Ο Ταξίαρχος

Γς είπε

16 Νοεμβρίου, 2012 στις 05:07

“Μια δραξ προδοτών εις τας Αθήνας”. Ετσι ξεκίνησε το λόγο του ο Ταξίαρχος κάπου στην Μακεδονία, που βολοδέρναμε στην Επιστράτευση χωρίς να ξέρουμε που θα καταλήξουμε. Η Χούντα είχε πέσει, ο Καραμανλής είχε επιστρέψει κι αυτός μας έλεγε εκεί στο Βορρά για προδότες στη Νότιο Ελλάδα .

Ανατρίχιασα με τη σκέψη ενός εμφυλίου και άρχισα να σκέφτομαι πως μπορώ να το σκάσω, προς τα Βουλγαρικά σύνορα.

Θυμάμαι το βράδυ που σταμάτησε η πολυήμερη πορεία μας από το Βόλο, στο Λαγκαδά. Φαινόταν ότι απομακρυνόταν το ενδεχόμενο να πάμε προς τον Εβρο για να μπούμε στην Τουρκία για να …πάρουμε και τη Πόλη.

Νύχτα και συγκαλεί το πρώτο του στρατιωτικό συμβούλιο. Μια ολάκληρη μεραρχία ήμασταν για. Η 12η θαρρώ. Μέσα λοιπόν στο σκοτάδι σε ένα ξέφωτο μιας δασωμένης περιοχής μακριά από τη πόλη, ανοίγονται τραπεζάκια εκστρατείας , λάμπες θυέλλης και σε μηδέν χρόνο όλο το επιτελείο είχε αναπτυχθεί σ ένα τεράστιο τετράγωνο περιμένοντας με αγωνία τις εντολές του Ταξίαρχου.

Πίσω από τα τραπεζάκια οι υπόλοιποι αξιωματικοί, στρατευμένοι και επιστρατευμένοι. Σιωπή απόλυτη. Κρίσιμες στιγμές. Ολοι περιμέναμε να ακούσουμε τι μας έμελε να πάθουμε ακόμα.
Δεν μιλούσε όμως για αρκετή ώρα. Μέχρι που τον ακούσαμε να λέει στους επιτελείς του:

-Και τώρα κύριοι, τι κάνουμε;
Και μετά πάλι σιωπή, λες και περίμενε απάντηση στο ρητορικό του ερώτημα.
Αγωνία.

Και σιγά μην άφηνε την ευκαιρία ο Κάκτος-Γουσου:
-Εγώ λέω να παραδοθούμε!
Με σταθερή, σίγουρη φωνή.

Πάγωσαν όλοι.

Καμάρι εγώ που τους καράφλιασα.

Σιωπή ασυρμάτου, που λένε. Ο χρόνος κυλούσε. Μέχρι που κάποιος πίσω πίσω γέλασε, μετά ένας δεύτερος, μετα, μετά όλοι. Με την καρδιά τους.

Το είχαμε ανάγκη από τη κούραση τις ταλαιπωρίες αυτής της γελοίας περιπέτειας.

Με πιάνει μετά ο φίλος μου εκεί Συνταγματάρχης Λινάρδος(;):
-Ρε συ, άμπωτες ξεμπερδέψουμε απ εδώ να πάς στη Μεγαλόχαρη μια λαμπάδα, που γλύτωσες απόψε. Είμαστε σε Κατάσταση Πολιορκίας, στρατιωτικός νόμος. Αν δεν άρχιζε να γελάει εκείνος, έτοιμος ήταν ο Ταξίαρχος να συγκαλέσει έκτακτο στρατοδικείο και με συνοπτικές διαδικασίες για πρόκληση ηττοπαθείας εν τω στρατεύματι κτλ κτλ να σε στήσει στον τοίχο για παραδειγματισμό.

Μπορεί και να είχε δίκιο.
Θα είχα μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Κι ο Σαραντάκος ένα ιστολόγιο, σαν των πολλών ανθρώπων τα ιστολόγια