Η δικαστική επιμελητρια

Γς said

1 Οκτωβρίου, 2014 at 17:44

30:
>Δικαστικός κλητήρας είσαι???

Και μου ήρθε δικέ μου μια νεαρή δικαστική επιμελητρια για να μου επιδώσει μια κλήση προς ανάκριση για κάποια υπόθεση.
Ωραίο μανούλι, αλλά γκαστρωμένο.

Υπέγραψα τα χαρτιά και την ευχαρίστησα, όταν πετάχτηκε η κυριούλα δίπλα της:

-Είμαι η μαμά της. Την συνοδεύω για να την προσέχω μην πάθει τίποτα.

-Δεν νομίζετε ότι είναι λίγο αργά μαντάμ;

Και της δείχνω την κοιλίτσα της κόρης της

Γιαγιάδες

Γς said

28 Σεπτεμβρίου, 2014 at 03:36

332:
>όλα τα παιδάκια, αλλά και ενήλικες (γιαγιάδες, π.χ.)

-Για στάσου.
Και βάζει το χέρι της να μου φτιάξει το γιακά του πουκαμίσου μου που ήταν στραβοπατημένος απ το σακάκι.

Κι όπως ήμασταν καθισμένοι σηκώθηκε λίγο και μου πέρασε και το άλλο χέρι της στον υπόλοιπο γιακά πίσω απ το λαιμό μου. Σαν να μ αγκάλιαζε.

-Να έρθω εγώ από πάνω μωρή;

Και μου ήρθε να το βουτήξω και να το ρουφήξω, όπως τότε. Πριν 55 χρόνια.

Και πιο δίπλα τα παιδιά μας [και τα εγκόνια της]

Σ ένα γάμο χτες

Διάλυμα ολίγων λεπτών

Γς said

27 Σεπτεμβρίου, 2014 at 05:50

Ο στεγνοκαθαριστής μου έκλεισε χτες νωρίς το απόγευμα το μαγαζί του, στις 7, και δεν μπόρεσα να πάρω το κουστουμάκι μου.
Και πρέπει να είμαι τώρα το πρωί στο γάμο (και βαφτίσια) της κολλητής της κόρης μου (που είναι και κουμπάρα) στον Λουμπαρδιάρη.

Και πάω δίπλα σε ένα φωτοτυπικό και ζητάω ένα χαρτί για να αφήσω ένα σημείωμα στον εξαφανισμένο καθαριστή.
Και μου δίνει ένα κομματάκι χαρτιού που ούτε τηλέφωνο δεν μπορούσες να σημειώσεις.
Το έγραψα με μικρά γραμματάκια για να χωρέσει και το έδωσα στην υπάλληλό του να μου το μεγεθύνει σε μια κόλα Α4.

-Πόσο κάνει.
-10 λεπτά. Λέει ο τύπος.

Αδειάζω τη τσέπη μου:

-Ω, γμτ. Είναι 9 λεπτά. Να σου οφείλω ένα λεπτό;
-Μα τι λέτε κύριε!

[και νόμισα ότι εννοούσε, “Μα τι λέτε τώρα; Για ένα σεντ;” , Αμ δε]

-Σας ζητήσαμε 10 λεπτά και μας δίνεται 9;
-Σοβαρολογείτε;
-Ναι!
-Δεν μπορώ να το πάρω με 9;
-Όχι!

Του έδωσα ένα εικοσάρικο και μου μέτρησε 19 ευρό και 90 λεπτά.
Γυρίζοντας σπίτι το έλεγα στον φίλο μου τον Παναγιώτη στο μαγαζί του, που άνοιξε το ταμείο του και μου έδωσε μια χούφτα σέντσια.

-Πήγαινε του τα!
Τα πήγα στον τύπο και του τα πέταξα στον μπάγκο του:

-Πάρε να’χεις!

Και θα το επαναλαμβάνω κάθε φορά που θα έχω αρκετά λεπτά του ευρό στην τσέπη μου.

Το τοστ

Γς said

25 Σεπτεμβρίου, 2014 at 13:12

Διάλειμμα:

Πιτσιρικάς έγραφα κάπου τα λάθη μου:
Το ασανσέρ που χάλασε [πάταγα ισόγειο, ενώ ήμουν στο ισόγειο],
Η ξυριστική μηχανή που δεν ξύριζε! [δεν είχα βάλει λεπίδα-ξυράφι].
Κοκ.

Τώρα μου προέκυψε κι η τοστιέρα που δεν κλείνει:
Πέρασα το πρωί και μύριζε τοστ.
Φτου! Την βλέπω κλειστή και στην τάση (αναμμένη). Την ανοίγω και γυρίζω τον σουίτς οφφ.
Α, και βρίζω την κυρά [που φταίει].

Τώρα, έφτιαξα ένα τόστ και πάω να κλείσω την τοστιέρα, που δεν έκλεινε γιατί είχε από κάτω το χτεσινό [καρβουδισμένο] τοστ, που ξέχασα και δεν έφαγα…

[Α, χτυπάει ο χρονοδιακόπτης, δεν την ξαναπατάω! Πάω για το τοστ]

Ιαπωνικός αφαλός

Γς said

7 Οκτώβριος, 2019 στις 17:18

Και το γιαπωνέζικο μ@υνί

Μπορείς άνετα στην Ιαπωνία να πεις σε κάποιον:

-Της μάνας σου το μ@υνί

Εδώ θα σφαζόμασταν. Εκεί δεν τρέχει τίποτα. Είναι σαν να του είπες “Της μητρός σου η κνήμη, η πλάτη ή ο αγκώνας ”.

Μακριά όμως από τον αφαλό!

There are explicit terms for sex and for body parts, crude as well as clinical, but they are descriptive rather than insulting.

Oh, one exception. One of the meanest things one Japanese child can say to another is: «Omaeno kaa-chan debeso.» That means: «Your mom’s belly button sticks out.»

https://www.nytimes.com/1995/09/24/magazine/on-language-too-polite-for-words.html

Ο Σκάρος

Γς said

21 Σεπτεμβρίου, 2014 at 21:28

48:
Cronopiusa με έστειλες με το ΣΚΑΡΟ!

Τον έβαζε τακτικά ο πατέρας μου [από τη Λάκκα Σούλι].

Το ακούω κι ανατριχιάζω.

Στο ίδιο πικάπ μας έβαζε Ντόιτσε Γκράμοφον, Γιόχαν Στράους, Μπετόβεν και τέτοια.

Αργότερα, σαν μεγαλώσαμε και φύγαμε, έχοντας κάνει το καθήκον του, έγινε γιεγιές!

Μάτσο τα δισκάκια με Beatles, Bob Dylan και Elvis Presley.

Κατίνες

Γς said

25 Νοεμβρίου, 2012 at 18:30

64:
Κάπου διάβασα (εκεί που μας έστειλες με το λίκνο σου) ότι το ‘Κατίνα’ άρχισε μετά το 70.
Νομίζω ότι είχε αρχίσει πολύ πρωτύτερα να …ενοχοποιείται το όνομα γενικώς.
Θυμάμαι τέλη της δεκαετίας του 50 που πήγα στο καινούργιο σπίτι της θειάς μου στον Ερυθρό και άρχισα να φωνάζω να μου ανοίξει.
-Θεία, Θεία Κατίνα, εγώ είμαι ο Κάκτος, άνοιξε.
Εντρομη με βάζει μέσα και μου είπε να μη την ξαναφωνάξω “Κατίνα” στην καινούργια γειτονιά της, αλλά “Καίτη”.

Η Σοφία

Δεν την έλεγαν Σοφία. Σοφία την βάφτισα εγώ. Κι αυτό για να μην ακούει το πραγματικό όνομά της όταν την σχολιάζαμε στην οικογένεια στα ελληνικά, που κάτι ψιλοκαταλάβαινε.

Είχε μάθει ότι θα ερχόταν κάποιος έλληνας και όταν πήγα ήρθε και στάθηκε μπροστά μου μου χαμογέλασε, υποκλίθηκε «ιαπωνικά» και άρχισε να μου μιλάει, αργά και σχεδόν τραγουδιστά.

Της είπα ότι δεν ξέρω ιαπωνέζικα και μου απάντησε ότι απορεί που δεν την καταλαβαίνω, αφού μου μιλούσε στα Ελληνικά!

Σττα Ελληνικά;  Και δεν καταλάβαινα τίποτα. Όχι τόσο γιατί ήταν στα αρχαία ελληνικά αλλά γιατί μίλαγε με εράσμιο προφορά.

Εγινε κολλητή μας μόνο και μόνο [λέω τώρα] για τη γλώσσα μας που είχε σπουδάσει και τόσο αγαπούσε.

Ka-ma-ki

Γς said

17 Σεπτεμβρίου, 2014 at 16:20

83:

Βιετναμέζα, Γιαπωνέζα και τα ΕΕΑ [Ελληνικά Εκτακτης Ανάγκης] του Κάκτου:

Ο Κάκτος φοιτητής με μια γιαπωνέζα στην Ακρόπολη. Είχαμε σκαρφαλώσει κάπου και άκουσα να λένε στον (αστυ)φύλακα που μας φώναζε στα Αγγλικά να προσέξουμε: “Ελληνας είναι αυτός”.

-Ελληνας είστε κύριε;

Πάγωσα. Ο Παττακός είχε βγάλει μια πανταχούσα εκείνες τις ημέρες ότι θα φυλακίζονται τα καμάκια.

Του απαντάω σε γνήσια ελληνοαμερικάνικα:

-Ne ellinas ime. Giati rotate?
-Από πού;
-Από Κάναντα.

Και με ρωτάει η Μασάκο

-Γιατί μίλαγες έτσι;
-Πως έτσι;
-Μπλα, μπλα, μπλα
-Μίλαγα ελληνικά.
–Το κατάλαβα. Αλλά γιατί είχες στραβώσει έτσι το στόμα σου;

Τι να της πω; Ότι έτρεμα μη με χώσουνε στη στενή;

Εγώ, ο μπράβος

Γς said

17 Σεπτεμβρίου, 2014 at 11:40

Μπράβο, μπράβοι, προστασία και τέτοια.

Χαθήκαμε με την κυρά μου στο FACTORY [αεροδρόμιο όπου και τα IKEA, Leroy Merlin κλπ]. Τα πήρα γιατί της έλεγα στο κινητό ότι είμαι στην κυκλική έξοδο και αυτή μου έλεγε το ίδιο, Οτι είμαι δίπλα στις Σαμσοναιτ κι αυτή το ίδιο. Και δεν την έβλεπα!
Τσαντίστηκα [εχει τρεις εισόδους και με Σαμσονάιτ το τεράστιο υπερμαγαζί και δεν το είχα προσέξει].
Αρχισα να βρίζω, με κοίταζε κι ο κόσμος και βγήκα έξω, όπου κι ένα ημιυπαίθριο καφε-κοκα κολλάδικο, πάνω στα σκαλοπάτια.

-Τι θα πάρετε [μια κούκλα, αλλά είχα τα μπουρίνια μου]
-Τι πουλάτε; Αγρια εγώ, αλλά αυτή τσαχπίνικα:
-Εσείς τι πουλάτε;
-Προστασία! Αγρια συνεχώς και με μάτια γουρλωμένα

Την έκανε. [και με ελαφρά πηδηματάκια, που λένε]

Η Μινιόν κι η άλλη [με καράτε]

Γς said

11 Μαρτίου, 2013 at 05:40

>Και δυο γυναίκες. Η μία το 20% … της άλλης!

Ημουν τις προάλλες στο σπίτι του φίλου μου του Σταύρου και τα έπαιξα μόλις μπήκε ξαφνικά η κόρη του και μου έτεινε το χέρι. 
Καθισμένος στον καναπέ σήκωσα το κεφάλι μου και το γύρισα προς τα πίσω και πάλι προς τα πίσω μέχρι να εντοπίσω το πρόσωπό της λίγο πιο κάτω απ το ταβάνι.
Κοντά στα 2 μέτρα. 
Τελείωσε φιλόλογος και επειδή μια ζωή ανακατευόταν και με πολεμικές τέχνες πάντα της έκανα πλακούλες για τους μελλοντικούς απείθαρχους μαθητές της.
Το παράκανα όμως και έπρεπε να της εξηγήσω τα απωθημένα μου.

Τον πόνο μου για την περιπέτεια που είχε κάποτε μια άλλη φιλόλογος.
Μία μικρή το δέμας, μινιόν αλλά κιουτ, χαριτωμένη. Καμάρι του πατέρα της και όλου του σογιού μας.
Διορίστηκε τότε σε κάποιο Λύκειο στην επαρχία και έφυγε χαρούμενη.

Επέστρεψε την ίδια μέρα!

Ηταν το πρώτο της μάθημα και με το βιβλίο της ύλης υπό μάλης ανέβαινε τη σκάλα με όλους τους μαντράχαλους που φώναζαν μες την καλή χαρά και την κλωτσοπατινάδα. Όταν ξαφνικά την βάζουν στη μέση και την ρώτησαν:

 –Εσύ ποια είσαι;

-Είμαι η καινούρια σας φιλόλογος.

Φοβισμένη μέσα στα ντερέκια το μόνο που δεν περίμενε ήταν να της χτυπήσει το δάχτυλο ένας στο στήθος λέγοντας της:

-Λοιπόν εσένα θα σε @@@ήσουμε!

Ο θρησκευτικός

Γς said

23 Νοεμβρίου, 2012 at 12:29

35:
>ο θρησκευτικός που την είχε στήσει έξω από το “Αχίλλειον” το προηγούμενο απόγευμα.

Ρόλο παιδονόμου τάχα μου πήγε να υποδυθεί άλλος θρησκευτικός που συνελήφθη εντός του ευαγούς κινηματογράφου ‘Ροζικλέρ’ να βάζει χέρι σε ένα νεαρό.

-Κύριε πρόεδρε, τον είδα που έμπαινε στο σινεμά και τον εξέλαβα ως κάποιον μαθητή μου. Γι αυτό μπήκα μέσα. Δεν τον εθώπευα, απλώς προσπαθούσα να τον βγάλω έξω από το κινηματογράφο.

(Από τον τύπο της εποχής)

Η τιμωρία

-Δεν είναι γειωμένος ο υπολογιστής.

Ετσι μου απάντησε ο αναλυτής όταν του έδειξα τα αποτελέσματα του προγράμματος στον υπολογιστή.

Ηταν μια τεράστια σαμπρουτίνα σε FORTRAN.

Αδύνατο να την καταλάβει. Προσπάθησα να του δείξω που γινόταν το λάθος.

Και τελικά πιο απλά δεν γινόταν.

Τον ρωτάω ποια θα είναι η τιμή του C όταν

A=1, B=1 και C=A+B μετά από μια εντολή CALL PROSTHESI(A,B,C) κι επειδή κάπου δεν οριζόταν κάτι στα DIMENTION  κτλ κτλ, τον ρωτάω τι θα μας βγάλει για C.

-Μα φυσικά 2.

-ΟΚ. Και προσθέτω την εντολή

IF C.NE.2 THEN DO,

FOR I=1 TO 30000 WRITE(“Allh fora then tha kano lathos”)

-Δεν θα το σταματήσεις!

Κι αρχίζει ο τεράστιος εκτυπωτής τα εκκωφαντικά “Χρατς-χρουτς”.

-Την άλλη φορά θα τον βάλω να γράφει και στον πλότερ, να τρυπάει κάρτες στον πάντσερ και να γράφει στους τοίχους με πινέλο

Το χαλί

Γς said

13 Σεπτεμβρίου, 2014 at 16:13

52:
Κι εμένα απ τη ράμπα μου έμειναν αυτά τα περί χαλιού [Λωρίδα χαλί].

Τη Δευτέρα ήταν το Γενέθλιον της Θεοτόκου και να θέλει η κυρά να με πάει 10 μέτρα απέναντι που είναι η εκκλησία της Παναγίας για να προσκυνήσω.

Τι να κάνω; Κάπου κάπου πρέπει να της κάνω και κανένα χατήρι.

Πάω να μπω και βλέπω παπάδες, επίτροπους και καντηλανάφτες να ετοιμάζουν τον ναό για τη γιορτή.

Στάθηκα στην πόρτα και τους κοίταζα που έστρωναν το χλιδάτο μακρόστενο χαλί από την πόρτα του ιερού μέχρι την έξοδο. Περιμένανε και τον Μητροπολίτη Νικόλαο της Μεσογαίας, που λέγαμε τις προάλλες.

Κάποτε τελειώσανε με το χαλί και του έκαναν έναν εποπτικό έλεγχο σε όλο του το μήκος. Μέχρι τα πόδια μου,

Ε, τότε ακριβώς είπα να ξεκινήσω. Αρχισα να περπατάω επάνω του, αργά και τελετουργικά. Κατάλαβα ότι απορούσαν και είπα να τους αποτελειώσω.:

-Ελπίζω την άλλη φορά να είναι όλα έτοιμα!

Αννα Παναγιωταρέα

Γς said

13 Σεπτεμβρίου, 2014 at 14:54

Παναγιωταρέα και θυμήθηκα τον φοιτητή μου τον Παναγιωταρέα.

Δεν τον λέγαν έτσι. Εγώ τον βάφτισα και του έμεινε.

Είχα μια μανία να μαθαίνω τα ονόματά τους. Κι όταν μια μέρα ήθελα να τον σηκώσω στον πίνακα διαπίστωσα ότι δεν θυμόμουν πως τον λέγανε.

-Να σηκωθεί ο Παναγιωταρέας!

[Ναι, είχε μια άσπρη τούφα μπροστά, πάνω απ το κούτελο.]

Ο Λαλής

Γς said

12 Σεπτεμβρίου, 2014 at 05:13

97:

>Φερραρέζικα: Le mei aver brag rott inta cul che rott cul intil brag
Πρότυπος Ιταλική: è meglio avere le braghe rotte sul culo che il culo rotto nelle braghe

Μετάφραση: είναι καλύτερο να έχεις τρύπια («σπασμένα») παντελόνια φορεμένα σε άθικτο κώλο από το να έχεις τρύπιο κώλο μέσα σε άθικτα παντελόνια

Για κώλο και παντελόνι είχε πει ένα καλό και ο Λαλής.

Ποιος ήταν ο Λαλής;

Ηταν της γενιάς του μπάρμπα μου, που τους είχε ρουμπώσει όλους μια που διέθετε [ο θεός να το κάνει] αυτοκίνητο φοιτητής ον, το 1950. Δεν τους είχε ρουμπώσει όμως μόνο, τους είχε σκοτώσει κιόλας! Διασκέδασαν ένα βράδυ πέντε έξι από δαύτους με τον μπάρμπα μου και κατέληξαν σοβαρά τραυματίες στο Νοσοκομείο με το Φόλκς Βάγγεν της Βέρμαχτ που τούμπαρε στη Συγγρού.

Και να πεις ότι βάλανε μυαλό; Σε λίγο φτου κι απ την αρχή.

Κι ένας από δαύτους, ο Νίκος, παιδί τζιμάνι με μπαμπά ματσό [κατοχικός μαυραγορίτης] μετά από κανα δυο χρόνια έφερε στην γειτονιά ένα ακαθορίστου [στη μνήμη μου] μάρκας σαράβαλο. Και μας θυμάμαι, πιτσιρίκια να το κοιτάζουμε και τον Νίκο να μας λέει:

-Να βλέπετε, αλλά να μην το ακουμπάτε.

Εδώ κολλάει κι ο Λαλής που ήρθε με όλους τους άλλους για να δούνε το σαραβαλάκι.

Κι άρχισαν να λένε το μακρύ και το κοντό τους μετά από ένα μπρίφιν του Νίκου. Σταμάτησαν όμως όταν προχώρησε ο Λαλής για να το επιθεωρήσει.  Αφού το κοίταξε από όλες τις πάντες γυρίζει και τους λέει:

-Μάγκες, ωραίο αμάξι. Μέγκλα. Δώστου καηφόρα και πάρτου τη μηχανή!

Α, ναι και για τα παντελόνια και τους κώλους που λέγαμε:

Ηταν στου Παντελή το καφενείο και παίζανε χαρτιά όταν μπήκε κάποιος να κάνει τηλέφωνο.

Αγνωστος. Ενας ψηλός, πάρα πολύ αδύνατος, καλοντυμένος, μέσα σε κάτι ρούχα που κρεμόντουσαν πάνω στο λιγνό κορμί του.

Και ο Λαλής να ψιθυρίζει στη παρέα του:

-Ρε σεις, τι’  ναι τούτος; Εδώ δεν έχουμε παντελόνι να βάλουμε στο κώλο μας κι αυτός δεν έχει κώλο να βάλει στο παντελόνι του

Γιάννης Μπεράτης

Γς said
8 Σεπτεμβρίου, 2014 at 08:39

43:

>διάβασα μερικά ακόμη για τον Μπεράτη

Εμένα μου θύμισε τις αφηγήσεις του πατέρα μου από την Θεσσαλονίκη [Σέδες, Αεροπορία] και μετά στο στρατό ξηράς, οδηγός στην Αλβανία.

“Και ξαφνικά εμφανίζονται ιταλικά αεροπλάνα, Σταμάτησα το φορτηγό και τρέξαμε να καλυφτούμε στο δάσος δίπλα.
Ομως αμέσως πήγα πίσω στο αυτοκίνητο. Μεταφέραμε και πέντε έξι Ιταλούς τραυματίες. Ακρωτηριασμένους από κρυοπαγήματα.
Φώναζαν “Αγιούτο”. Εβαλα μπρος και έκρυψα το φορτηγό κάτω από μια γέφυρα. Κάθησα μαζί τους. Εκλαιγαν. Κι έκλαιγα κι εγώ”

Και σκούπιζε τα δάκρυά του την ώρα που μου τα έλεγε…