Πράσινα άλογα

Γς είπε

8 Δεκεμβρίου, 2012 στις 14:20

>κάποιος χρησιμοποίησε τη γνωστή έκφραση “και πράσινα άλογα”

Και κάποια πράσινα άλογα πρέπει να σε ευγνωμονούν που απομυθοποίησες αυτό το «πράσσειν άλογα» Με τη διαφορά ότι δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα κανένα πράσινο άλογο.

Εγώ πάντως έχω δει ένα πράσινο γαϊδουράκι!
Ο Θανάσης Παπαγεωργίου ήταν συμφοιτητής μου. (ο ένας από τους τρεις αδελφικούς μου φίλους που αυτοκτόνησαν και που με περιμένουν 40 τόσα χρόνια. Στη μαύρη κόλαση βέβαια, την αλανιάρα). Σπουδαίος ζωγράφος επίσης. Ξημεροβραδιαζόμασταν στη Καλλιδρομίου, κάτω από το διαμέρισμα του Ξαρχάκου, που παραπονιόταν ότι κάναμε πολύ φασαρία και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί.
Πάντως τον αφήσαμε να γράψει την ‘Απονη ζωή’ και ‘Στις Ακρόπολης τα μέρη’.
Στοιχειωμένη γειτονιά. Ασιμος και τέτοια, αργότερα βέβαια.

Επεσε απ το μπαλκόνι, μπρος τα μάτια μας, όπως είχε ανακοινώσει ανήμερα των 27ων γενεθλίων του. Ας είναι, έχω τόσα πολλά να πω για τον Θανάση.

Ο Θανάσης λοιπόν είχε ζωγραφίσει ένα σπουδαίο έργο. Έναν πράσινο γαϊδαράκο που είχε γυρισμένα τα οπίσθια του και σε κοίταζε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο.
Ηταν για μένα που μελετούσα το Λόου ντοζ εφέκτ, ακτινοβολώντας σπόρια φασίολου βουλγκάρις στο Δημόκριτο, που θα φωτοσυνθέταν περισσότερο από τα κανονικά φασόλια.
Ο Θανάσης μας όμως έβλεπε μακριά στο μέλλον. Σε μεταφορά γονιδίων. Σε ένα πράσινο γαϊδουράκι που φωτοσυνθέτει.