Μια αιωνιότητα και μια μέρα

Παραλία Κόρθι στην Ανδρο.

Είχα πολύ καιρό να πιω τούρκικο καφέ ή ελληνικό όπως με διόρθωσε ο καφετζής και ήταν απόλαυση πρωί πρωί κάτω από ένα καλαίσθητο στέγαστρο δίπλα στη θάλασσα.

Κι ο ήλιος να πέφτει σε μια θάλασσα λάδι και να γίνεται χίλια κομμάτια, σκέτα ψήγματα χρυσού που τρεμοπαίζουν.

Κι ήταν και μια θεσπέσια μουσική που ακουγόταν, μάλλον από το μαγαζί της παραλίας.

Ε, θέλει πολύ να τη βρεις;

Θάλασσα, ήλιος, απαλή μουσική.

Και τι μουσική! Ελληνικά ορχηστικά κομμάτια, Καραΐνδρου και τέτοια.

-Ραδιόφωνο είναι; Τον ρωτάω,

-Ναι. CD. Μου απαντάει.

Δεν πειράζει. Αρκεί που έχει καλό γούστο.

-Ποιο CD;

-Ένα με Βιενέζικα.

Γαμώ την ατυχία μου!