1948 Σωκράτης

Caktos to LeTemps2

Ορφανός από τον πόλεμο. 17-18 χρονών, είχε μόνο έναν αδελφό που πολέμαγε. Με ποια μεριά στον εμφύλιο, δεν ξέρω κι ούτε έχει σημασία. Ηταν βοηθός του πατέρα μου στο Λεωφορείο που πήγαινε Αθήνα Γιάννενα. Τρεις μέρες κρατούσε τότε το ταξίδι πήγαινε-έλα. Όμως με τις πολεμικές επιχειρήσεις συχνά κρατούσε περισσότερο.

Τα γράμματα του αδελφού του ερχόντουσαν στην διεύθυνση μας και θυμάμαι πόσο χαιρόταν η μητέρα μου όταν τα έφερνε ο ταχυδρόμος, Με το που έφτανε ο Σωκράτης το καταλάβαινε από το χαρούμενο πρόσωπο της.

4 χρονών τότε έβλεπα το Σωκράτη να ανοίγει το γράμμα βιαστικά και μετά να το διαβάζει ευτυχισμένος. Χαιρόμουν με τη χαρά του.

Όμως ήρθε η μαύρη μέρα που η μαμά δεν είχε κάτι να του δώσει. Τον θυμάμαι να μπαίνει μέσα και να ρωτάει την κυρα Νίτσα: Δεν έχει έρθει κάτι έ;

Τον έβλεπα να δακρύζει και να κοιτάζει στο πουθενά. Και λυπόμουν πολύ, πάρα πολύ.

Αυτό έγινε αρκετές φορές μέχρι που το πήρε απόφαση. Ο ορφανός Σωκράτης μας μάλλον είχε χάσε και τον αδελφό του.

Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς συνέβαινε, αλλά ήμουν σίγουρος ότι αν εύρισκε, όταν έρθει ένα χαρτί από τον αδελφό του τότε θα ξαναχαρεί.

Και αρχίζω με μανία να μαζεύω ότι χαρτί εύρισκα. Σίγουρα τα περισσότερα πρέπει να ήταν προκηρύξεις της ταραγμένης τότε εποχής. Τα έβαζα το ένα πάνω στοό το άλλο και περίμενα με ανηπομονησία την μέρα που θα ερχόταν ο πατέρας μου με τον Σωκράτη. Μόλις ησυχάζανε πήγαινα με τα χαρτιά μου και του τα έδειχνα ένα-ένα: 

- Είναι αυτό; Είναι ετούτο; Κι αυτό;

Ο καημένος μου χαμογέλαγε και μου εξηγούσε τι ήταν το καθένα.

Δεν θα το πιστέψετε. Στην προσπάθειά μου να βρω αυτό που περίμενε ο Σωκράτης έμαθα να ξεχωρίζω το ΕΑΜ από το ΚΚΕ κλπ, τα γράμματα. Λίγο ακόμα με βοήθησε ο Σωκράτης και ξαφνικά έμαθα να διαβάζω.

Γλυκε μου Σωκράτη, με τις ώρες μίλαγες με ένα νήπιο 4 χρονών. Πόσα δεν έμαθα από σένα.

Και κάποτε, ποιος ξέρει τι ιστορίες μου έλεγε, τον ρώτησα: Και τώρα πόσο είμαστε; Τι είμαστε; Πόσο είναι;

Και μου απάντησε 1948!

Σκεφτόμουν πολύ καιρό αυτό το νούμερο, το λέγαμε το έγραφα… Δεν είχα καταλάβει ότι εκείνη τη στιγμή ήταν η αρχή του (όμορφου) τέλους της ζωής μου.