13

     Λόγω τιμής νηπιαγωγείο πήγαινα όταν γυρίζοντας από εκεί με την Μαρία πήγαμε δίπλα σε κάτι βραχάκια  και για πρώτη φορά έκανα συγκριτική ανατομία γενετικών οργάνων. Και ξαφνικά εισέβαλε ο αδελφός της. Μεγάλος 7-8 χρονών αυτός. Μας έκανε τσακωτούς και με τιμώρησε αμέσως. Πήρε την τσάντα μου και έβγαλε τις σχίζες. Κάτι πολύχρωμα ξυλάκια που είχαμε για να μαθαίνουμε τις πράξεις. Πρόσθεση αφαίρεση και τέτοια. Πήρε λοιπόν τις σχίζες και τις έσπασε. Τις έκοψε στη μέση όπως σπάμε τα μακαρόνια πριν τα ρίξουμε στην κατσαρόλα να βράσουν.

Την ποινή που μου επέβαλε τη θεώρησα εξόχως υπερβολική και γι αυτό καθόλου δεν στεναχωρήθηκα όταν μετά καμιά δεκαριά χρόνια τον έπιανε η αστυνομία για κλοπές και άλλες συναφείς δραστηριότητες. 
Από την άλλη η Μαρία είχε πιάσει δουλειά ως πωλήτρια σε Αγίου Μάρκου μεριά και με καμάρι μου έλεγε τι δώρα εξασφάλιζε από κυρίους μιας κάποιας ηλικίας που εκτιμούσαν ανάλογα τις περιποιήσεις της.  Βάδιζε σταθερά στα ίχνη της μεγαλύτερης αδελφής της. 

Υπήρχε και μια μήτηρ, αλλά και ένας Μήτσος με παχύ μουστάκι, μανάβης που πέρναγε με τη σούστα του και έβγαινε η κυρά Λένη να ψωνίσει τάχα μου. Την έπιασα να του δίνει ένα μασούρι λεφτά χωρίς ν πάρει  ούτε μία μελιτζάνα.

Κι ήρθε και ένα παιδί, της Μαρίας από το πουθενά, από τον κρίνο και το κράτησε. Ηταν από κάποιον που της πούλησε αγάπη, για να τη στείλει στο Μπερούτ, που ήταν τότε της μοδός.

Α, κι ο πάτερ φαμίλιας. Τον έβλεπα στο καφενείο να παίζει χαρτιά. Σοβαρός. Στον κόσμο του όμως. Με τη γραβατίτσα του, το καπελάκι του. Τζέντελμαν. Είχε τώρα να θρέψει και το εγγόνι του. Και να καταπιεί και τα σχόλια της γειτονιάς εκείνης της εποχής.

Κι εδώ κολλάει το 13. 
Το δεκατριάρι του ΠροΠο. Που δεν ήταν 13άρι, αλλά δωδεκάρι τότε.

Ένα βράδυ που είχε πιεί ξεσήκωσε όλη τη γειτονιά.

Φώναζε ότι είχε κερδίσει στο ΠροΠό.

Φασαρία κακό. Ηρθε το Α’ Βοηθειών και τον πήρε.  Εγώ τουλάχιστον δεν τον ξαναείδα.

Λυτρώθηκε.

Από: Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία