Τον Οκτώβρη του 1944 οι
Γερμανοί έφευγαν από την Αθήνα.
Είχαν μπει τον Απρίλη του 1941.
Τριάμισι χρόνια.
Ακριβώς όσος χρόνος έχει περάσει από την υπογραφή του Α’ Μνημονίου.
Και δεν φαίνεται κανένα φως για απελευθέρωση.
Ούτε Ρόμελ, ούτε Μοντγκόμερι, ούτε απόβαση στη Νορμανδία.
Πόσο ζηλεύω τη μάνα μου και τον πατέρα μου, που άκουγαν BBC, που διάβαζαν παράνομο τύπο, που έλπιζαν, που έβλεπαν φως. Κάθε μέρα που περνούσε μεγάλωναν τα φτερά τους. Εφερνε πιο κοντά τη μέρα της απελευθέρωσης.
Τώρα κάθε μέρα που έρχεται μας ψυχοπλακώνει περισσότερο. Νέα μέτρα, μέτρα, μέτρα για τη κάσα μας. Μαύρη δυστυχία.
Πότε θα φύγουνε αυτή τη φορά οι Γερμανοί;
Είχαν μπει τον Απρίλη του 1941.
Τριάμισι χρόνια.
Ακριβώς όσος χρόνος έχει περάσει από την υπογραφή του Α’ Μνημονίου.
Και δεν φαίνεται κανένα φως για απελευθέρωση.
Ούτε Ρόμελ, ούτε Μοντγκόμερι, ούτε απόβαση στη Νορμανδία.
Πόσο ζηλεύω τη μάνα μου και τον πατέρα μου, που άκουγαν BBC, που διάβαζαν παράνομο τύπο, που έλπιζαν, που έβλεπαν φως. Κάθε μέρα που περνούσε μεγάλωναν τα φτερά τους. Εφερνε πιο κοντά τη μέρα της απελευθέρωσης.
Τώρα κάθε μέρα που έρχεται μας ψυχοπλακώνει περισσότερο. Νέα μέτρα, μέτρα, μέτρα για τη κάσα μας. Μαύρη δυστυχία.
Πότε θα φύγουνε αυτή τη φορά οι Γερμανοί;
Που έφεραν τη ΛΕΗΛΑΣΙΑ του εθνικού
κεφαλαίου από την ακολουθουμένη από τους ΑΙΡΕΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΜΑΣ οικονομική
πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου