Αστεράκια

Αχ τι μου ήρθε πάλι.

Στη βεράντα. Τα απίθανα εκείνα βράδια με τα παιδιά.
Ο μεσαίος μου ο Νίκος μου πηγαινοέρχεται κοιτάζοντας το φεγγάρι. Κατάλαβα τι τον απασχολούσε. Ετσι όταν ήταν από το πίσω μέρος της βεράντας του φώναξα:

 -Νίκο φέρε το φεγγάρι από εδώ. Ετρεξε λαχανιασμένος:

 –Αλήθεια εγώ το πήγα πίσω;

Και το αστέρι μου, μια άλλη φορά:
Στη βεράντα πάλι. Κοιτάζει τα άστρα μια νύχτα χωρίς φεγγάρι.

–Μπαμπά, έχεις κάνα κουτάκι;

-Τι κουτάκι;

-Ένα κουτάκι, τόσο (μου έδειξε με τα χέρια της, περίπου σπιρτόκουτο).

 -Τι να το κάνεις;

-Να βάλω τα αστεράκια.

Το αστέρι μου, που λέγαμε.