Βούλα, Κούλα, Τούλα, Σούλα,κλπ

Γς είπε

3 Απριλίου, 2013 στις 13:41

36:
>Αλήθεια, τόσο χάλια ήσαν οι δικές σας;

Οι δικές μας, εκείνη την παλιά-παλιά εποχή απλώς δεν βλεπόντουσαν και ήταν και λίγες. Ασε που καθόντουσαν όλες μαζί στις πρώτες θέσεις. Φρίκη.
Ετσι η μια βόλτα απ την φιλοσοφική για αλλαγή αέρος ήταν επιβεβλημένη.

Όμως το είχε η μοίρα μου στις γκέλες.
Είχα πάει στο μάθημα του Γιάννη Θεοδωρακόπουλου και έπεσα σε μια από το Εθνικό Ωδείο που είχε τα ίδια φιλοσοφικά ενδιαφέροντα. Της την έπεσε ο Γς και το ίδιο απόγευμα της τηλεφώνησε στο σπίτι.
-Την Χχχούλα παρακαλώ.
-Δεν είναι εδώ (η μάνα της). Ποιος την ζητά;
-Δεν πειράζει θα ξαναπάρω.
Δεν ξαναπήρα. Με πήρε αυτή.
-Καλά πως ήξερες ότι ήμουν εγώ που σε ζήτησα;
-Ποιος άλλος να με έπαιρνε (και φυσικά δεν υπήρχε αναγνώριση κλήσεων εκείνη την εποχή).

Τρίχες! Ολο με μουρλές έμπλεκα. Αυτή εδώ έδινε διαφορετικό όνομα στον καθένα.
Ημουν απλώς μια αντιστοιχία στο κατάλογό της.

Σχολικές εκδρομές

Γς είπε

27 Σεπτεμβρίου, 2012 στις 01:21

33:
>Για τον πνιγμό που έλεγες:

Προσπαθούσα να ξεφύγω από μια εκδρομή που με είχαν προγραμματίσει (στη σύντομη θητεία μου στην Δευτ. Εκπαίδευση) όταν ήρθε ουρανοκατέβατος συνάδελφος να με παρακαλέσει να πάει στη θέση μου.

Τους πνίγηκε μαθητής και το έμαθαν από τις …εφημερίδες, την άλλη μέρα!

Χρόνια προσπαθούσαν να τρενάρουν τη Δίκη για να ξεχαστεί και να πέσουν στα μαλακά. Αναβολές, Δικηγόροι , κλπ κλπ.

 Τελικά η δίκη έγινε μια Δευτέρα της Κυριακής εκείνης που πνίγηκαν 6 κορίτσια με μια βάρκα στην Κρήτη σε Σχολική Εκδρομή.

Τους τσάκισαν οι δικαστές!

Πως τη γλύτωσα;

Το νυφικό

Αγγελος είπε

23 Δεκεμβρίου, 2012 στις 18:07

Τις νΥφάδες σου, Γς (20), να τις καλοδεχτείς, αλλά οι νΙφάδες ας μας λείπουν, καθώς σε πολλά σπίτια δεν έχουμε και θέρμανση! .

Γς είπε

23 Δεκεμβρίου, 2012 στις 20:12

Μπερδεύτηκα με τις λευκές νιφάδες και τις νυφάδες με τα λευκά νυφικά.

Και το είχε ταράξει στο "θα δούμε" το Μαράκι ο αρραβωνιάρης της, και ουδέν περί γάμου.
Κι όταν στη γιορτή της μας έκανε το τραπέζι ο πολλά βαρύς δικός της βρήκε τη σαλάτα ελαφρώς λυσσώδη.
-Πολύ αλάτι, ρε παιδί μου και είναι επικινδυνώδες. Κι η ζάχαρη ανθυγιεινώδης. Ότι είναι άσπρο κάνει κακό. Το αλάτι, η ζάχαρη και … και …
-Και το νυφικό! Του πέταξα

                           

Παπαρούνες

ΕΦΗ ΕΦΗ είπε

15 Ιανουαρίου, 2014 στις 01:19
Πριν λίγο επέστρεψα μετά από τετραήμερο στα πάτρια και μπήκα στο σημερινό ωραίο, από τα ωραιότερα, κομμάτι.

Δυο ποιητές που ερωτεύονται είναι πολύ σπουδαίο, δυναμίτης, θέμα για κάθε τέχνη,κάθε εποχή.

Οι ερωτευτικές αποστροφές, άμα είναι κι ‘ετσι καλογραμμένες (κι ας ξέρουμε και το αίσιο τέλος ;) ), έχουν την αναπόδραστη γοητεία μιας συστάδας από παπαρούνες σε μια στροφή. Ποιο βλέμμα γλιτώνει την ομορφιά τους;

Περιμένουμε τη συνέχεια.Δύσκολο να μην έχει βάσανα…

10.>>σε ζευγάρια με έναν τουλάχιστον Σαραντάκο

βασική η αρχή: “πες της το μ ένα βιβλίο ποίησης”.

[Το βιβλίο ποίησης έδιωξε το γιουκαλίλι που δεν είναι λουλούδι ίσως, αλλά χαβανέζικο μπαγλαμαδάκι]

Leonicos είπε

15 Ιανουαρίου, 2014 στις 18:47

Πάντως Έφη, με τις παπαρούνες στη στροφή…. έγραψες!

ΕΦΗ ΕΦΗ είπε

15 Ιανουαρίου, 2014 στις 19:32

 Οι παπαρούνες ήρθαν εύκολα, στην αναπόδραστη γοητεία κοντοστάθηκα. Να με πελεκάτε αν γράφω πιασάρικα, εξυπνακίστικα.

Γεώργιος Κατσιμίγκος

Με την καλλιγραφία δεν είχα και τόσο καλές σχέσεις.

Με την ορθογραφία όμως, κάπως καλύτερες.

Σε σημείο να βοηθώ τους συμμαθητές μου (Α’ ή Β’ τάξη).

Οχι όμως πως ήταν πάντα η επιτυχία εξασφαλισμένη:

Οπως μια μέρα:
Η δασκάλα υπαγορεύει τη φράση της ημέρας.

Κι όταν διορθώνει τα τετράδια ορθογραφίας διαβάζει στο τετράδιο του διπλανού μου:

“Ο ήλιος ανατέλλει από την Ανατολή”

Κάκτος Κακτόπουλος [Γς]

Γεώργιος Κατσιμίγκος

Ο Αρχιπλοίαρχος

Γς είπε

17 Ιανουαρίου, 2013 στις 13:01

254:
>Τεράστια εντύπωση μου έκαναν τα δρομολόγια των πλοίων χτες το πρωί

Χάος τότε (70ς ) με τα δρομολόγια. Είχα βάλει τα μπαγκάζια στο VW, τα πιτσιρίκια ταϊσμένα, ντυμένα και παρατεταγμένα έτοιμα για αναχώρηση.
Προσπαθούσα να μάθω αν θα έφευγε, πότε κι από ποιο σημείο το καράβι μας για Πάρο. Επαιρνα και ξανάπαιρνα το Λιμεναρχείο. Βούϊζε. Όταν καμιά φορά το έπιανα:
-Σας παρακαλώ τι ώρα φεύγει το Πάρος για την Πάρο;
-Μισό…
Και το ‘μισό’ γινόταν 1+2+3+4 λεπτά (του Πειραιά).
Φτου κι από την αρχή. Αρκετές φορές.

Μέχρι που …
-Αρχιπλοίαρχος Γεωργίου!
-Διατάξτε κύριε Αρχιπλοίαρχε.
-Τι ωρα φεύγει το Πάρος
-Το Πάρος στις …από την προβλήτα ... Ομως ... Κα .... και ... μπλα μπλα και μπλά.
-Καλώς!

Κάκτος-Ροφός

Το σημερινό όνειρο:

Ημουν λέει ψάρι. Τι ψάρι δεν θυμάμαι.

Ας πούμε ροφός. Αλλά κάκτος-ροφός. Πειραχτήρι δηλαδής.

Κι ήταν κι ένας ψαροντουφεκάς. Και καλά. Σιγά μην τον άφηνα έτσι.

Πήγαινα και του πασπάτευα το σωληνάκι με τον αέρα.

Στο τέλος του φράκαρα το μπαλάκι στη βαλβίδα. Κόντευε να πνιγεί.

Τα μάζεψε και έφυγε βρίζοντας. Τον αποχαιρέτησα γελώντας.

Κι εκεί που ήμουν αραχτός βλέπω να επιστρέφει με καμιά δεκαριά άλλους οπλισμένους ψαροντουφεκάδες.

Με είχαν μπανίσει κι ερχόντουσαν αργά αργά προς το μέρος μου.

Ελα όμως που είχα πει στη δικιά μου από βραδύς να με ξυπνήσει για να τελειώσω ένα κείμενο που έπρεπε να είχα στείλει από προχτές.

Και με ξύπνησε.

  

Ο Σιμόν Μπολιβάρ

Γιωργής Λασκαρίδης είπε

9 Ιανουαρίου, 2014 στις 00:52

Το Google ξεπέρασε τους πάντες και τα πάντα.
Μάθετε αμαθείς, εσείς!!!! Σαν σήμερα γεννήθηκε, πριν από 106 έτη, ο Σιμόν ντε Μποβουάρ.
Αμελέστατοι!

Γς είπε

9 Ιανουαρίου, 2014 στις 04:24

34:
>Ο Σιμόν ντε Μποβουάρ

Ο Γάλλος συγγραφέας, φιλόσοφος και φεμινιστής, σύντροφος της διάσημης υπαρξίστριας φιλοσόφου Jeanne-Pauline Sartre,

Το καραβάκι

Γς είπε

8 Ιανουαρίου, 2014 στις 20:02

Η τελετή έναρξης της Ελληνικής Προεδρίας στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κι οι δημοσιογράφοι της  Δημόσιας Τηλεόρασης, που είναι συνδεδεμένη με το Μέγαρο Μουσικής, σχολιάζουν:

-Ωραίο το σήμα της Ελληνικής Προεδρίας.
-Ναι, με το καραβάκι.
-Που συμβολίζει την Ελλάδα
-Και την πορεία της στην Ευρώπη

[που τα θαλάσσωσε, θα έλεγα εγώ]

Ο Ταξίαρχος

Γς είπε

16 Νοεμβρίου, 2012 στις 05:07

“Μια δραξ προδοτών εις τας Αθήνας”. Ετσι ξεκίνησε το λόγο του ο Ταξίαρχος κάπου στην Μακεδονία, που βολοδέρναμε στην Επιστράτευση χωρίς να ξέρουμε που θα καταλήξουμε. Η Χούντα είχε πέσει, ο Καραμανλής είχε επιστρέψει κι αυτός μας έλεγε εκεί στο Βορρά για προδότες στη Νότιο Ελλάδα .

Ανατρίχιασα με τη σκέψη ενός εμφυλίου και άρχισα να σκέφτομαι πως μπορώ να το σκάσω, προς τα Βουλγαρικά σύνορα.

Θυμάμαι το βράδυ που σταμάτησε η πολυήμερη πορεία μας από το Βόλο, στο Λαγκαδά. Φαινόταν ότι απομακρυνόταν το ενδεχόμενο να πάμε προς τον Εβρο για να μπούμε στην Τουρκία για να …πάρουμε και τη Πόλη.

Νύχτα και συγκαλεί το πρώτο του στρατιωτικό συμβούλιο. Μια ολάκληρη μεραρχία ήμασταν για. Η 12η θαρρώ. Μέσα λοιπόν στο σκοτάδι σε ένα ξέφωτο μιας δασωμένης περιοχής μακριά από τη πόλη, ανοίγονται τραπεζάκια εκστρατείας , λάμπες θυέλλης και σε μηδέν χρόνο όλο το επιτελείο είχε αναπτυχθεί σ ένα τεράστιο τετράγωνο περιμένοντας με αγωνία τις εντολές του Ταξίαρχου.

Πίσω από τα τραπεζάκια οι υπόλοιποι αξιωματικοί, στρατευμένοι και επιστρατευμένοι. Σιωπή απόλυτη. Κρίσιμες στιγμές. Ολοι περιμέναμε να ακούσουμε τι μας έμελε να πάθουμε ακόμα.
Δεν μιλούσε όμως για αρκετή ώρα. Μέχρι που τον ακούσαμε να λέει στους επιτελείς του:

-Και τώρα κύριοι, τι κάνουμε;
Και μετά πάλι σιωπή, λες και περίμενε απάντηση στο ρητορικό του ερώτημα.
Αγωνία.

Και σιγά μην άφηνε την ευκαιρία ο Κάκτος-Γουσου:
-Εγώ λέω να παραδοθούμε!
Με σταθερή, σίγουρη φωνή.

Πάγωσαν όλοι.

Καμάρι εγώ που τους καράφλιασα.

Σιωπή ασυρμάτου, που λένε. Ο χρόνος κυλούσε. Μέχρι που κάποιος πίσω πίσω γέλασε, μετά ένας δεύτερος, μετα, μετά όλοι. Με την καρδιά τους.

Το είχαμε ανάγκη από τη κούραση τις ταλαιπωρίες αυτής της γελοίας περιπέτειας.

Με πιάνει μετά ο φίλος μου εκεί Συνταγματάρχης Λινάρδος(;):
-Ρε συ, άμπωτες ξεμπερδέψουμε απ εδώ να πάς στη Μεγαλόχαρη μια λαμπάδα, που γλύτωσες απόψε. Είμαστε σε Κατάσταση Πολιορκίας, στρατιωτικός νόμος. Αν δεν άρχιζε να γελάει εκείνος, έτοιμος ήταν ο Ταξίαρχος να συγκαλέσει έκτακτο στρατοδικείο και με συνοπτικές διαδικασίες για πρόκληση ηττοπαθείας εν τω στρατεύματι κτλ κτλ να σε στήσει στον τοίχο για παραδειγματισμό.

Μπορεί και να είχε δίκιο.
Θα είχα μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Κι ο Σαραντάκος ένα ιστολόγιο, σαν των πολλών ανθρώπων τα ιστολόγια

Μπέης Τζαννετάκης

Γς είπε

18 Νοεμβρίου, 2012 στις 21:47

293:

>Από συνέντευξη του (αριστερού σύμφωνα με δήλωσή του) Σταμάτη Φασουλή

Φασουλής ε;
Ηταν κάποτε ο Βαλαβανίδης στου Τέλη (Μπριτζολάδικο στην Ευριπίδου).
Κινείται ανάμεσα στα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο και λίγο έλειψε να τσακωθεί με έναν από την παρέα μας που του έκοβε το δρόμο. Ευτυχώς όμως που έσπευσα να αποσοβήσω τον καυγά:
-Συγνώμη κύριε Φασουλή. Περάστε!

Δεν το έκανα επίτηδες. Τους μπέρδεψα.

Εκεί όμως που το έκανα επίτηδες (και έχω τύψεις ακόμα) ήταν με τον μακαρίτη Μπέη. Το Δήμαρχο.
Ανεβαίναμε στη Βασιλίσσης Σοφίας μεσημεριάτικα, πολύ κίνηση, όταν έκανε μια στραβοτιμονιά μπροστά μου. Κόβω δεξιά και κοιταζόμαστε. Χαμογελαστός, αναγνωρίσιμος. Του ανταποδίδω το χαμόγελο.
Ηταν λίγες μέρες πριν τις εκλογές που διεκδικούσε με αντίπαλο τον Τζαννετάκη το Δήμο Αθηναίων.
-Πως είστε κύριε Τζαννετάκη;

Μερικές φορές τότε, όταν δεν με έπαιρνε, έβαζα τον Τζαννετάκη να οδηγεί και μένα να του λέει:

 -Πως είστε κύριε Μπέη;

Μέριασε βράχε να διαβώ!

 

Γς είπε

29 Σεπτεμβρίου, 2012 στις 17:23

36:
>“Μέριασε βράχε νὰ διαβῶ!" τὸ κύμα ἀνδρειωμένο
λέγει στὴν πέτρα τοῦ γυαλοῦ θολό, μελανιασμένο.
Μέριασε, μὲς στὰ στήθη μου, ποὖσαν νεκρὰ καὶ κρύα,
μαῦρος βοριὰς ἐφώλιασε καὶ μαύρη τρικυμία”

Μου το είχε δώσει η δασκάλα Β’ ή Γ’ Δημοτικού για κάποια γιορτή.
Δεν το πήγαινα όμως καθόλου. Να παραστήσω το κύμα που μιλάει στο βράχo; Κι εκείνο το “μέριασε” που δεν ήξερα τι πάει να πει, που έπρεπε να το λέω και γκαρίζοντας;

Όχι δεν μου άρεσε. Τόσο, που όταν με φώναξαν να το απαγγείλω, σηκώθηκα και γράφοντας τους κανονικά, την κοπάνησα από την αίθουσα και με ψάχνανε.
60 χρόνια δεν ήθελα να το θυμάμαι και ήλθε τώρα η δικιά μας να μου ξυπνήσει μνήμες.
Ασε μας ρε συ κι ο Βαλαωρίτης σου (και η κυρα-Τέτοια η δασκάλα μου).

Leck mich im Ars

Γς είπε

27 Δεκεμβρίου, 2013 στις 20:48

59

>Ὅσον ἀφορᾶ τὰ σκατά, ὑπάρχει ἡ «σκατολογία», ποὺ ἡ ἀντίστοιχή της γαλλικὴ (scatologie) εἶναι λόγια καὶ ἀφορᾶ εἶδος λογοτεχνίας…

Περίπου είδος λογοτεχνίας στα γαλλικά. Ορος για διάφορα αστεία, στην ιατρική ψυχολογια μέχρι σεξουαλικές σκαστροφές, ούπς διαστροφές.
Και στα αγγλικά τα ίδια πρίπου.
Αλλά και κλάδος επιστημονικός. Και περιοδικά με αυτό το όνομα.

Και στη Μουσική. Η σκατολογία του Mozart. στα γραπτά του, επιστολές και στα κομμάτια του:

Mozart – “Leck mich im Ars

Εικάζεται

Γς είπε

23 Μαρτίου, 2013 στις 10:21

Καλημέρα
Δεν κολλάει πολύ με ένα σημερινό μεζεδάκι, αλλά το θυμήθηκα μιας και μου είχε κάνει εντύπωση πιτσιρικάς:

Η είδηση:

"Αρτιγέννητο βρέφος ευρέθη νεκρό εντός σφραγισμένου με σχοινί σάκου. Εικάζεται ότι πρόκειται περί εγκληματικής ενέργειας" !

Μα πως απέκλειαν το ενδεχόμενο να μπήκε μόνο του το βρέφος στο σάκο και με κάποιο τρόπο να είχε δέσει απ έξω το σχοινί.

Polaris, Ursa Minor και φιστίκια

Γς είπε

4 Ιανουαρίου, 2014 στις 17:09

46. > όπως άρκτος είναι η αρκούδα, αλλά κανείς δεν λέει ότι ο Πολικός Αστέρας είναι ο α’ του μικρού αρκουδιού.

Αρκούδα κι αρκουδιάρης και ποιος τον ξέρει πιά.

Μόλις τώρα τον θυμήθηκα.

Μπήκα στην κουζίνα και με ρώτησε η κυρά αν είναι έτοιμα τα φιστίκια που καβούρδιζε

Εβγαλε το ταψάκι απ τον φούρνο και το ταρακούνησε μπροστά μου για να ανακατευτούνε τα φιστίκια.

Κι εγώ; Αρχισα να χοροπηδάω σαν αρκούδα.

Σαν ντέφι μου φάνηκε το ταψάκι.

  

Ο γριός

Γς είπε

18 Οκτωβρίου, 2013 στις 18:56

Καλογρέζα,η καλόγρια, γραία και τέτοια και θυμήθηκα το γυφτάκι (κοριτσάκι) που ήθελε σώνει και καλά να αγοράσω τα λουλούδια που μας πρόσφερε σε μια ταβέρνα. Και για να το αποφύγω της λέω:

-Μα τι λες; να πάρω λουλούδια στη [τάχα μου] γυναίκα μου;

Με κοιτάζει, την κοιτάζει:
-Ντεν είναι γκινέκα σου!
-Γιατί;
-Είσαι πολύ γριός!

Είχε δίκιο. Ημουν πολύ “γριός” για να έχω μια τόσο νέα γυναίκα.

Η Μαρία

Πρν 40 ακριβώς χρόνια.

Δεν δουλεύαμε το Σάββατο. Όμως το Σάββατο για μένα ήταν η πιο κουραστική μέρα.

Ξεκίναγα από τα χαράματα για να πάω στη Λαμία και πέταγα 10 ώρες μάθημα, πρωί απόγευμα σε μια Ανωτέρα Σχολή Ηλεκτρονικών (πρόγονο των ΚΑΤΕ, ΤΕΙ).

Και είπα κάποτε να πάω από βραδύς. Βούτηξα την κυρά και το μωρό μας και σε 2 ώρες τρώγαμε τα κοντοσούβλια μας στην Πλατεία Λαού.

Και να πεις ότι το ξενοδοχείο που πήγαμε μετά ήταν ύποπτο; Καθόλου. Το καλύτερο της πόλης. Κι όμως…

Ξύπνησα κατά τις 5 πήρα τις σημειώσεις και κατέβηκα στο μπαρ να πιω καφέ και να προετοιμάσω τα μαθήματα.

Κι απάνω στην πρώτη γουλιά με πλησιάζει ένα μανουλομάνουλο και κάθεται στο τραπέζι μου.

-Καλημέρα. Τι κάνεις;

Μου έβαλε και χέρι!

Δηλαδή μου έπιασε το χέρι.

-Καλά ε;

Είχα πάθει την πλάκα μου.

Κι όσο που σκεφτόμουν ότι είχα επάνω την κυρά και το πιτσιρίκι μου…

Τι κάνουν τώρα;

Και ξαφνικά ο μπάρμαν:

-Μαρία! Δεν είναι ο κύριος!

Ο κύριος που είχε πάρει τηλέφωνο. Ότι έρχεται και …

Η κυρία Αργυρώ

Γς είπε

20 Φεβρουαρίου, 2013 στις 08:37

39:
Ε, δεν περίμενα να ακούσω και κάτι τέτοιο.
Πως λέμε, "Αντε να σε δει κάνας γιατρός, ρε" έτσι προχτές άκουσα εδώ μια άλλη βερσιόν της έκφρασης από δύο ζωηρούς έφηβους τρίτης ηλικίας.
Λογοφέρνανε για τα καλά. Και λέει ξαφνικά ο ένας:.
-Δεν είσαι καλά ρε. Δεν είσαι καθόλου καλά! Αντε πάγαινε ρε στην κυρά-Αργυρώ να σου γράψει κάνα φάρμακο!
Αργυρώ είναι η γραμματέας του γιατρού της γειτονιάς που γράφει και τα φάρμακα, που της λέει ο γιατρός στα βιβλιάρια των ασφαλισμένων.

Την είδα χτες το απόγευμα:
-Ω, η κυρία Αργυρώ, που δεν λέει το γω!
-Το λέω, το λέω!

Ο Καββαδίας στο Φόρεσταλ

Γς είπε

2 Ιανουαρίου, 2014 στις 15:36

>Σα 11 Γενέσιον Νικολάου Καββαδία του μαρκονιστή.

Πέθανε το 1975 στην Αθήνα και παρόλο που δεν το ήθελε, είχε μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες

θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων, 
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές, 
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Συμμετέχει στην αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ενώ στην περίοδο του Εμφυλίου, από το 1945 έως το 1946 τίθεται επικεφαλής του ΕΑΜ Λογοτεχνών – Ποιητών. Θέση όμως που θα εγκαταλείψει για να ξαναγυρίσει εκεί που νιώθει ελεύθερος, στα καράβια.

Κάποτε όμως ξαναγύρισε. Και (νομίζω ότι) τον είδα σε ένα φιλιστρίνι του χρόνου που άνοιξε ξαφνικά μπροστά μας. Πάνω σ ένα σιδερένιο αεροδρόμιο στον Πειραιά:

1959 και πήγε η ομάδα μας (των προσκόπων) να δούμε το Φόρεσταλ στο Φάληρο. Μας έβαλαν σε κάτι μεγάλες λάντζες, βενζινάκατους  και πλησιάμε το μεγάλο μαύρο τέρας.

Ανεβήκαμε και πάθαμε τη πλάκα μας. 3000 ναύτες, δεν ξέρω πόσα πατώματα και πόσα γιγάντια ασανσέρ που ανεβοκατέβαζαν αεροπλάνα στο κατάστρωμα. Μας ανέβασαν κι εκεί. Ένα σωστό αεροδρόμιο.

Μας είχανε κι ένα πρόχειρο μπουφέ και μας σερβίρισαν τα ναυτάκια σάντουιτς,  σοφτ ντρινκς, γάλα, κούκιζ και άλλες λιχουδιές.

Είχαμε ζαλιστεί από αυτά που βλέπαμε. Παρακολουθούσαμε την ξενάγηση στα έγκατα του πλοίου όταν ξαφνικά σ ένα διάδρομο άνοιξε ένα φιλιστρίνι και κάποιος έλληνας, επισκέπτης κι αυτός, μας λέει ήρεμα (για να μην τον υποπτευθούν τα τζονάκια) να προσέχουμε και να μην  εντυπωσιαζόμαστε από δαύτους. Είμαστε έλληνες πατριώτες κλπ.

Πρέπει να ήταν ναυτικός. Μπορεί και μαρκόνης.