Com a camisa do Leônico

Leonicos said

20 Ιουλίου, 2014 at 09:47

>Φυσικά αδιάβαστος. Ενώ ο Γς τα διαβάζει πρώτα. Γι’ αυτό όλοι τον θεωρούν καλύτερο από μένα. Ακόμα και η γυναίκα μου, επειδή δεν τον ξέρει.

Είσαι σίγουρος;

Η Σωτήρης

Γς said

20 Ιουλίου, 2014 at 10:01

>και τις φάρσες που του έκαναν στη φιλολογική παρέα

-Σωτήρης, ντου γιου γουόντ το μπη μάι γκέρλ;

Βρήκε τον άνθρωπο (Κάκτο) να ρωτήσει ο Γιουγκοσλάβος ανθρωπολόγος για το πως λένε την όμορφη Ελληνίδα αρχαιολόγο 

Το τηλεκοντρόλ

Γς said

22 Ιουλίου, 2014 at 04:49

Τώρα εγώ κατά λάθος βρίσκομαι εδώ.

Μια χαρά ήμουν στον κόσμο μου, τον ονειρεμένο. Δεν θυμάμαι τι όνειρο έβλεπα, αλλά πρέπει να την είχα καταβρει.
Μέχρι που ποιος ξέρει πως με το χέρι, τον ώμο, το πηγούνι πάτησα το τηλεκοντρόλ που κοιμόταν κι αυτό κάπου δίπλα μου στα σεντόνια.
Κι άρχισε να φωνάζει η σαραντάρα Τιβί μου απέναντι.
Και να πεις ότι ξύπνησα; Δεν ξέρω για πόση ώρα είχε εισβάλει στα όνειρά μου μέχρι να μου τα χαλάσει και να ξυπνήσω. Πήγα προς τα ιδιαίτερα ενδιαιτήματα της γυναικός μου, όπου κι εκεί μονίμως μια άλλη σαραντάρα είναι μονίμως ξεχασμένη ανοιχτή τέτοιες ώρες [αλλά που μόλις ακούγεται].
Είμαστε τελικά μια πολύ τηλεοπτικόπληκτη οικογένεια [ο καλύτερος πελάτης της Digea απ τον Υμηττό, που δεν μας καταγράφει κι η RBG ονείρων].

Και θυμήθηκα που κάποτε σαν να έβλεπα και σκηνές από τα όνειρα προσεχώς:
“Τη Δευτέρα ο Κάκτος σε νέες περιπέτειες”

Καλημέρα

Ξενοδοχείο ΑΛΣ

Κάρυστος απόγευμα και στην παραλία ένα καλαίσθητο κιόσκι με πανέμορφο περιεχόμενο.

-Τι πουλάτε εσείς;

-Πληροφορίες.

-Μισό κιλό πληροφορίες, λοιπόν.

Γελάκια.

-Κι εγώ θέλω. Εν α κιλό!

Γυρίζω να τον δω και είπα να δώσω τόπο στην οργή, που μου την έσπασε.

-Αλς, του λέω. Και του δείχνω το ξενοδοχείο πίσω του.

-Αλς. Ο Ομηρικός γιαλός.

-Του Μπαμπινιώτη, μου λέει.

-Ναι.

Και την κάνω με ελαφριά πηδηματάκια που πήρε θάρρος, τώρα που με ρούμπωσε.  

Το αγγούρι

Γς said

30 Ιουλίου, 2014 at 15:53

65:
>Στὴν ἰταλικὴ γλῶσσα ὑπάρχει μιὰ τρομερὴ σύγχιση μὲ τὸ καρπούζ, τὸ πεπόνι καὶ τὸ ἀγγούρι

Και μας είχε ζαλίσει το 60 η Ελένη η Βλάχου με τις ανταποκρίσεις της από τους Ολυμπιακούς της Ρώμης.
Οπου πήγαινε “αγγούρι” της λέγανε.

[Αουγγούρι-συγχαρητήρια για τον Ολυμπιονίκη διάδοχο Κωνσταντίνο. Εκείνον της Βουγιουκλάκης. Γιου νόου]

Η Φιλιππινέζα

Ηλεφούφουτος said

30 Ιουλίου, 2014 at 17:14

> Μόνο σε εκλεχτά μανάβικα όπως αυτό της Καθημερινής:

“Η κ. Αλεξίου δήλωσε μόλις ανέβηκε επί σκηνής πως «είμαστε όλοι καθαρίστριες» – η ασυμφωνία του γένους του «όλοι» με τις «καθαρίστριες» δείχνει πως μπροστά στις ανάγκες του αγώνα, η γλώσσα υποκλίνεται ακόμη κι όταν τρώει σφαλιάρες.”

Εντάξει για τον αγώνα των καθαριστριών ήτανε.
Αφορούσε όλους, άνδρες και γυναίκες.

Φορούσε κι ένα γάντι καθαρίστριας επί τούτου.

Και θυμήθηκα σε ένα σεμινάριο στην Ιατρική ο Κώστας Κριμπάς απεκάλεσε μια συνάδελφο. φιλικά, Φιλιππινέζα [δεν ξέρω ποιας παράταξης].

Εμφανίστηκε λοιπόν κι αυτή ντυμένη Φιλιππινέζα οικιακή βοηθός με όλα τα ντεσού της, φόρμα, καπέλο, ποδίτσα γιακαδάκι και ένα εντυπωσιακό ξεσκονιστήρι που έκλεψε όλη την παράσταση, ουπς, την ομιλία της.

Το ξυλάγγουρο

Alexis said

30 Ιουλίου, 2014 at 18:41

#0: “γριά το μεσοχείμωνο ξυλάγγουρο ζητούσε” την ξέρω εγώ την παροιμία, αγνοώ όμως τι ακριβώς είναι το ξυλάγγουρο.

Ποικιλία πεπονιού [κι ας μοιάζει με αγγούρι], το αντζούρι.
[της παροιμίας δεν ξέρω, αλλά υπόθετο, ούπς, υποθέτω]

Εcballium elaterium

Γς said

31 Ιουλίου, 2014 at 00:33

152:

Οσοι δεν έζησαν την περιπέτεια της πικραγγουριάςστις αρχές της δεκαετίας του 50 δεν ξέρουν τι είναι λαϊκή υστερία.

Θυμάμαι ότι εξαφανίστηκαν οι θάμνοι στους λόφους του Βύρωνα από στίφη Αθηναίων για της θεραπευτικές τους ιδιότητες, ιδίως κατά του καρκίνου.

Ολη η Ελλάδα είχε γεμίσει “καρκινοπαθείς” που θεραπεύτηκαν πίνοντας πικρό αφέψημα από ρίζες πικραγγουριάς.

Και δεν ήταν μόνο οι διάφοροι καρκίνοι. Ηταν το φάρμακο για πάσα νόσο.

Μεγαλύτερη μαλακία κι απ το νερό του Καματερού.

Και δεν ήταν που είχαν γεμίσει τα σπίτια της γειτονιάς με τσουβάλια ξεριζωμένες πικραγγουριές, ήταν που οι μανάδες μας προσπάθησαν να μας δώσουν και πεντάπικρο ζουμί από βρασμένες ρίζες για πρωινό.

Μα πόσα χρόνια πάνε που η κυρά μου με τη φίλη της τη Μαρίνα έφτιαχναν την φραπεδιά της Αννας Δρούζα από φύλλα ελιάς;

Η Δόκτωρ Φραγκεσάιν.

Αυτή ήταν που θα μου έπαιρνε αίμα κάθε μισή ώρα, πέντε έξι φορές, όσο θα διαρκούσε το γκλούκος τόλερανς τεστ, η καμπύλη ζαχάρεως δηλαδή. Ετσι μου την είπαν και έτσι αποδείχτηκε ότι ήταν.

Νεαρή μαύρη νοσοκόμα, που όπως κατάλαβα μάθαινε να κάνει αιμοληψίες στις φλέβες μου. Αποτέλεσμα τα μελανιασμένα μου μπράτσα.

Με βλέπει την άλλη μέρα ο Γουέσαν Λι στο πανεπιστήμιο και με ρωτάει τι είναι αυτά τα σημάδια.

Εκανα ότι ντράπηκα και του εκμυστηρεύτηκα ότι έκανα χρήση ουσιών και ως πρωτάρης ταλαιπώρησα τις φλέβες μου.

Εγινε έξαλλος.

-Ιτ γουίλ κιλ γιου! Έσκυψα το κεφάλι και άκουγα τις νουθεσίες του.

Και δεν ήταν ότι εμπιστευτικά είπα στους άλλους το καλαμπούρι που του έκανα. Ηταν κι αυτός που εμπιστευτικά τους είχε ανακοινώσει την εμπλοκή μου με τα ναρκωτικά.

Ετσι ήταν απόλαυση τις επόμενες μέρες όταν με πλησίαζε και εξέταζε με τρόπο τα σημάδια στα μπράτσα μου κάνοντας νόημα στους άλλους ότι όλα βαίνουν καλώς, οι οποίοι με τη σειρά τους με διαβεβαίωναν ότι και η κατάστασή του επίσης ομαλοποιείτο.

Το πεπόνι

Γς said

30 Ιουλίου, 2014 at 16:08

Και ήταν Αύγουστος του 1949 [65 χρόνια πίσω!] στην κατασκήνωση του Δήμου Βύρωνα στην Πεντέλη.

Βράδυ και μετά το φαγητό μας έφεραν και μια φέτα [φετούλα] πεπόνι. Την φάγαμε και μετά ριχτήκαμε στη φλούδα. Την κάναμε διαφανή…

Κι όλο λέγαμε να είχαμε κι άλλο. Μια φέτα πιο μεγάλη.
Σαν, σαν…

-Σαν το φεγγάρι! Είπε ο Κάκτος.
Κι όλοι κοίταξαν στον ουρανό, το χορταστικό μισοφέγγαρο ;)

Πάρ’τα, μωρή άρρωστη!

Γς said

28 Ιουλίου, 2014 at 19:32

124:

>με το επιφώνημα «πάρ’τα, μωρή άρρωστη!»

Ταύτα λαβείν, μωρή νοσούσα.

Και περίμενα κάποιον στην είσοδο της σχολής όταν βλέπω έναν νεαρό να μοιράζει κάτι διαφημιστικά στους φοιτητές. Να μοιράζει; Προσπαθούσε αλλά ντρεπόταν. Δίσταζε. Πρωτάρης.

Και να μια φοιτήτρια, την βλέπει, παίρνει βαθιά ανάσα και της απλώνει το χέρι του με τα έντυπα.

Τον κοιτάζει απαξιωτικά εκείνη και κάνει έναν ελιγμό για να τον αποφύγει.

Αμάν το δόλιο,. Τραβήχτηκε πίσω κατακόκκινος, ντροπιασμένος.

-Ελα δω ρε! Τον αιφνιδίασα. Τον τέλειωσα.

-Ελα δω να σου δείξω πως πρέπει να τα πασάρεις.

-Επρεπε να της κάνεις έτσι. [ Η χειρονομία με τα δάχτυλα στα χείλια, που σημαίνει "Για έλα δω να σου πω"].

-Κι όταν έρθει της τα χώνεις λέγοντας:

"Πάρ’τα, μωρή άρρωστη!"

Τον έφτιαξα...

Οι πινέζες

Ε, τι Κάκτος θα ήμουν αν δεν είχα και την ανάλογη συλλογή κάκτων. 

Είναι μερικές χιλιάδες (καλά διαβάσατε) που είναι παντού εδώ και τα φροντίζω σχεδόν καθημερινά.

Πριν από λίγο όμως έγινα έξαλλος. Τα πήρα! Στο κρανίο που λένε.

Ανανέωνα μερικά κακτοειδή με αυτά που είχα πάρει χτες από το Merlin Leroy στο αεροδρόμιο.

Κι έπεσα πάνω σ ένα περίεργο φυτό με κίτρινα στρογγυλά άνθη. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο φυτό. 

Το παρατηρώ και τι βλέπω; 

Τα άνθη είναι πινέζες που τις έχουν καρφώσει στα φύλλα!

Δεν ξέρω αλλά νοιώθω πολύ προσβεβλημένος. 

Σαν να με φτύσανε.  

Και καλά εμένα. 

Το όμορφο φυτό όμως, γιατί;

Είδες η ΔΕΗ;

Κι ήταν και το αδελφάκι μου άρτι αφιχθέν εκ Παρισίων με το τελευταίο του πτυχίο της Εκόλ Σουπεριέρ ντ Ελεκτρισιτέ.

Ηταν και φυσικός και προσπάθησα να τον βάλω στη Φυσική στο Πανεπιστήμιο μας αλλά οι συνάδελφοι τον γραδάρισαν ότι ήταν πολύ κομμούνα [και δεν το είχα παρατηρήσει].

Τελικά βρέθηκε στη ΔΕΗ σ ένα τμήμα που άρχισε αμέσως … τις μελέτες. Και μια μέρα τον φώναξε ο διευθυντής.

 -Κύριε αδελφέ του Κάκτου συγχαρητήρια. Όμως θα ήθελα να σας επιστήσω την προσοχή στο ενδεχόμενο να μας αναθέσουν την υλοποίηση κάποιας από τις μελέτες σας.

Αγανακτισμένος με πήρε τηλέφωνο.

-Ακούς εκεί. Δεν έπιασα κι εγώ όλη μέρα μολύβι. Και την επομένη [ότι δεν έπιασε μολύβι]. Και για κάνα μήνα αραιότερα βέβαια [ότι δεν έπιασε μολύβι – στυλό, μπικ τεσπα]

Α, μια μελέτη από αυτές που είχε κάνει ήταν για την ευστάθεια του δικτύου, όπου αποδείκνυε ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα γενικού μπλακ-άυτ αν τεθούν εκτός λειτουργίας κάποιες συγκεκριμένες μονάδες. Πρότεινε μάλιστα μερικά σχετικά μέτρα.

Και όντως συνέβη το γενικό αυτό μπλακ άουτ, πριν 35 χρόνια, όταν έπεσε ο σταθμός “Kαρδιά” Πτολεμαΐδας. Μέσα στο γενικό σκότος τον παίρνω τηλέφωνο.

 - Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός τού ανθρώπου!. Να πάρεις τη μελέτη σου και να τους την τρίψεις στη μούρη.

-Ετσι και πεις πουθενά ότι έχω κάνει τέτοια μελέτη. Θα σφαχτούμε!

Είχε ήδη εγκλιματιστεί πλήρως στο πνεύμα της ΔΕΗ.

Ιπποκράτειος Ορκος.

Και θυμηθήκαμε με τον Ηλία την εισήγησή του σ εκείνο το συνέδριο, που μίλησε και η Ειρήνη, η θεούσα κυρά μου,  για τους εξελικτικούς που συμβαίνει να είναι και βαθειά θρησκευόμενοι. Εγώ προσπάθησα να πω μερικά πράγματα για τον ευφυή σχεδιασμό, που μάλλον για την εξάπλωση των Μογγόλων εξελήφθη.

Αν όμως κάτι έχει μείνει από εκείνο το συνέδριο ήταν ο ιατροδικαστής, ο καθηγητής  Σαμουήλ Ντούγκου. Κι όχι βέβαια μόνο γιατί μας γύρισε σε όλη τη γκουρμέ και γλυκιά Θεσσαλονίκη (μέχρι και τρίγωνα Πανοράματος μας φίλεψε για το ταξίδι της επιστροφής). Ηταν για τη μάχη που έδωσε στο ντιμπέϊτ που προέκυψε από τις θέσεις που υποστήριξαν κάτι Βέλγοι σχετικά με τον Ορκο του Ιπποκράτη.
Κι ήταν τόσο συγκινητικό να τους βάζει στην θέση τους ένας Ελληνας Κενυάτης Ιατρός!
Και μετά είπαμε για τη Σοφία που σχολίασε στη λίστα τα περί αλλαγής του όρκου στην Τουρκία με όρκο στον Αλάχ από κάποιο πρύτανη.

Και να ξανά μανά περί του όρκου. Και κάποτε το εξαντλήσαμε και τελείωσε το επισκεπτήριο και έμεινα μόνος με το μικρό λάπτοπ που μου άφησε η κόρη μου. Προσπαθώ να ενεργοποιήσω την σύνδεση με το στικάκι, όταν ήρθε να με βοηθήσει ένας άλλος τρόφιμος της Καρδιολογικής.

-Μπράβο. Ευχαριστώ. Κάποια σχέση μ αυτά;
-Όχι, μουσικός είμαι.

Και ρίχνει το όνομά του στο Γκούγκλ.
Θωμάς Μπακαλάκος - Ιπποκράτειος Όρκος (Ηρώδειο)

[Ξανά μανά]

Καλοκαίρι και καταχνιά.

Καλοκαίρι και καταχνιά.

Ζέστη και κάπνα. Από τα κάρβουνα. Δεν έχει να κάνει με τον Τένεσι Ουίλιαμς. Αλλά με τον  Ασλάν.

Κοίτα σύμπτωση τώρα. Κάπου έγραφα τις προάλλες για αυτόν, τον ταμία του Σάββα του Αρμένη στο Μοναστηράκι, στη γειτονιά των Μπαιρακτάρη, Θασνάση κλπ. 

Αρμένης κι αυτός,  είχε στήσει το τραπεζάκι του με την ταμειακή του, σε ένα παράθυρο στη γωνία του μαγαζιού στην Μητροπόλεως με το στενάκι της Καλίππου..

Ουρά οι αλλοδαποί τουρίστες κι οι ιθαγενείς περίμεναν να πάρουν την απόδειξη για να περάσουν στους γύρους για τα περαιτέρω, σουβλάκι με ή χωρίς τα διάφορα.

Κι έγραφα για μια μέρα καύσωνα, καιγόταν η Αθήνα, που περνάω από κει και τι να δώ;

Ο ταμίας με το τραπεζάκι του και την ταμειακή του στο παράθυρο, αλλά από την έξω μεριά για να αντέξει. Κι η ουρά να περνάει απ την άλλη μεριά του παραθύρου,  μέσα απ το καμίνι του μαγαζιού.

Και ξαφνικά, να οι σκηνές της καταδίωξης του Μαζιώτη στην τηλεόραση, όπως τις κατέγραψε η κάμερα του μαγαζιού. Μέσα απ το παράθυρο.

Catskill Mountains

Κι ο Κώστας ο γείτονάς μου στο δωμάτιο της Καρδιολογικής διαβάζει Stewart (Does God Play Dice?).

- Χάος; Του λέω.

Με κοιτάζει απορημένος.

-Σι, έιτς, έι, όου, ες.

-Α, Κέιος!

Παίζει ή δεν παίζει ζάρια ο θεός; Και να ο Αϊνστάιν και να ο Χόκινγκ και να κι η περί Θεού αυταπάτη του Ντόκινς.

Φανατικός άθεος ο Κώστας μας. Αθεος; Αγνωστικιστής; Αθρησκος;

Θα τον έψαχνα, αλλά με πρόλαβε.

Μου λέει για την Μέρλιν. Την Αγία Μέρλιν.

Κοντά πενήντα χρόνια στην Αμερική. Στη Νέα Υόρκη. Μανχάταν και μετά πάνω στα βουνά, τα Κατσκιλ. Με τη φάρμα του τα ζωάκια του και την γυναίκα του την Μέρλιν.

Εβραία και στέρφα μετά από μια εγχείρηση. Η γυναίκα της ζωής του.

-Δεν την έθαψα θρησκευτικά. Την έκαψα.

Τα πούλησε όλα και πριν έρθει πάλι στην πατρίδα, πήγε σε μια μικρή λιμνούλα κει πάνω στα βουνά και σκόρπισε τη στάχτη της. 
Και μου περιγράφει πως η Αγία Μέρλιν απλώθηκε σ όλη τη λίμνη. 
Δακρυσμένος 

Το κροκοδειλάκι

Γς είπε

2 Ιουλίου, 2013 στις 12:31

Περί κροκοδείλου:
Ανένδοτος ο δικός μας.
Βρε τι του λέγαμε τα αιτήματά μας, ότι είχαμε δίκιο, ότι πρέπει να μας δώσει μια ευκαιρία, ότι, ότι …
Τίποτα. Οπότε τον πλησιάζω και δείχνοντας τη μπλούζα του, του λέω:
-Κάντε το για το κροκοδειλάκι σας!
Προσπάθησε να κρατηθεί, άλλα έσκασε στα γέλια.
Τελικά τα βρήκαμε.
-Μπράβο Γς
Ναι. Φόραγε μπλουζάκι Λα Κοστ

Σύρμα!

Η λέξη "σύρμα" έχει καταγραφεί ως συνθηματική που σηματοδοτεί κίνδυνο, άρα προτροπή για επαγρύπνηση, φυγή κ.λπ.

Κι ο Τσιφόρος λέει στα Παιδιά της Πιάτσας:

 "Κι άμα λάχαινε πάλι να του φάνε το μπαγιόκο κανενός κορόιδου, κοίταζε ψηλά ο Στέλιος κι έλεγε 'αμάν το σύρμα' και κοίταζε και το κορόιδο ψηλά, και τότες έβρισκε την ευκαιρία και το΄βαζε στα πόδια ο Στέλιος με τα κερδισμένα και από κει λένε 'σύρμα' τον κίνδυνο οι μάγκες."

Όχι βέβαια απ τον Στέλιο αλλά απ το “αμάν το σύρμα”, που πέφτει, ή που θα πέσει.

-Σύρμα! Λέγαμε πιτσιρίκια κι όπου φύγει φύγει, όταν καταλαβαίναμε ότι υπήρχε κάποιος κίνδυνος.¨

Το λέγαμε τότε όταν έσκαγε μύτη ο πολιτσ(ι)μάνος, η κυρά Μαρία με την παντόφλα για να πιάσει το γιο της, ο κυρ Μηνάς για να μας βουτήξει τη μπάλα κοκ

Να λοιπόν πως βγήκε το “Σύρμα”:

 Είναι από τα χρόνια εκείνα που άρχισε να κατανέμεται το ηλεκτρικό με σύρματα σε ξύλινες κολώνες στην Αθήνα.

Ηταν τέτοιος ο φόβος των Αθηναίων για τα θανατηφόρα ηλεκτροφόρα σύρματα που ούτε θέλανε να τα πλησιάσουν.
Φυσικά δεν ήταν και λίγα τα ατυχήματα από ηλεκτροπληξία από τα σύρματα αυτά που κοβόντουσαν ή έπεφταν από τους μονωτήρες στις κολώνες.

Περνούσαν [αν περνούσαν] με δέος κάτω από αυτά και αρκούσε ένα “Πέφτει το σύρμα” για να γίνει χαμός. Σύρμα και εξαφανιζόλ!

 Απορώ πως δεν αναφέρεται πουθενά [όσο έψαξα], σήμερα

Στην εποχή μου [κάπου στη μέση της ιστορίας του ηλεκτρισμού στην Αθήνα] όλοι το ήξεραν.

Το είχα διαβάσει κιόλας [στο Θησαυρό της μάνας μου] το 1950

Το Αγιος Γεώργιος

Γς είπε

22 Ιουνίου, 2014 στις 02:43

Τι εποχή κι εκείνη;
Με την ψυχή στο στόμα να προσπαθείς να χαράξεις πορεία.
Τώρα όλα ζάχαρη. Με το GPS. Το Ιντερνετ τους.
Με το Skype συνέχεια, σπίτι, παιδιά, κυρά και αίσθημα.

Καμιά φορά άκουγα το Ράδιο Αθήνα στα βραχέα.
-Ακούω Αγιος Γεώργιος!
-Θέλω να με συνδέσετε με το σπίτι μου τηλ. 86384…
-Μισό, Αγιος Γεώργιος. Αναμείνατε.
Ντριν, Ντριν.
-Εμπρός.
-Ομιλείτε με “Αγιος Γεώργιος”
-Σσσ, σκάσε. ο άντρας μου.

Η γέφυρα του ποταμού Κβάι

Γς είπε

23 Ιουνίου, 2014 στις 08:49

1958. Κι είχα φορέσει τα καλά μου και πήγαμε να δούμε στο χειμερινό Παλλάς στην Υμηττού στο Παγκράτι την Γέφυρα του ποταμού Κβάι.

Ναι είχα βάλει και ένα στυλό στο εσωτερικό τσεπάκι του σακακιού μου.
Φόραγα κι ένα άσπρο πουκάμισο, όταν μπήκαμε.
[Μπλέ όταν βγήκαμε]

Το κουνούπι

Γς είπε

1 Νοεμβρίου, 2012 στις 12:05

57:
Τα κουνούπια έχουν μια φοβερή ικανότητα να αντιλαμβάνονται τις διαφορές στην πίεση του αέρα.

Η κυρά μου όμως τα έχει ταράξει γιατί τα πλησιάζει με την παλάμη της στα μουλωχτά στο τοίχο που είναι αραγμένα και γκαζώνει στους 4-5 πόντους.
Προχτές μόλις ξύπνησα τη βλέπω να εξαφανίζει ένα που μου ρούφαγε το αίμα όλη τη νύχτα.
-Βρε γιατί το σκότωσες αυτό;
-Κι εσένα τι σε νοιάζει;
-Αίμα μου ήτανε γμτ…

Μουσαφήρηδες

Γς είπε

4 Ιουλίου, 2014 στις 19:23

Στον Τηλεοπτικό Alpha (ειδήσεις τώρα)
Δείχνει ομάδες παράνομων μεταναστών, άρτι αφιχθέντων.

Ρωτάνε έναν:
-Γουέν ντιντ γιου καμ του Γκρις;
-Τζαστ τουμόροου