Κινηματογράφος Απόλλωνας. Χειμώνας 1960.
Ο Κάκτος πιάνει το χεράκι της και στην οθόνη οι τίτλοι
και κάτι φανταστικές φλόγες.
16 χρονών, αυτή 14.
Αλλάξαμε τηλέφωνα σε κάτι μαθητικούς αγώνες στο Στάδιο.
Και με θυμάμαι αμέσως μετά σε ένα περίπτερο στο Σύνταγμα να ψάχνω στον τηλεφωνικό κατάλογο να
βρω το επώνυμο της και που μένει.
Τα βρήκα από το τηλέφωνο (2x294) εύκολα. . Ευτυχώς ήταν στα πρώτα γράμματα της
αλφαβήτου σε έναν κατάλογο που είχε δεν είχε 200 σελίδες. Αθήνα
1960.
Και τα χρόνια πέρασαν. Το πενταψήφιο τηλεφωνικό νούμερο
έγινε εξαψήφιο και μετά επταψήφιο.
Κάποτε σταμάτησαν να προσθέτουν ψηφία στα τηλέφωνα. Εκεί
περίπου σταματήσαμε κι εμείς να βλεπόμαστε.
Την είδα πριν από καμιά 15 χρόνια στο Αεροδρόμιο. Είχα
πάει να πάρω τον μικρό μου γιό, που σπούδαζε στη χώρα που δούλευε στην
πρεσβεία μας η δικιά μου.
-Γιάννη, γιός σου είναι;
Του την είχε πέσει στο αεροπλάνο η τεκνατζού.
Και ήταν τόσο αθώο το κοριτσάκι όταν της κρατούσα τα
χεράκια πάνω στο βελούδινο φορεματάκι της στο πιο κυριλέ σινεμά της Αθήνας του
1960
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου