6 Ιουλίου, 2013 στις 23:38
59, 62:
Γατιά απ τη μια, σκυλιά απ την άλλη και ούτε λέξη για
πουλιά. Για πουλιά που πετάνε, καλέ!
Για περιστέρια. Πότε θα μιλήσω για τον αλήτη, τον κλέφτη,
το λαμόγιο, το λάθος της φύσης. Για τον περίστερο, ίσως και περιστέρα, λέω που
λυμαίνεται το Γς-Περιστερομαιευτήριο.
Εχουμε γεμίσει περιστέρες κλώσες. Στην αρχή ήταν μόνο
μία. Την λυπήθηκα και της άλλαζα κάθε μέρα νεράκι και της έβαζα σποράκια και
τέτοια.
Και μου το ‘λεγε η κυρά “Να δεις που θα διαδοθεί ότι εδώ τα
προσέχουμε, κι ότι έχουμε καλό σιτηρέσιο”.
Κι έτσι κι έγινε. Δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια συρροή περιστερομάνων.
Κλωσούνε τα αυγά. Εκκολάπτονται τα πιτσουνάκια. Πάνε και τους
βρίσκουν τροφή. Τα ταΐζουν και τελικά κάποια μέρα εξαφανίζονται.
Δεν θυμάμαι ποιας γέννας ήταν αυτό το περιστέρι, το λάθος
της φύσης. Δεν έφυγε. Εκατσε και έκανε παρέα στις περιστέρες που
κλωσούσαν.
Ακουγα τις φωνές των νεοσσών και της μάνας τους όταν τα
τάιζε, χαμός. Όταν όμως πήγα κοντά είδα ότι τη μεγαλύτερη φασαρία την έκανε αυτός
ο αλήτης. Ηθελε να ταϊστεί πρώτος!
Αυτό το κάνει συνέχεια κοτζάμ περίστερος τώρα πια.
Δεν ξέρω τι να κάνω με δαύτον. Μου έρχεται να τον βουτήξω
και να τον καρυδώσω έτσι που έρχεται κοντά μου, όταν ασχολούμαι με τα φυτά μου.
Εχει γίνει πια κατοικίδιο.
Τι να τον κάνω;
Γς είπε