1946 Νταμαροσκοτωμένος

Caktos

to LeTemps2

Πριν από 3 χρόνια πήγα στην παλιά μου γειτονιά, στο πατρικό μου σπίτι που ζούσαν η πρώην γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ετοιμαζόμασταν για την τελετή της εξόδιου ακολουθίας, όταν η κόρη μου αποφάσισε ότι προλαβαίνω να πάω να κουρευτώ. Τι να κάνω και γω, τρέχω στην πλατεία στο κουρείο του Φώτη του Λούκα, όπου διαπιστώνω ότι μετά 40 τόσα χρόνια ο φίλος μου ο Φώτης (γεροντάκι πια) ούτε πήρε χαμπάρι ποιος είμαι. Βιαζόμουν όμως και δεν ήταν ώρες για κουβέντα. Το άσχημο ήταν ότι το μαγαζί ήταν γεμάτο από πελάτες οπότε τους παρακάλεσα να μου παραχωρήσουν την σειρά τους διότι σε μια ώρα άρχιζε η κηδεία της γυναίκας μου. Δεν αναγνώριζα κανέναν αλλά τους είπα ποιος είμαι: Ο Γιάννης ο έτσι ο αλλιώς..Τίποτα. Δεν με θυμόντουσαν. Ένα γεροντάκι όμως σηκώθηκε, ήρθε κοντά μου με κοίταξε και με αγκάλιασε: Εισαι ο Γιάννης, ο Νταμαροσκοτωμένος!

Μια ζωή αυτό ήταν το παρατσούκλι μου διότι σε ηλικία ενάμισι χρόνων, ξέφυγα από τα χέρια της ξαδέλφης μου (της του.. ακόμη για διάφορους λόγους, δεν έχω μάθει) και έπεσα στο γκρεμό των λατομείων του Βύρωνα. Εφημερίδα της εποχής έγραφε. Νήπιο εσώθη ως εκ θαύματος.

Με πήγαν σε κακή κατάσταση στον Ευαγγελισμό.

Δεν θυμάμαι την πτώση

Κι όμως θυμάμαι το ασανσέρ. Την πίεση από το ξεκίνημα του.

Κι ακόμα τα φώτα στο χειρουργείο και την ώρα που με νάρκωναν.