Η πρώτη ταινία που είχα δει.
1949, πέντε χρονών με τη
θειά μου στο ΜΟΝ ΣΙΝΕ, αργότερα ΜΑΡΙΑΝΑ, σήμερα μια μικρή τριγωνική
πλατεία-παρτέρι (Κύπρου-Κολοκοτρώνη-Τσαλδάρη στο Βύρωνα).
Πόσο μου είχε κάνει εντύπωση η πτώση της πρωταγωνίστριας
από το βράχο, τον κόκκινο βράχο.
Την έτρεξα και πήγα στο τέλος και ξαναείδα τη σκηνή.
64 χρόνια μετά.
Ανατρίχιασα όπως τότε. Κι ας έχουν περάσει 67 χρόνια από τη δική μου πτώση σε κάτι
ανάλογα βράχια ενός γκρεμού στο Βύρωνα.
2 σχόλια:
Και δεν ξαναπάς να κάνεις μια βουτιά, κυρ Γιάννη; ας βρμίσει λίγο παραπάνω η θάλασσα, να ξεβρομίσει παραπάνω ο τόπος!
Θα στείλουμε ένα μεγάλο μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα στην Ε.
Ευχαριστώ Τζών
Δημοσίευση σχολίου