Η Πόπη

Όχι δεν είναι η Πόπη της φωτογραφίας. Αυτή γεννήθηκε τη νύχτα που ξεκίνησαν τα τάνκς του Πατακού για να μας σώσουν. Ηταν δεν ήταν ενός έτους. Μόλις μάθαινε να μπουσουλάει, να μιλάει και ίσως να μην κάνει το πιπί της πάνω της.

Πάντως και η Πόπη που σας λέω ήταν θεοκόμματος.

Την είδα μες στο λεωφορείο και τρελάθηκα.  Σηκώθηκε να κατέβει στη στάση της και σε μηδέν χρόνο τα οπτικά σινιάλα των ματιών μας με διάταξαν ότι είμαι σε διατεταγμένη υπηρεσία και έπρεπε να κατέβω κι εγώ.

Μόνο που φοβόταν. Φοβόταν πολύ τη μάνα της. Ετρεμε  κοτζάμ γυναίκα, μην μας δει κανείς και της το πει.  Γι αυτό συναντιόμασταν τηρώντας όλους τους κανόνες προφύλαξης (αεροπορία βάλλεστε!)   σε ένα κοντινό πάρκο-δασάκι τα βράδια που ήμουν ελεύθερος από την αεροπορία που υπηρετούσα.

Και ήρθε η ημέρα που έλεγε το τραγούδι ότι θα έρθει (λε ζουρ ου λα πλυί βιαντρά) κι ήταν βροχή δυνατή και δεν κρατιόταν, (ελ, ε μουά οσί) και με πήγε σπίτι της. Με χίλιες προφυλάξεις, στη μονοκατοικία που έμενε με τη μάνα της. 

Ετρεμε απ το φόβο της. Εγώ γελούσα. Ε ρε πλάκα που θα είχε να ξυπνούσε η μάνα της.
Ακουσα μάλιστα και το ροχαλητό της από ένα δωμάτιο όταν περνούσαμε από το χωλ πηγαίνοντας στο πλησταριό της αυλής. 
Για καλό και για κακό γύρισα στο οφ τον γενικό διακόπτη και ξεβίδωσα ελαφρώς και την γενική ασφάλεια στον ηλεκτρικό πίνακα. Ετσι θα είχα όλη την άνεση να ντυθώ και να φύγω σαν κύριος σε περίπτωση που ξυπνούσε η μάνα της και σακουλευόταν  την δουλειά.

Και μου δίνει κάποτε το τηλέφωνο μιας φίλης της που θα ήταν εκεί για να την ειδοποιήσω αν θα έβγαινα εκείνο το απόγευμα απ το Τατόϊ.

Και πήρα. Και το σήκωσε η μάνα της φίλης της. Και ζήτησα την δεσποινίδα Πόπη. Και μου είπε “την κυρία Πόπη”.  
Και ήρθε η Πόπη και της είπα:
-Γιατί ρε συ, σε λέει αυτή "κυρία”;
-Θα σου εξηγήσω.

Δεν μου εξήγησε. Πρόλαβα κι έμαθα. 
Η μάνα της ήταν ο άντρας της!
Και ήταν και χασάπης, ένας γεροδεμένος χασάπης (αλήθεια λέω). Και δεν τα άντεχε τα κέρατα κι από καιρό ήθελε να πάρει διαζύγιο από την κατά συρροή μοιχαλίδα.

Και το διαζύγιο τότε για τέτοιες περιπτώσεις έβγαινε μόνο με ένα τρόπο. Ηταν η εποχή που η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα.  Στο άρθρο 286 του Ποινικού Κώδικα προβλεπόταν ποινή ενός έτους για τους μοιχούς.

Οι δράστες έπρεπε να συλληφθούν επ' αυτοφώρω για να στοιχειοθετηθεί ευκολότερα η κατηγορία, γι' αυτό συνέβαιναν κωμικοτραγικές σκηνές κατά τη διαπίστωση του εγκλήματος.
Το τραγικότερο όμως ήταν ότι πολλές φορές ο δράστης έτρωγε ξύλο, πολύ ξύλο, ώστε να παραμείνει τσίτσιδος (και αναίσθητος συνήθως) μέχρι την έλευση των αστυνομικών οργάνων, μαρτύρων κλπ.

Κι όσο σκέφτομαι ότι εκείνο το βράδυ, μόλις θα άκουγα να χαρχαλεύει η “μάνα“ της,  θα σηκωνόμουν  μες  το σκοτάδι, θα ντυνόμουν με το πάσο μου και θα της έλεγα :

-Συγνώμη μαντάμ μπορώ να περάσω;