε να γράψει κάτι που δεν ήξερε: Μόλις της είχα πει να περάσουμε το κόκκινο της τροχαίας στα μουλωχτά μουλωχτά.

Καμία σχέση της είχα πει το μάνι μάνι με το money money, ούτε βέβαια με τη Μάνη. Από το ιταλικό mani le mani λένε.

Και το “Να μην μας πάρει από κάτω”. Το άκουγα σήμερα το απόγευμα στο Φαρμακείο.

Ο κόσμος έχει πάθει. Ηταν που ήταν ήρθαν κι αυτά τα τελευταία. Τα είχαμε χύμα μας ήρθαν και τσουβαλάτα που λένε.

Εκανα τα παλαβά μου, γελάσαμε λίγο, αλλά εκεί πάλι.
Η κατάθλιψη και τα ψυχοφάρμακα πάνε σύννεφο και θυμήθηκα τις παλιές εποχές που 10-20 χαπάκια λουμινάλ σε έστελναν αμέσως σε τόπον χλοερόν όπου ουκ έστι πόνος καρδίας, ου λύπη ερωτική.
Τώρα με τι χαπάκια να μεταβούμε στον τόπο τον χλοερόν, όπου οι συνταξιούχοι θα βλέπουμε τα ραδίκια ανάποδα και θα ευφραίνεται η καρδία ημών;

Τέτοια όμορφα λέγαμε μέχρι που έμαθα το φάρμακο που κυκλοφορεί ευρύτατα, χωρίς συνταγολόγηση μάλιστα και με 0% συμμετοχή:
Το κλείσιμο της τηλεόρασης.
Ατιμη τηλεόραση.
Δεν θα προλάβει να πει ότι τον λόγο έχει ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τέτοιος και το “Δυστυχώς επτωχεύσαμε” θα έχει φτάσει και στο τελευταίο υποτσαρδί της επικράτειας σε χρόνο dt.
Πολύ ψυχοπλακωτική.

Να έχεις και τον φαρμακοποιό να σου λέει ότι υπάρχει φώς και δεν θέλουν οι Γερμανοί το κακό μας.

Κι ο Κάκτος να του λέει:

-Τι είναι αυτό το Pharmacy εδώ; Να το σβήσεις και να γράψεις Apotheke!

Το φουρνέλο

Λέω την αμαρτία μου:

Εχω ζωγραφίσει έναν τεράστιο αγκυλωτό σταυρό διαμέτρου δύο μέτρων.

Με μαύρη μπογιά.

Πότε;

Το 1956. Μόλις είχε στεγνώσει το τσιμέντο μιας κατασκευής. Ο πατέρας μου πήγε να μου τραβήξει τα αυτί. Αλλά τελικά κατάλαβε ότι ήταν”μακάβριο” αστείο.

Υπάρχει ακόμη εκεί, κοντά 60 χρόνια.

Πού;
Στο πατρικό μου σπίτι. Ηταν στην κάλυψη του βόθρου(!) που δεν προλάβαμε να τον …χαρούμε μιας και σε μερικούς μήνες άρχισε να σκάβει ο δήμος για αποχέτευση.

Μετά σκεπάσαμε με χώμα την όλη κατασκευή και τώρα ούτε και θυμάμαι σε ποιο μέρος του οικοπέδου ήταν μιας και έχει οικοδομηθεί σχεδόν όλο.

Και πάντα το φοβόμουν αυτό το σημείο. Όχι βέβαια για τον αγκυλωτό σταυρό, αλλα για κάτι μασούρια δυναμίτη.

Ηταν από τα φουρνέλα στα βράχια για να φτιαχτεί. Στο τέλος ένα φουρνέλο δεν έσκασε.

Δεν πειράζει είπε ο μάστορας. Δεν υπάρχει φόβος. Κι αυτά έχουν μείνει για πάντα θαμμένα  εκεί, κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό, μέσα στα αρχαία κακά.

Sir Ronald Fisher

Sir Ronald Fisher του Exact test και της ANOVA

Και ήταν κι η εποχή, το 1970 που πολύ το είχαμε ρίξει  στον έλεγχο διάφορων υποθέσεων στην έκφραση γονιδίων. Συνήθως αυτό γινόταν με κατανομές χ τετράγωνο, βαθμούς ελευθερίας και τέτοια. Όμως συνήθως τα πειραματικά δεδομένα ήταν φτωχά, οπότε καταφεύγαμε στο Fisher’s  Exact test για μικρά δείγματα.

Εδώ κάθε σημείο της κατανομής ήταν η πιθανότητα εμφάνισης ενός  contingency table (a,b,c,d) από την υπεργεωμετρική κατανομή  p(a,b,c,d)=(a+b)!(c+d)!(a+c)!(b+d)!/a!b!c!d!(a+b+c+d)!

Οσο κι αν φαίνεται παράξενο και για μικρούς ακόμα αριθμούς ο υπολογισμός των παραγοντικών ήταν αδύνατος εκείνη την εποχή και γινόταν από πίνακες των λογαρίθμων τους.

Εχοντας πάρει μαζί μου τα δεδομένα ενός πειράματος για να τα ελέγξω στο σπίτι, μου λέει ο μεγάλος το πρωί:.

-Χίλια συγγνώμη, ξέχασα να σου δώσω τον πίνακα των λογαρίθμων των παραγοντικών.

-Δεν χρειάστηκε.  Τα υπολόγισα χωρίς  λογαρίθμους.

-Τι με το κομπουτεράκι; [της τσέπης των 4 πράξεων της εποχής]

-Όχι με το χέρι.

Με το χέρι; Τρελάθηκαν οι παλιές καραβάνες που είχαν μάθει στα Παρίσια και τα Λονδίνα το τεστ του Φίσερ με λογαρίθμους.

Κουνούσαν το κεφάλι τους με τη μούρλια μου.

Τι είχα κάνει.

Εχοντας παρατηρήσει ότι ο λόγος  p(a)/p(a+1)=(b+d)/(a+c+1), υπολόγιζα τα π(amin),..,π(amax) και μετά τα p(x)=π(x)/Σπ(i).

Και δεδομένου ότι για μικρά δείγματα Τα σημεία μεταξύ amin και amax είναι λίγα το τεστ μπορεί να γίνει ακόμη και με το χέρι! Στην ανάγκη βέβαια, της εποχής εκείνης.
.

Κατοχή

Τον Οκτώβρη του 1944 οι Γερμανοί έφευγαν από την Αθήνα.
Είχαν μπει τον Απρίλη του 1941.
Τριάμισι χρόνια.

Ακριβώς όσος χρόνος έχει περάσει από την υπογραφή του Α’ Μνημονίου.
Και δεν φαίνεται κανένα φως για απελευθέρωση.
Ούτε Ρόμελ, ούτε Μοντγκόμερι, ούτε απόβαση στη Νορμανδία.

Πόσο ζηλεύω τη μάνα μου και τον πατέρα μου, που άκουγαν BBC, που διάβαζαν παράνομο τύπο, που έλπιζαν, που έβλεπαν φως. Κάθε μέρα που περνούσε μεγάλωναν τα φτερά τους. Εφερνε πιο κοντά τη μέρα της απελευθέρωσης.

Τώρα κάθε μέρα που έρχεται μας ψυχοπλακώνει περισσότερο. Νέα μέτρα, μέτρα, μέτρα για τη κάσα μας. Μαύρη δυστυχία. 
Πότε θα φύγουνε αυτή τη φορά οι Γερμανοί;

Που έφεραν  τη ΛΕΗΛΑΣΙΑ του εθνικού κεφαλαίου από την ακολουθουμένη από τους ΑΙΡΕΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΜΑΣ οικονομική πολιτική.