17 Ν

Και ήταν εκείνες οι πονηρές ημέρες που πάλι την πιάνανε την 17 Ν κι όλα ξέφευγε.  Μας είχαν καλέσει για Χριστουγεννιάτικο “ρεβεγιόν” σε ένα σπίτι σε κάτι κατσάβραχα στην Ηλιούπολη, αλλά δεν το βρίσκαμε.  Σκοτάδι, ανηφόρες, που και που κάνα σπίτι. Ψυχή στο δρόμο. Μέχρι που σ ένα στέγαστρο στάσης λεωφόρων βλέπουμε ένα ζευγάρι. Πλησιάζω, κατεβάζω το τζάμι

-Μήπως ξέρετε που είναι η 17 Νοέμβρη;

-Όχι, όχι. Απάντησαν κι οι δυό τρομαγμένοι.

Δεν είμαι σίγουρος αν κατάλαβαν  τι τους ρωτήσαμε.

Πιθανόν να μην ήξεραν καν ότι υπάρχει οδός 17 Νοέμβρη κάπου εκεί.

Είχα κι ένα φίλο τον Μάκη […], καθηγητή στα [...] του […].

Μας επισκεπτόταν τακτικά. Ερχόταν κάθε 5-6 μήνες για μερικές μέρεςστην Αθήνα.

Μέχρι που μια φοιτήτρια μου λέει:

-Εχετε προσέξει ότι όποτε έρχεται ο κ. Μάκης στην Αθήνα γίνεται και μια επίθεση της 17 Νοέμβρη;

Τα βάλαμε κάτω και είδαμε ότι οι τρεις τελευταίες του επισκέψεις συνέπιπταν με τις δραστηριότητες της 17 Ν.

Αμάν και μου μπήκανε ψύλλοι στ αυτιά. Και θυμήθηκα ότι πριν πολλά χρόνια μου είχε πει ότι στο στρατό ήταν στα όπλα και τα εκρηχτικά.

Δεν είπα τίποτα, αλλά μια μέρα έκανα  τη βλακεία μου.

Ηταν στα τελευταία της η οργάνωση και σε μια συζήτηση σε μια παρέα, τους είπα:

-Να με θυμηθείτε, μεγάλο πρόσωπο στη 17 Ν είναι κάποιος Μάκης. Την άλλη μέρα πιάσανε κάποιον Μάκη. Ο Σερίφης ήταν; Δεν θυμάμαι.

Τρελάθηκαν οι δικοί μου. 

Αντε να τους πείσεις τώρα ότι δεν είχα κάποια σχέση.

Θα αναρωτιούνται ακόμη αν τους έχουν πιάσει όλους.

Όπως κι εγώ καμιά φορά με το Μάκη.