>του
Πρώτου Νεκροταφείου. Αυτή η γειτνίαση, που απετέλει μια διαρκή υπόμνηση της
ματαιότητος των ανθρωπίνων
Σιγά μη
σκέπτεσαι τη ματαιότητα των ανθρωπίνων όταν είσαι 15 χρονών και … ερωτευμένος.
Οσο κι αν
γειτνιάζεις με νεκροταφείο. Το Πρώτο Νεκροταφείο. Τον τοίχο του Πρώτου
Νεκροταφείου!
Από τότε
που μας έκανε τσακωτούς η μάνα της η ζωή μας είχε γίνει πατίνι.
Αυστηρός
αποκλεισμός. Την πήγαινε σχολείο και την έφερνε. Και μετά έβγαινε περιπολία στο
μπαλκόνι για κατόπτευση του χώρου και εντοπισμού του Κάκτου.
Ο χώρος
ήταν ένα μικρό παρκάκι απέναντι σπ το σπίτι, στο κάτω μέρος του νεκροταφείου προς
το Μετς.
Αργά το
βράδυ πήγαινα στο πόστο μου. Καθόμουν σ ένα πεζούλι στον τοίχο και περίμενα
μέχρι να σβήσουν τα φώτα στο σπίτι της δικιάς μου. Μέχρι να κοιμηθούν οι γονείς της. Απ εκεί και μετά η πόρτα της
θα άνοιγε και θα έκλεινε με προσοχή για να ανοίξει η πόρτα του Παραδείσου εκεί
δίπλα στο τοίχο του νεκροταφείου.
Και ξαφνικά
μια νύχτα έγινα μούσκεμα σε χρόνο μηδέν. Κοκάλωσα. Αγαλμα. Με ταρακούνησε να
συνέλθω, αλλά εγώ είχα πεθάνει. Όταν μες στο σκοτάδι η μία από τις τρεις “νεκροκεφαλές” πάνω στον τοίχο αποσύρθηκε.
Τότε κατάλαβα,
ότι υπάρχουν και νυχτοφύλακες. Μπανιστιρτζήδες νυχτοφύλακες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου