Η Μάρθα Καραγιάννη

Ενας συνταξιούχος μπορεί να δουλεύει και να χαζεύει.  Δουλεύω στον αριστερό υπολογιστή και μου κάνει παρέα η τηλεόραση στην οθόνη του άλλου.  Παρέα; Συνήθισα πια να μην εκνευρίζομαι και κόβω τη φωνή όταν το ζάπινγ αποβαίνει άκαρπο. Οπως τώρα. Μεγάλωσε πια η ηθοποιός που βλέπω.

-Πόσο είναι η Καραγιάννη;

-Κάτσε να δω.

Ψάχνει η κυρά που «δουλεύει» κι αυτή στο δικό της PC στο δωμάτιο της.

-Η Βικι[πίντια] λέει ότι σου ρίχνει 5 χρόνια.

-Τι λες ρε παιδί μου. Νόμιζα ότι ήταν μικρότερή μου.

Και θυμήθηκα τον κ. Σαρή που τον είδα τις προάλλες όταν κατέβηκα στο γιατρό στο ισόγειο για να γράψω τις ινσουλίνες μου και τα της πίεσης στο βιβλιάριό μου. Μας έκανε Αστρονομία στο πανεπιστήμιο. Πριν΄50 χρόνια.

-Τι κάνετε.

Κι αυτός;

Τα γνωστά. Όπως κάνω κι εγώ όταν με χαιρετάει κάποιος που δεν ξέρω από πού με θυμάται.

Συμμαθητής; Από το στρατό; Μαθητής μου; Κάνω πως  τον θυμήθηκα και τον ρωτάω αν βλέπει κανένα απ τα παιδιά και τέτοια, μπας και μου πετάξει κάτι που θα με βοηθήσει να εντοπίσω από πού γνωριζόμαστε.

Το ίδιο και στην αίθουσα αναμονής του γιατρού.

Βλέπουν όλοι τον κύριο που παρά το «Ω, τι κάνετε αγαπητέ» να προσπαθεί να καταλάβει από πού ξεφύτρωσα. Και εδώ πετάγεται η κυρία Αργυρώ [που λέει το ρο]  η γραμματέας του γιατρού:

-Φοιτητής σας, κύριε Γιάννη;

-Καθηγητής μου!

Μικροφέρνει; Μεγαλοφέρνω; Ποιος ξέρει;

Πάντως τότε που  είχα δει την Μάρθα νόμισα ότι ήταν μικρότερή μου.

1980. Αγόραζε γλάστρες, φυτά και χώματα σ ένα λουλουδάδικο.

-Ελα δω! Βάλε αυτά τα τσουβαλάκια χώμα στο αυτοκίνητο έξω.

-Α, ξέρετε, δεν είμαι του μαγαζιού. Πελάτης είμαι κι εγώ!

-Το ξέρω. Πήγαινε τα!

-Βρε άντε και (μπιπ)!

Θα μπορούσα να της είχα κάνει τη χάρη και να της ζητούσα και αυτόγραφο.